De jurk

Met een knipoog naar mijn held Alex Van Warmerdam. Voordat ik verder ga: Het bericht van Thee Headcoatees had eigenlijk bij dinsdag gemoeten, maar ik was net vijf minuten te laat met publiceren. Vandaag trakteer ik jullie op het 'gezellige' verhaal over de jurk en presenteer ik daarna de Week Spot. 'Het zilveren goud' en de 'Eretitel' komen vrijdag weer en dan zit ik weer op schema. Op Facebook gaat de laatste tijd de 'ten year challenge' de ronde. Het is de bedoeling dat je een foto van tien jaar geleden en eentje van nu naast elkaar plaatst. Tien jaar geleden... Dat is begin 2009. Ik loop dan regelmatig te zwaaien met de Nokia N95 om foto's te schieten, maar deze gaan allemaal verloren bij het crashen van de simkaart. Dat is dan weer precies acht jaar geleden. Ik ben daar in de meeste gevallen niet rouwig over. Toch heb ik één foto uit die tijd en dat komt doordat ik de foto niet zelf heb genomen. Ik zat laatst op een avond wat te klooien en heb toen een 'match' gemaakt van tien jaar later. Eenmalig in een rok gehesen die ik nog had liggen en in de gang onder de lamp met de flitser uit en de camera op de meest obscure stand. De laatste foto is even 'vaag' als de bovenstaande. Wat me opvalt is dat ik nog steeds in staat zou zijn om een vrouwelijke pose in te nemen voor een camera, maar dat mijn huid 'zachter' is geworden. Tja, zowel psychisch als fysiek zit een wereld van verschil tussen februari 2009 en januari 2019. Maar... terug naar 2009. Hoe kan het gebeuren dat ik op een avond in een jurk onder een straatlamp sta?

Om maar met de deur in huis te vallen: Het gaat niet goed met mij in de eerste maanden van 2009. Ik ben inmiddels weer aan het werk maar kan thuis mijn ei niet kwijt en duik meteen na het werk de kroeg in. Of ik zit in De Buze of in de kroeg, of ik slaap thuis mijn roes uit of ik ben aan het werk. De alcoholconsumptie loopt letterlijk de spuigaten uit. Niet alleen slecht voor lichaam en geest maar ook zwaar voor de portemonnee. Ik ontwaak op een zaterdag rond het middaguur en heb meteen een plan: Ik wil wel weer eens in Leeuwarden kijken! Ook heb ik een 'auditie' in gedachten en neem de Numark PT05 mee en een selectie uit de toenmalige Blauwe Bak. Zo ga ik op de trein naar Leeuwarden. Ik ben daar al een tijdje niet meer geweest. Ik ben benieuwd of Sylvia's Sneupwinkel nog bestaat. Enerzijds is het een inbrengwinkel, maar de helft van de winkel gaat op aan kleding. Dat is spul dat zij tweedehands heeft ingekocht en wat niet zelden hagelnieuw is maar onverkoopbaar voor de winkelier. Ik heb hier dikwijls nieuwe overhemden gehaald. Sylvia kent me dan inmiddels en weet dat ik stiekem een fascinatie heb voor vrouwenkleding. Bij haar in de winkel kan ik dus gerust gaan bladeren in een rek met jurkjes. Dat laatste doe ik nu net niet in februari 2009. Het hangt heel prominent aanwezig te zijn, bijna ter decoratie. Het is een oosterse qipao. Voor de grap hou ik het jurkje voor me en schrik bijna als ik zie dat het zou kunnen passen. Nu wil het geval dat het de zaterdag van carnaval is en dus heb ik een waterdichte smoes om met het geval de paskamer in te gaan. En ja hoor... die zit als gegoten en komt ook bijna tot aan mijn knieën. Ik geloof dat het vijfentwintig euro moest kosten en voor dezelfde prijs heb je ze ook nieuw uit de fabriek, maar vooruit maar... Ik koop het puur voor de gein. 's Avonds zou in 'Het Pandje' een beetje een carnavalssfeer zijn en hoe leuk is het om verkleed in dit jurkje het feestgedruis in te gaan?

Naast de qipao koop ik eveneens de nodige singles en ga dan langs 'De Gloppe', hét muziekcafé van Leeuwarden. De toenmalige programmeur van De Buze had me verteld dat ik het daar eens moest proberen en zo stap ik binnen met Numark en singles. De barkeeper vindt het wel aardig en de Numark wordt aangesloten op het muzieksysteem. Toch zal het niet uit draaien op een gehoopt voorprogramma-optreden voor een band. Wel is het beregezellig en ben ik aardig in de olie als ik naar het station loop. In Steenwijk ga ik meteen 'Het Pandje' in en begeef me met het tasje naar de wc. Daar trek ik de qipao aan. Ik geloof dat ik alleen mijn onderbroek aan heb? Het is een hit! Iedereen in een deuk en ik vind de aandacht wel aardig... ,,We kunnen zo dadelijk ook wel even naar de Loco", stelt iemand voor. De Loco is dan pas weer heropend en wordt op dat moment bestierd door Jan van de Carambar. Ik heb nogal veel spul bij me: Numark, platen en tassen met kleding. Ik besluit daarop alles (...) buiten mijn jas achter te laten in 'Het Pandje'. ,,Dat kom ik morgenmiddag wel halen". Een qipao heeft geen zakken en de portemonnee en de shag steek ik dus maar in mijn onderbroek. Kort jasje aan en daarna snelwandelen naar de Loco want... het is erg koud deze avond! In de Loco ga ik ook even flink 'los' en er heeft nog enige tijd een filmpje op de Facebook-pagina van de discotheek gestaan waarbij ik 'de show steel' in qipao. Ik geloof dat ik ook nog naar de Carambar ga en het begint al lichter te worden als ik de kroeg uit stap. Ik heb een fantastische avond gehad en verlang nu heel erg naar bed en... kachel! Het dunne zijden geval over een onderbroek blijkt iets té fris te zijn voor een koude februarinacht.

Ik ben in de steeg achter mijn huis en dan... zakt de moed me in de schoenen. De huissleutel...? Ja natuurlijk, die zit in de spijkerbroek die in 'Het Pandje' ligt. Ik loop meteen terug naar dit café in de hoop dat er nog iemand is. Helaas... Wat gaan we nu doen? Het is me wel duidelijk dat ik voor de buren niet in een jurk wil lopen. Robert woont verderop in de straat, maar dan zouden de buren me kunnen zien. Henk woont een paar straten verderop. Hij laat me binnen en ik mag op de bank pitten. Om tien uur word ik gewekt. ,,Het spijt me, Solex, maar ik moet om elf uur weg". Zo sta ik opnieuw buiten in de kou met nu ook nog eens het bijkomende geval dat het licht is geworden. Het kroegpubliek 'begreep' het nog wel. Ik loop snel door naar Patrick. Die doet open en kondigt ook meteen aan dat die om twee uur weg moet. Enfin, dat is weer drie uren in de buurt van een kachel. Bij hem vandaan krijg ik een idee. Als ik nu eens naar de plaatselijke chinees ga? Daar kan ik immers ook vragen hoe die gewassen moet worden en intussen kan ik in de warmte genieten van een bord eten? Bij de chinees kunnen ze de humor ervan in zien en daar wacht ik tot vier uur. Dan been ik snel door de stegen naar 'Het Pandje' en meteen door naar de wc om de spijkerbroek (mét huissleutels) aan te trekken.

Dan is het een week later. Ik heb de hele dag alweer zitten zuipen in 'Het Pandje' als ik contact krijg met W. Zij is dat weekend bij haar ouders in Steenwijk en, ja, we konden vanavond wel iets afspreken. In het café heb ik nog zitten spelen met rietjes in mijn haar. Ik ga langs de chinees om wegwerp-eetstokjes te halen en loop naar huis. Ik heb een douche en knoop de qipao aan. Ditmaal met een panty eronder. Ik steek mijn haar op en stop daar eetstokjes in en het staat beter dan ooit tevoren! Maar nu...? Ik wil dit graag, maar... hoe gaat W. reageren? Zal ze me uitlachen? Afwijzen? Me laten weten dat ze nóóit meer iets met me te maken wil hebben? Benieuwd naar het antwoord?

Ze heeft niets gezegd. Ofwel: We hebben een erg gezellige avond gehad, maar niet één opmerking over het feit dat ik in een jurkje loop met eetstokjes in mijn haar. Totdat we bijna bij haar ouderlijk huis zijn. ,,Ga eens onder de lantaarn staan", zegt ze. ,,Ik vind het zo stoer dat je dit hebt aangetrokken. Hier wil een foto van hebben". Klik. En deze foto staat boven dit bericht. Ze heeft me later verteld dat ze de foto heeft laten zien aan kennissen en dat deze niet konden geloven dat het een man was. Niet alleen een herinnering aan de jurk, tevens is dit de laatste nacht geweest dat ik met W. ben doorgezakt met wederzijds alcoholgebruik. Ruim een maand later ben ik gestopt met de drank. De qipao heb ik nooit meer in het openbaar aan gehad. Het zou me niets verbazen als ik hem in Nijeveen opnieuw heb ingepakt. Het is eveneens waarschijnlijk dat ik hem heb weggegooid.