Singles round-up: januari 2

Ik ben zoals verwacht gisteren weer aan het werk gegaan, maar de korte nacht van zondag op maandag heeft me evengoed parten gespeeld. Ook door een klein 'ongelukje'. Ik wil na het werk even rusten en zet hiervoor mijn wekker en de telefoon. Tot mijn grote verbazing ontwaak ik met de wekkerradio maar is de telefoon nog niet af gegaan. Eenmaal beneden begrijp ik het euvel: Het alarm van de wekkerradio stond een uur te vroeg. Hierdoor heb ik slechts een half uur gerust en dat is te weinig om het gisteravond tot laat uit te houden. Vandaag en morgen dan maar 'dubbele' berichten. Ik denk dat ik de 'Singles round-up' ga afmaken en morgen de Week Spot doe samen met 'Het zilveren goud' Ik moet het merendeel van de singles nog beluisteren en dus ga ik deze 'Singles round-up'-afleveringen 'live' doen met de platenspeler in de aanslag.

* The Jennings Brothers- Don't Rush (NL, Atlantic, 1964, re: 1976)
We beginnen vandaag met een plaatje dat vanaf de platenbeurs in Utrecht een paar maandjes heeft gelogeerd in Engeland. Ik meen even dat het de originele Amerikaanse Atlantic is, maar dat had niet gekund voor die prijs. Het lijkt alsof de Nederlandse Atlantic in 1976 lukraak oude opnames opnieuw uitbrengt want het is niet duidelijk voor mij of er veel vraag is geweest naar deze vergeten single van The Jennings Brothers. Het verschijnt in 1964 voor de eerste maal bij Soulville, het label waarvan ik 'Guessing Again' van Vicki Collins heb. In augustus 1964 bemoeit Atlantic zich met de zaak maar verder dan een vermelding in het Cashbox-magazine komt het niet. Het is te begrijpen dat de single een zekere impact heeft gehad in de Belgische Popcorn-rage of er moet omstreeks 1976 écht sprake zijn geweest van een 'Carib-soul'-scene waaraan geld is te verdienen. Eigenlijk is 'Believe In Me' de a-kant maar ik heb hem duidelijk voor 'Don't Rush' gekocht en daar ga ik nu dan ook mee beginnen. Dat zou meteen kunnen als Popcorn. Een lekker midtempo ding dat het volgens Mark ook nog kunnen als Carib en dat is de voornaamste reden van aanschaf. Straks toch even de andere kant proeven. 'Believe In Me' is een stukje langzamer en zou voor de Popcorn een 'double-sider' opleveren. Qua Carib geloof ik meer in 'Don't Rush' maar 'Believe' mag er beslist zijn!

* J. Kelly & The Premiers- She Calls Me Baby (UK, People, 1974)
Eentje uit de '5-4-3-2-1' en Mark heeft ditmaal ook foto's genomen van de plaatjes. Zo zie ik dat deze op het People-label is en dat wekt meteen mijn interesse. De bijbehorende videoclip weet me te overtuigen en zeker voor zo'n prijsje. Het is een label uit een tijd dat deze werden gebruikt als kleine kunstwerkjes en als je zo'n Engelse People hebt mét het hartje intact, dan zie je dat de wereldbol tussen twee handen wordt gehouden. People is een onderdeel van B&C dat meerdere leuke labels heeft in de vroege jaren zeventig. Een tien voor dat accessoire, dan de muziek! 'She Calls Me Baby' heeft een 'spannend' crossover-intro en barst dan los in een overdosis suiker. Dit is 'sweet soul' zoals we dat van bijvoorbeeld The Stylistics kennen. Alles is lief en zacht hier. Op de b-kant staat 'Signed, Sealed And Delivered' en, nee, dat heeft buiten de wijze van verzending niets te maken met het 'pakketje' van Stevie Wonder. Dat is meer van hetzelfde. De tijd moet bepalen welke kant favoriet gaat worden, ik gok op 'She Calls Me Baby', maar beide kanten zijn voortreffelijk.

* The Moments- I Can't Help It (US, Stang, 1971)
De helft van Moments & Whatnauts van de nummer 1-hit 'Girls'. Ik heb van The Whatnauts een absoluut 'collector's item' in de koffers staan en The Moments zal ze ongetwijfeld ook hebben gehad. Het merendeel van de Stang-singles is echter zeer goedkoop en zo kom je dan dit 'I Can't Help It' tegen. Stevig genoten door de vorige eigenaar maar niet heel erg storend. Ik heb de single besteld voor de b-kant, maar begin nu voor de verandering eens met 'I Can't Help It'. Dat kan ik niet anders omschrijven dan 'magisch'. Het heeft een prachtig dramatisch arrangement waaruit blijkt dat de momentjes met hun handen in het kroeshaar zitten. 'To You With Love' heeft eveneens een prachtige orkestbegeleiding maar klinkt meteen 'uitgekleed' naast 'I Can't Help It'. Het plaatje heeft last van 'distortion' aan beide kanten, maar het komt niet voor niets uit de '5-4-3-2-1'. Qua nummers had Mark anders vast meer gevraagd voor de single. 'Used but not abused', zoals wordt gezegd. Ik kan ermee leven!

* Minnie Riperton- Memory Lane (US, Capitol, 1979)
Mark heeft eerder dit jaar de single ook al eens in de aanbieding gehad en ik heb toen getwijfeld. Op dat moment valt het kwartje niet en nu is de tijd rijp voor de plaat. 'Minnie' is in 1979 haar eerste plaat voor Capitol en tevens de laatste die tijdens haar leven zal uitkomen. In 1981 verschijnt nog een postuum album met 'afgemaakte' demo's en outtakes. Als we dan eerst naar de b-kant kijken? 'I'm A Woman' is 'sensuele disco' en ik ben er niet kapot van. Maar... 'Memory Lane'...? Ik kan me voorstellen waarom ik de plaat in eerste instantie heb afgeslagen. Voor een disco-set is deze té lui, maar dat is het geluid dat momenteel mijn voorkeur heeft. Ook fijn: Ze kan zich vocaal helemaal kwijt in dit nummer en later in de plaat loopt het glaswerk tot tweemaal toe gevaar. Samen met Joe Simon uit de volgende aflevering een 'bonus' voor mij in de '5-4-3-2-1'. In principe heb je vijf voor vijftien pond en iedere plaat extra wordt door Mark ingeschat tussen de 1 en 5 pond. Ik heb Minnie en Joe samen voor vijf pond extra.

* J.P. Robinson- Only Be True To Me (US, Alston, 1968)
Het label is flink onder handen genomen met viltstift en dat betekent in de handel van Mark dat het vaak favorieten zijn uit de Carib-soul. Het lijkt alsof de dj de b-kant heeft geprobeerd te 'verbergen' en 'Only Be True To Me' heeft twee donkergroene vlakken op het label waardoor titel en artiest nog leesbaar zijn. Het is de allereerste single van Robinson uit eind 1968. 'Only Be True To Me' is overheerlijk. Deze heb ik afgelopen week al eens gedraaid en zat toen de halve dag in mijn hoofd. Dankzij 45cat weet ik dat de b-kant 'I've Got A Long Way To Go' heet en dat is zo mogelijk nog meer 'southern' dan 'True'. Toch is de eerste mijn favoriet van de twee.