Ik wil mezelf vooral niet op de borst kloppen, maar ik heb ontzettend veel muziek tot mij genomen in het leven tot nu toe. Ik heb me soms een periode als 'fan' gedragen van een bepaalde artiest of genre en soms lijkt het alsof ik de weg helemaal kwijt ben. In de jaren negentig luister ik met de oren van een recensent, meer recent luister ik als radiomaker. Niet dat dit heel veel verschil maakt, want het 'juiste' geluid raakt me altijd ook al is het soms niet zo geschikt voor een radio-uitzending. Je kent je klassiekers, je hebt een paar 'alltime favourites' en dus zou het wel eens klaar moeten zijn met de muziek? Gelukkig niet! Je kan op een onbewaakt moment opeens een album tegenkomen dat de aandacht trekt en waarvan je slechts tien seconden hebt gehoord en het dan al in het winkelmandje hebt gelegd. Dat is wat vorige week gebeurde toen ik 'No Fool Like An Old Fool' heb leren kennen, het tweede album van de band Caroline Says. Dat album wil ik vanavond in het zonnetje zetten op Soul-xotica.
In de weken na de hersenschudding in 2009 koop ik opeens even heel veel cd's. Bij Free Record Shop in Steenwijk bijvoorbeeld. Daar vind ik ook deze 'twee-voor-de-prijs-van-één' van Lou Reed. Het zijn gewoon twee reguliere albums met een speciaal vervaardigd kartonnen geval om de cd's samen te houden. Ik twijfel wat de andere cd is geweest, maar ik vermoed dat het 'Sally Can't Dance' is geweest. De andere is 'Berlin' en dat album heb ik een aantal keren gedraaid. Ik kan me de eerste keer nog goed herinneren. Ik loop die morgen, voor de lol, vanaf Steenwijk via Nijeveen naar Meppel. Daar pak ik de trein terug. De discman en cd's houden me warm tijdens de koude wandeling. Ter hoogte van Nijeveen maak ik kennis met 'Berlin' en eigenlijk had ik geen beter decor kunnen kiezen. Het is koud, grijs en miserabel. Dan heb ik het over het weer, hoewel het ook van toepassing kan zijn op het album. 'Berlin' is een rauwe observatie van de zelfkant van de maatschappij. Caroline keert tweemaal terug op het album met een 'Caroline Says'. Ze is niet de eerste die iets mag zeggen van Lou Reed: Tijdens en na Velvet Underground maken we al kennis met Candy en Stephanie. Toch maakt Caroline de meeste indruk. Ze verdooft zichzelf om het leven te vergeten en vergeet ook steeds de pil te nemen of andere voorbehoedsmiddelen toe te passen. Op 'Berlin' verliest ze niet alleen weer haar kinderen, maar verliezen we ook haar leven. 'The Kids' is één van de meest rauwe nummers die ik ken en luister eigenlijk liever niet. 'Caroline Says' is een monument binnen de muren van het album 'Berlin' en het is geheel terecht dat dit voortleeft in een bandnaam.
Zo komen we bij Caroline Sallee en haar band Caroline Says. Brad, David en Maud zijn de overige boosdoeners. De liedjes zijn echter afkomstig van Caroline. Het eerste fragmentje dat ik hoor laat meteen een brij aan geluidslagen horen. Daar ben ik meteen voor te porren en haal het complete album binnen. Het kan slechts één nummer zijn en dus neem ik het risico. Ik heb vrijdagavond het album integraal gedraaid en... goed gegokt! Caroline Says is een kwartet uit Austin in Texas en 'No Fool Like An Old Fool' is het tweede album van de groep. Het is pas verschenen en krijgt nu al lovende recensies van onder andere Pitchfork. Soul-xotica mag eveneens worden toegevoegd want van mijn kant evenmin een wanklank. Sterker nog: Ik onderschrijf de recensie van Pitchfork helemaal! Het wiel wordt nergens opnieuw uitgevonden, maar er wordt 'iets' toegevoegd waardoor het album opeens heel erg 'nieuw' klinkt. Ik wijt het aan de shoegaze-achtige structuren welke als een soort van purschuim tussen de vocalen en de drums zit ingemetseld. Het brengt de groep zelfs dichter bij Lou Reed en Velvet Underground.
Nadat ik het album heb gekocht, valt me opeens nóg iets op. Kijk eens naar de titel van dat tweede liedje! Het zal toch niet waar zijn? Nee, het is niet waar, het is een nieuw liedje met een zeer bekende titel: 'Sweet Home Alabama'. Het heeft niets met Lynyrd Skynyrd van doen, maar is wel het eerste nummer dat ik van het album op de radio draai. Normaal gesproken schrijf ik pas een 'Hier en nu' als ik het album tenminste twee of drie keer heb gedraaid, maar dat wordt hem niet voor vanavond. Vandaar dat de opvallende momenten niet zijn blijven 'hangen', maar het is een gegeven dat ik vol spanning een minuut wacht en dan erachter kom dat het album is afgelopen. Het is dat soort van album voor mij: Net als bij Bedouine heb ik geen bezwaar om het album twee of drie maal achtereen te horen. Dat gaat de komende maanden vast nog wel eens gebeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten