Ofwel, de 'werktitel' die ik al geruime tijd geleden heb bedacht en die ik komende zondag eindelijk kan gebruiken. Je zit per slot van rekening bij een Engels radiostation. Voor een Nederlandse omroep had het dan 'Een zondagavond in De Koopermolen' geheten en dat is ook waar dit verhaal over gaat. De Koopermolen is een café in Sneek waar ik in de jaren negentig vele uren heb doorgebracht. Helaas is het niet terug te vinden op Google en dan kom ik terecht bij een 'bekende naam'. Als ik me niet vergis, heb ik in 1992 nog gesproken met de fotograaf. Hij zit dan in de organisatie van het concert van Pater Moeskroen op koninginnedag 1992. Zijn laatste activiteit is van 2012, maar heeft een erg leuke website (harmrozenberg.punt.nl) waar hij foto's maakt naar aanleiding van zwart-wit ansichtkaarten van Sneek. Daar vind ik ook de bovenstaande foto en alle 'credits' gaan uiteraard naar de fotograaf! Het horecapand aan de linkerkant, dat is de locatie waar eerder De Koopermolen was gevestigd. Ik trek mijn uitgaansklofje aan, smeer wierook op mijn kin en ga nog eens op stap in 1992.
Wierook op de kin? Euh... ja... Ik heb altijd begrepen dat wierook een soort van parfum was, niet dat je het moest branden. Ik heb dus een flesje wierookolie gekocht en dep daar iedere zaterdagavond mijn zakdoek mee in. Ik heb nooit klachten ontvangen, maar achteraf gezien moet ik er niet meer aan denken. Het uitgaans-kostuum is grotendeels gelijk aan het schoolkostuum. Ik ben dan net aan de 'skinny jeans' begonnen, hoewel die naam in 1992 nog niet wordt gebruikt en het gewoon een loeistrakke spijkerbroek is. Een nieuwe broek trek je aan als een legging, liggend op bed. Na een wasbeurt heeft het de vorm gekregen en wordt het aantrekken een stuk eenvoudiger. Ik heb een wit t-shirt met een opnaai-embleem van Pink Floyd en een zwarte met The Cure en verder heb ik een paar t-shirts van Friese bands. Houthakkershemd zal vast ook erg populair zijn geweest. Hoewel? Mijn ouders weten dan nog niet dat ik rook en ik herinner me dat laatste kledingstuk vooral omdat het handig is om de pak shag in de borstzak te hebben. Ik ga in Sneek 'op stap' als muziekrecensent van het Sneeker Nieuwsblad. Het duurt een jaar eer ik ook wel eens 'gewoon' naar een kroeg ga in Sneek. Als de Friese feestband Wiegel's Wjukkelmasine (een Friestalige variatie op Jefferson Airplane: Wiegel's Helicopter) een tournee doet langs watersportplaatsen met een zeiljacht, ben ik op twee plaatsen present: Woudsend en Sneek. Op een woensdagavond treedt de band op in De Koopermolen. Na afloop van het concert zie ik een dj in de hoek van de zaal cd's draaien en er wordt volop gedanst.
De Koopermolen organiseert dan regelmatig concerten. De gemeente is dan echter begonnen met de metingen. Daarbij gaat het selectief te werk: Alleen de gelegenheden direct in de buurt van woonruimtes worden getoetst. De Koopermolen is slecht geïsoleerd terwijl de panden boven de winkels bijna allemaal worden bewoond. Er treedt op dat moment een Sneker rockband op als de gemeente de eigenaar sommeert om meteen te stoppen. We zetten aan de bar een comité op om dit 'aan te vechten', maar bij de derde concullega van De Koopermolen zakt me de moed in de schoenen. Het is in het belang van niemand dat De Koopermolen concerten mag houden. De gemeente is rechtlijnig: Of je isoleert de zaak of je mag geen concerten meer hebben buiten de Sneekweek en de jaarlijkse kroegentocht. Ik kom in deze tijd, oktober 1992, redelijk vaak in De Koopermolen. Op een gegeven ogenblik trek ik de stoute schoenen aan.
,,Mag ik eens kijken tussen de singles?". Sjaak loopt al naar de dj-hoek toe en overhandigt me de stapels singles. Mijn ogen puilen uit. Veel eind jaren zeventig en begin jaren tachtig en tachtig procent erg leuke platen! Zelfs voor iemand die tot zijn oren in de jaren zestig-muziek zit.
,,Hoeveel schat je dat het er zijn?", vraagt Sjaak. Oei, dat is moeilijk voor mij. Ik ben namelijk helemaal niet goed in schatten. Ik moet toch een poging doen.
,,Ik schat een stuk of vijftig". Sjaak gelooft me hoewel het achteraf méér dan honderd zijn.
,,Voor een geeltje mag je ze hebben". Dat kan ik niet zomaar op de fiets mee hebben en dus moeten we een afspraak maken zodat ik met de bus kom. Voor vijfentwintig gulden word ik de eigenaar van de singles. De dj-hoek verdwijnt ook niet lang daarna.
Natuurlijk kan ik als een soort van Theo Koomen zonder camera op de radio een verhaal ophangen over een 'spannende' kroeg, maar nee... laat me bij mijn observatie houden. De Koopermolen is het soort van café waar je, buiten vijf stamgasten, 'toevallig' komt aanwaaien op een zaterdagavond. Het is bijna nooit écht druk in de zaak, zeker niet vroeg op de avond. Het heeft geen eigen identiteit. Het zijn niet liefhebbers van een bepaalde levensstijl of muziekgenre die steevast in de Koopermolen zitten. De muziek zit tussen mainstream-pop en 'classic rock' in. Ik zal nog eens de barman 'stangen' op een Sneekweek-avond. Op de bierviltjes staat het recept van 'Kahlua Milk', een likeur met warme melk. Ik weet dat hij een melk-kokertje heeft en bestel het de halve avond door. Dan is het wél druk en heeft de barman natuurlijk helemaal geen tijd om melk te koken voor een shot.
,,Morgenmiddag om twee uur kan jij een Kahlua Milk krijgen en nou opgedonderd".
In 1997, het laatste jaar in Sneek (en Jutrijp), kom ik nog erg vaak in De Koopermolen. Ik ben op dat moment een vaste bezoeker van het 'clubhuis' van 'Youth For Christ' (ook een tijdelijke opvlieging) en leer daar onder andere poolbiljarten. Ik kan het op een bepaald moment erg goed vinden met een jongen die 'op zaterdagavond ook best een biertje mag drinken van de Here' en we spreken meestal af in Het Pakhuis rond sluitingstijd. Daarna gaan we naar De Koopermolen om de rest van de avond te biljarten. Op zondagmorgen zijn we beide weer present bij de kerkdienst. Naarmate de zomer vordert, verwatert de vriendschap en op een zeker moment kom ik helemaal niet meer in Het Pakhuis of de kerk. Zo'n avond biljarten zal de laatste keer zijn geweest dat ik in De Koopermolen ben geweest?
Ik weet dat Sjaak ná De Koopermolen iets van een restaurantje is begonnen aan de Wijde Noorderhorne. De kroeg wordt op een bepaald moment grondig verbouwd en krijgt een andere naam. Als de deuren gesloten zijn, is het geluidsdicht. Op zomerdagen staan deze wagenwijd open en staat de radio op een niveau dat de Sneker rockband nooit niet uit haar versterkers zou kunnen krijgen. Komende zondag ga ik in de uren van 'The Vinyl Countdown' nog eenmaal terug naar De Koopermolen met een selectie van de singles die ik daar in 1992 heb gekocht. Verwacht veel jaren zeventig en tachtig, hoewel er ook een paar 'oldies' tussen zitten en zelfs een paar 'nieuwe' platen uit 1990. Jullie zijn uitgenodigd, vanaf 23.00 uur 'onze tijd' op Wolfman Radio. Dat geldt natuurlijk ook voor morgen: Dan het Numero-label en de platenlabels die met een 'O' beginnen uit de soul-collectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten