Omdat je als platenhandelaar met de nodige leken van doen hebt, is het een vrij 'lastige' handel. Sommige feedback op Discogs is op zijn minst zorgwekkend. De verschillende vinyl-gradaties worden daar uitgelegd maar nog steeds verwacht menigeen een hagelnieuwe plaat als ze een 'Good' of 'Very Good' bestellen. Om met de deur in huis te vallen: 'Good' is niet goed! Het is eigenlijk té min en ik koop alleen een plaat in deze conditie als ik het niet anders kan krijgen. Mark heeft een hoge standaard voor zijn platen. Alleen bij het exclusievere werk duldt hij een 'kraakje' en zal dat opnemen in de beschrijving. Bij de '5-4-3-2-1-sale' van tweede kerstdag merk ik dat de kwaliteit hier al lager is dan wat we van hem gewend zijn. Bij mijn 'soul pack' geeft hij ook alle waarschuwingen. Conclusie: Té min voor zijn Facebook-pagina, té goed voor de kliko. Ik zal steeds de a-kant noemen, maar vaak is deze kant het zwaarst gehavend en heb ik ontdekt dat de b-kanten véél beter klinken en bovendien interessanter zijn. Veel van de singles zullen dus voor de andere titel in de Blauwe Bak komen. Ik ga na deze vier afleveringen bekijken wáár ze in de Blauwe Bak komen en of er niet stiekem een paar rechtstreeks de jaren zeventig- of tachtig-bakken in gaan. Vandaag de eerste zeven singles. Zes uit de 'soul pack' en eentje die ik van zijn Facebook-pagina heb gehaald.
* Buddy Ace- Kicked The Habit (US, Paula, 1971)
En we beginnen meteen met zo'n 'kraker'. Buddy Ace is een vrij bekende blues-zanger en 'Kicked The Habit' is een pure blues. Stylistisch gezien niet interessant voor de Blauwe Bak en dat is maar goed ook. Deze kant wordt ontsierd door een zeer harde terugkerende tik. Mark vertelt me dat hij altijd de b-kant draait en... die klinkt stukken beter dan 'Kicked The Habit'. 'The Real Thing' is héérlijke upbeat Southern Soul en het kraken is een stuk gezelliger dan op 'Kicked The Habit'. Het valt me nu opeens op dat het de eerste 'reguliere' Paula is in mijn verzameling. Deze heeft een rood label, waar de andere witte promo's zijn. Potentiële Week Spot!
* Bloodstone- You Know We've Learned(UK, Decca, 1972)
De a-kant is een prachtig nummer dat helaas wordt verstierd door een kras in het eerste gedeelte. Het resultaat erin dat de plaat een paar keer blijft steken. Verderop is het okay, maar ja...? Ik zou nu al een 'upgrade' willen hebben!Gelukkig heeft Bloodstone alleen maar moois gemaakt. 'Never Let You Go' op de b-kant begint een beetje in de sfeer van 'Natural High', maar ontpopt zich tot een midtempo schoonheid. In smetteloze staat een 'double-sider', nu is het slechts aan één kant genieten in hoofdletters. Het 'ontdekken' van platen is tevens onderdeel van een 'soul pack'. Je weet niet wat je kan verwachten.
* The Dells- Always Together (US, Cadet, 1968)
Mark laat er geen gras over groeien met The Dells. Het is één van zijn meest favoriete groepen aller tijden en noemt deze single 'essentieel' en 'een must voor iedere dj'. 'Eén van hun beste singles', volgens hem. De prijs is okay (zes pond) en dus durf ik het wel aan. Het had eentje uit de 'soul pack' kunnen zijn. Het 'golft' een beetje, maar 'does not affect play'. 'Always Together' is een prachtig mid-tempo palet van de zangkunsten van The Dells. Zoet met welhaast perfecte harmonieën. 'I Want My Momma' op de keerzijde is hele andere koes. Upbeat, funky met een psychedelische gitaar. Ik vind hem eigenlijk nét iets interesaanter voor de Blauwe Bak, maar een 'double-sider' is het zeker!
* The Dramatics- Be My Girl (US, ABC, 1976)
Nee, ik zal 'Be My Girl' niet teveel 'afkraken'. Het is een fraaie ballade waarbij de heren Michael Henderson en David Van De Pitte een mooi arrangement bij leveren, maar ik heb het op ene of andere manier al zo vaak gehoord. Bovendien is er een gemene 'hanger' en lijkt het vinyl daarna zwaar te hebben geleden. Dat gaat hem niet worden. 'Richest Man Alive' staat op de keerzijde en is de favoriet van de twee. Het is meer upbeat en heeft een zeer prettige melodie. Dit is de winnaar voor mij!
* The Ebonys- It's Forever (US, Philadelphia, 1973)
Philadelphia-styreen is berucht, daar heb ik reeds een aantal voorbeelden van. Waar The Ebonys dynamisch gaan zingen, gaat het allemaal erg hard kraken. Het is een héérlijk nummer, dat moet gezegd worden. Wellicht nog eens een voordelige Europese persing op de kop zien te tikken? 'Sexy Ways' op de keerzijde is de boosdoener van de 'ruis' en dat is een knaller dat geen last heeft van 'distortion'. Wederom is de b-kant interessanter hoewel ik 'It's Forever' graag nog eens 'steviger' zou willen hebben.
* The Emotions- Stealing Love (US, Volt, 1969)
Een stevige opname waarbij ik de oneffenheden nog kan verklaren als 'liefde'. Beide kanten komen uit de pen van Isaac Heyes en David Porter. 'Stealing Love' lijkt een beetje onder de invloed van The Supremes. Een erg fijn nummer, maar mijn voorkeur gaat uit naar de b-kant: 'When Tomorrow Comes'. Meer de dramatische kant van Stax en dat is een zijde die je kan toevertrouwen aan Isaac Hayes. Het vinyl is een beetje luidruchtig maar wil wel eens zien wat er gebeurd als ik hem eens goed zou schoonmaken. Laten we dat eens doen!
* The Five Stairsteps- Come Back (US, Windy C, 1966)
Cubie is wellicht pas geboren als The Five Stairsteps dit plaatje opneemt voor het Windy C-label uit Chicago. De plaat 'golft' een beetje en de vorige eigenaar heeft het label volgekalkt met zijn naam, maar verder klinkt deze zeer behoorlijk. Een heel klein beetje 'distortion' op een paar stukken, maar het stoort me niet echt. 'You Don't Love Me' is ietsje meer uptempo en lijkt verschoond gebleven van 'distortion'. Het moge duidelijk zijn: Na twee Five Stairsteps & Cubie-singles, eentje bij Stairsteps en een andere als The Burke Family ben ik helemaal gezwicht voor de harmonieën van de Burke's. Ik durf te wedden dat menig 'professionele' platenhandelaar dit nog altijd als een 'VG+' zou aanbieden. Ik doe er mijn voordeel mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten