Waarom moeilijk doen als ik het makkelijk kan? Vaak staat 'makkelijk' niet in mijn woordenboek. Ik kan zelf niet zo goed verklaren waar het vandaan komt. Wellicht dat het iets met mijn vertraagde motoriek van doen heeft, dat ik al gewend ben om dingen omslachtig te doen en dat 'moeilijk denken' daar ook bij hoort? Het is iets meer dan drie jaar geleden dat ik ben begonnen met 'Listen Carefully I Shall Say This Only Three Times', de rubriek in 'Tuesday Night Music Club' welke sinds een jaar het onderwerp is op de donderdag (of soms vrijdag). Nog steeds kom ik titels tegen waarvan ik denk: Waarom heb ik die niet eerder gehad. Neem afgelopen dinsdag als voorbeeld: 'I Need You'. In 'Listen Carefully' laat ik Paul Carrack, Pointer Sisters en America weerklinken, maar ik zou wellicht een show gevuld kunnen hebben met 'unieke' liedjes met de titel. Soms zitten er onwaarschijnlijke titels tussen. Ik maak in 2009 kennis met Julie Doiron's 'Consolation Prize' en pas een jaar of twee later met het nummer van Sharon Van Etten. In de zomer van 2016 ga ik eens zoeken of er niet héél toevallig een derde 'Consolation Prize' is te vinden. Het levert maar liefst twee liedjes op welke beide even goed zijn in mijn beleving. Voor één keer doe ik 'Listen Carefully' met vier liedjes en dat herhaal ik vanavond in de 'Eretitel'. De titel is 'Consolation Prize'.
4. Orange Juice (1982)
Het is niet alleen een speciale 'Eretitel', maar ook een bijzonder lastige. De top vier die zich nu gaat ontpoppen zou op een ander moment er heel anders kunnen uitzien. Orange Juice is niet onbekend met het fenomeen 'Listen Carefully'. Ik heb de band eens eerder gebruikt voor de titel 'I Can't Help Myself' waarin Edwyn Collins tevens een verwijzing maakt naar het liedje van The Four Tops. Juist, Edwyn Collins van de jaren negentig-hit 'A Girl Like You'. Hij is in de vroege jaren tachtig de frontman van Orange Juice, een indie-band dat haar platen uitbrengt via het Postcard-label. Ik moet het nummer niet teveel willen beschrijven om het me niet nóg lastiger te maken. 'Consolation Prize' zou immers even gemakkelijk een trotse nummer 1, 2 of 3 kunnen zijn. Ik wil tóch maar vast houden aan deze volgorde en dus moet het de nummer vier worden.
3. Lesley Gore (1964)
Tot mijn grote vreugde vind ik eveneens een jaren zestig-plaatje voor tussen de eigenzinnige singer-songwriters. Lesley Gore is natuurlijk het bekendste van haar grootste hit: 'It's My Party'. Ze maakt in de jaren erna nog ontzettend leuke singles. Bijzonder detail: Lesley wil in 1966 het hagelnieuwe 'A Groovy Kind Of Love' op de plaat zetten, maar dat ziet haar platenmaatschappij niet zitten. ,,Een jong meisje hoort niet over 'groovy' te zingen", is hun oordeel. Wat Mercury in 'groovy' heeft gehoord, zullen we nooit weten. Wél dat het nummer wordt doorgespeeld naar The Mindbenders en dat de rest geschiedenis is. Er hebben sindsdien talloze zangeressen het nummer vertolkt en er heeft nimmer iemand een vraagteken bij geplaatst. Hoewel Gore zeer geschikt is voor ballades en dat meerdere malen doet, is 'Consolation Prize' een dans-nummer als 'It's My Party'. Het is de zeer welkome nummer drie in deze 'Eretitel'.
2. Sharon Van Etten (2009)
Het is ergens in 2010 dat ik eens de website van Espers eens flink ga inspecteren. Ik zoek naar de concert-historie en dat vermeldt eveneens de groepen en artiesten waarmee het heeft opgetreden. Aan de hand van Youtube ga ik zo nieuwe muziek ontdekken. Sharon Van Etten is daarbij een opvallende naam. Van Etten is namelijk een vrij algemene naam in Steenwijk en omstreken. Ik kom op mijn postronde in Steenwijk nog geregeld bij de Albert Heijn in de Oostermeenthe en dit wordt eveneens gerund door een Van Etten. De piratenzanger Frank Van Etten is helaas ook geen onbekende. Sharon heeft uiteraard haar 'roots' in Nederland, maar ze is zelf geboren en getogen in Amerika. Eén van de eerste liedjes die ik hoor is dit 'Consolation Prize'. Een paar weken later koop ik haar nieuwste, 'Epic', op de associatie met 'Consolation Prize' en heb daar geen minuut spijt van gehad. Recent heb ik het album herontdekt en het maakt niet uit dat ik al duizend keer naar het album heb geluisterd, het blijft me kippevel bezorgen! 'Consolation Prize' is de aanleiding en mag dus op twee. Dat is bijna de eerste plek behalve dat deze moet gaan naar de échte winnaar van het stel. En dat is, op dit moment...?
1. Julie Doiron (2009)
Het is komende maandag negen jaar geleden dat ik een punt heb gezet achter de alcoholische versnaperingen. Ik hoop het dit weekend nog te kunnen 'vieren' met een fietstochtje. Dag en nacht verschil. Het weglaten van de biertjes maakt dat er een periode vóór en na is. Een paar weken later zie ik het nieuwste album van Julie Doiron bij de platenzaak. Ik heb haar 'Goodnight Nobody' ooit 'aangesmeerd' gekregenen leer het pas een jaar later mondjesmaat waarderen. Een sfeerrijk album, maar toch een beetje té zwaarmoedig naar mijn smaak. Dan is het april 2009 en sta ik met de hoes van Julie's nieuwste plaat in de hand. De kleuren doen bijna pijn aan de ogen en ik kijk vol verbazing naar de bizarre titel: 'I Can Wonder What You Did With Your Day'. ,,Die móet je horen", is het advies. ,,Het is héél anders dan haar vorige platen". Bij Julie zal nooit bekend worden wat er zich heeft afgespeeld. Ze klinkt alsof ze 'het licht' heeft gezien. Dat ze de partner van haar leven heeft gevonden. Alsof ze is bevallen van haar eerste kind en het allemaal zonniger in ziet. Het is echter geen van de voorgaande suggesties maar de ware toedracht blijft onbekend. Niet zeuren en lekker genieten van deze super-opgewekte en knotsgekke plaat. 'Consolation Prize' duurt slechts twee minuten en is één van de 'hardste' nummers van de plaat en met zelfs nog een klein hoorspel in de brug. Het is op dit moment de ultieme 'Consolation Prize', maar het kon er over een uur heel anders uitzien...
Volgende week zou ik wederom vier titels kunnen doen, maar helaas is het na drie liedjes al een doodlopende straat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten