Ik heb afgelopen zaterdag een flinke slag geslagen in 'Do The 45' voor wat betreft de 'label-specials'. Ik heb de letters H, I en J tot een goed einde gebracht en kan zaterdag vervolgen met K, L en het eerste gedeelte van de M. Van Kapp tot en met MCA, dat staat zaterdag op het programma. Helaas geen recente aanwinst in de lijst. Dan maar een 'Classic Week Spot'? Ja, dat is het eigenlijk ook weer niet. Het heet 'Classic' omdat het meer dan een jaar geleden is dat ik de plaat heb gekocht. In eerste instantie weet ik nog niet zo goed wat ik aan moet met de single en het is vooral aan de 'Vakantiemix' te danken dat ik erg ben gaan houden van het nummer. Een typische 'groeiplaat' dus? Feit is dat de plaat genoeg is gegroeid om deze week de eretitel van Week Spot te ontvangen: 'When There's No Such Thing As Love' van Lenny Welch (1974).
Dat levert niet een erg stevig bericht op als het aan de informatievoorziening ligt, maar ik zal mijn best doen. Ik heb in 2009 al eens een single gekocht van Lenny Welch, maar ik vind het totaal niet interessant en het verdwijnt roemloos in de jaren zestig-bak. Dan is het vervolgens 2015 en zie ik een 'demo' van Welch' 'Such A Night' bij Rarenorthernsoul. Ik luister naar het clipje, puur nieuwsgierigheid, en ik smelt ter plekke. Het is het nummer dat we kennen van Elvis en Welch vormt het om tot een ietwat jazzy crooner. Ik zoek zelfs weer eens het eerder gekochte plaatje op, maar dat komt heel snel terug in de jaren zestig-bak. 'Such A Night' kent een gemene 'hanger' halverwege de stereo-kant en die klinkt een stuk interessanter dan het nummer in mono. Zo wordt het toch een beetje lastig om de plaat te draaien, maar het staat desondanks al jaren in de Blauwe Bak-koffer. Mark heeft ook een zwak voor Lenny Welch en hij prijst deze (voordelige) single aan op zijn pagina. De prijs en het label maakt dat ik het reserveer. In november 2016 kan het worden toegevoegd aan de koffers.
Geen idee of het nog bestaat in de oorspronkelijke vorm: 'Het Platenblad'. Een primitief in elkaar gezet tweemaandelijks tijdschrift voor de platenverzamelaar. Het is favoriet leesvoer voor als je een plaat beluisterd in de platenzaak en niet zelden worden oude exemplaren verkocht aan de liefhebber. Zo koop ik in de jaren negentig al een paar keer een oudere uitgave van 'Het Platenblad'. In deze bewuste uitgave benadrukt de redactie dat het absoluut geen 'algemene' verhalen wil van goed-gedocumenteerde artiesten en groepen. De schrijver van een stuk over de vroege Pink Floyd kruipt door het oog van de naald door de nadruk te laten vallen op Syd Barrett en zijn solo-materiaal. Verder duikt deze aflevering in de vroege geschiedenis van James Griffin. Voordat hij platen maakt met Bread zorgt Griffin al voor een uitgebreide catalogus. Verder kent deze editie een uitgebreid verhaal over het Mainstream-label. Hoe een vrij traditioneel jazz-label plots kan worden 'gekaápt' door de meest psychedelische hippies uit die tijd. Dat levert een fascinatie op voor alles dat met Mainstream heeft te maken. Ik heb tegenwoordig drie singles op Mainstream en allemaal uit de nadagen van het label.
Abraham Shadrinsky is de naam, maar hij gaat later door het leven als Bob Shad. Hij wordt geboren op 13 februari 1920 en gaat in de midden jaren veertig werken als producent voor onder andere Charlie Parker. Shad stampt sindsdien een paar platenlabels uit de grond. Op Shad Records brengt hij vooral cocktail-jazz en heeft hij met Skip & Flip succes op het Brent-label. In 1964 laat hij het samenkomen onder de paraplu van Mainstream Records. Aanvankelijk brengt hij platen uit die eerder zijn verschenen bij Commodore maar in de loop der jaren ontwikkelt hij een eigen catalogus. Dat is aanvankelijk veelal jazz en luistermuziek. Dan komt hij op het spoor van een eigenzinnig groepje met een zeer aparte zangeres. De groep heet Big Brother & The Holding Company en de zangeres is niemand minder dan Janis Joplin. Joplin maakt zo gezegd haar eerste plaat voor Mainstream en dat geldt in 1968 eveneens voor Ted Nugent met zijn Amboy Dukes. 'Journey To The Center Of The Mind' levert het label zelfs nog een single-hit op. De catalogus van Mainstream is alles omvattende aangelegenheid en kent tientallen releases. In Duitsland wordt de single van Amboy Dukes uitgebracht op Hit-Ton en dat is gelieerd aan Vogue en Pye. Omstreeks 1974 doet Pye in Engeland de distributie van Mainstream en krijgt onze Week Spot van Lenny Welch zelfs een Engelse persing.
Op 31 mei gaat Leon Welch in één adem tachtig kaarsjes uitblazen. Leon laat zich Lenny Welch noemen op het podium en wordt geboren in New York, maar groeit op in Asbury Park in New Jersey. Dat is inderdaad het Asbury Park dat door Bruce Springsteen (eveneens uit New Jersey) wordt gememoreerd in het nummer dat wij van The Hollies kennen als 'Sandy'. Terug naar Lenny Welch. Je zou een telefoonboek kunnen schrijven over de omvangrijke catalogus van de man. Hij neemt voor verschillende platenmaatschappijen in twintig jaar een omvangrijke verzameling platen op. In 1973 en 1974 maakt hij totaal vier singles voor Mainstream waarvan 'When There's No Such Thing As Love' de laatste is. Het Engelse heruitgave-label Kent (zaterdag óók present in 'Do The 45') brengt in 2008 een cd met verzamelde 'Modern Soul' van het Mainstream-label en directe omgeving. Daarop krijgt Welch een eervolle plek met dit nummer.
Ik moest eens gaan zoeken naar oude 'Blues & Soul Review'-tijdschriften, want dat kon nog wel eens een paar grote ontdekkingen opleveren. Het is inmiddels een trend met de Week Spot, 'Blues & Soul' is het ten tijde van de release altijd oneens met mij. De recensie van 'When There's No Such Thing As Love' is kort en krachtig: 'Crooner-veteraan probeert het opnieuw met een plezierig klinkende ballade. Alleen kan ik me niet één reden bedenken waarom ik het zou kopen'. Waarom je het in 1974 zou moeten kopen? Nee, geen idee. Je kan het in 2018 kopen omdat het op een Kent-compilatie heeft gestaan maar ook omdat je een zwak hebt voor 'floaters' uit de midden jaren zeventig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten