Singles round-up: maart 5

Ik heb in 2015 voor de laatste keer een Blauwe Bak Top 40 samengesteld. Ik heb het altijd stug vol gehouden, ook al zijn er kwartalen dat ik nauwelijks 'interessante' platen koop en toch een Top 40 samenstel. In het tweede kwartaal van 2015 kom ik wederom niet aan veertig titels en daar blijft het bij. Zoals vorig jaar zou het toch al stuk zijn gelopen. Ik zou volgende week met gemak een Blauwe Bak Top 40 kunnen maken, maar het is het leukste als het wordt voortgezet. Ik kan niet ieder kwartaal een 'soul pack' kopen plus de reserveringen bij Mark betalen. Wellicht dat ik het 'voor de lol' ga doen en dat jullie er niks van gaan merken. In ieder geval geen vier dagelijkse berichten met een aftelling van tien en een podcast-link in 'reacties' want die tijd hebben we wél gehad. Qua lijstjes kunnen jullie in juli wederom een Gele Bak Top 100 tegemoet zien want dat is een leuke traditie aan het worden. Vandaag het slot van de 'Singles round-up' van deze maand. Ik heb een paar singles hoog op het verlanglijstje (en in het winkelmandje van Discogs) maar zal deze bewust pas in april afrekenen. Het is mooi geweest deze maand! Hier zijn de laatste zeven uit de 'soul pack' van Mark.

* The Unifics- Dawn Of A New Day (US, Fountain, 1971)
Voordat ik begin: Buiten The Winstons om heb ik deze platen nog niet gedraaid en dus wordt deze 'Singles round-up' een eerste indruk. Ik heb eens geluk gehad met een half-verrotte single van The Unifics. In 2014 koop ik nog singles bij Marcus en hij biedt me The Unifics aan als kassakoopje. ,,Verwacht niet veel", zijn de woorden van Marcus. Klopt! 'Court Of Love' is nauwelijks te draaien, maar... niemand heeft het over de b-kant gehad! 'Which One Should I Choose' wordt één van mijn favoriete soul-plaatjes uit de Blauwe Bak. Ik heb de single op Kapp vorige week nog gedraaid in 'Do The 45'. De titels van beide kanten geven een indicatie. 'Dawn Of A New Day' is op een aangename manier suikerzoet. Het zou afkomstig kunnen zijn van de gebroeders Brown van The Chymes/The Star-Tels en de varianten op hun bandnaam. Voor wat betreft de conditie: Ja, hij is té luidruchtig voor een gemiddelde single van zijn Facebook-pagina, maar bovendien luid opgenomen en dus te genieten. Op de keerzijde staat '(Working My Way Back In) Funky Thing'. Dat heeft inspiratie opgedaan bij The Temptations en hier kraakt de plaat té hard. Maakt niet uit: 'Dawn Of A New Day' mag naast 'Which One Should I Choose' in de Blauwe Bak!

* Unlimited Four- Walk Away Lover (US, Chanson, 1970)
Voor wie tientallen, misschien honderden, voorbeelden van 'group soul' heeft gehoord, ontdekt al snel een bepaald stramien. De lage mannenstem die alvast even uitlegt waar het over gaat waarna de overige instrumenten invallen en dan de rest van de groep. 'Walk Away Lover' is daarvan een sprekend voorbeeld. Een niet onaardige plaat maar ik heb het gevoel alsof ik het al honderd keer heb gehoord. Het vinyl is erg luidruchtig vooral in het tweede stuk van het (korte) plaatje. Even rustig aan doen? De keerzijde heet 'Slow Down'. Toch is het meer upbeat dan de a-kant. Een beetje funky met, opnieuw Temptations-achtig, iedere stem even solistisch een zinnetje. Niets minder luidruchtig dan de a-kant en toch is 'Slow Down' mijn favoriet van de twee.

* Oscar Weathers- You Wants To Play (US, Top & Bottom, 1970)
Ik heb jaren geleden Van McCoy al eens een plekje gegeven in de 'Beeldenroute' (5 juni 2014, om precies te zijn). Voor McCoy gaat begin jaren zeventig iedere deur open. Hij heeft bijvoorbeeld de re-activatie van het Okeh-label op zijn naam staan en mag van Columbia zijn eigen label opzetten: Date. In 1970 raakt hij betrokken bij een platenmaatschappij in Philadelphia: Top & Bottom. Ik heb reeds twee singles op dat label en beide zeer fijne McCoy-producties van Brenda & The Tabulations. In het geval van deze van Oscar Weathers is McCoy alleen als schrijver en producent aanwezig op de b-kant, maar laten we eens beginnen met 'You Wants To Play'. Dat is bijna een blues en het raakt me niet. Snel over naar 'The Spoiler'. Van telt hoorbaar af en daar begint het feest. Een orkest dat de toon zet en Weathers die hier wel overtuigt. Over de conditie van de single kan ik kort zijn: De kleine kraakjes zijn 'liefde' en het overstemt nergens. Een leuke aanwinst! (Edit: Ik zie net dat 'The Spoiler' het woord 'plug' op het label heeft staan, het is een witte promo. Toch vertelt 45cat me dat 'You Wants To Play' de a-kant is van het schijfje).

* The Whispers- Feel Like Comin' Home (US, janus, 1973)
Bij deze van The Whispers zijn we snel klaar als het gaat over de conditie van de plaat. Het is de 'witte' promo en dat is meestal vinyl. 'Issues' zijn op styreen en die hou je niet goed. Ik heb dus liever een demo met krasjes dan styreen met 'distortion'. 'Can't Help But Love You' heeft het een paar maanden geleden al laten zien: The Whispers doen erg leuke dingen omstreeks 1973. 'Can't Help' begint bijna 'klassiek' om daarna door te gaan als melodieuze soul. 'Feel Like Comin' Home' heeft een 'sweet soul'-intro en dan gaat opeens het tempo omhoog. Het wordt een zeer fijne danser! Op de flip staat 'I Love The Way You Make Me Feel' en dat neigt naar funk en blues tegelijk. Pure crossover-magie!

* The Winstons- Color Him Father (US, Metromedia, 1969)
Een hele echte 'klassieker' in dit pakket en 'gereedschap' voor de crossover-dj. Ik heb het echter nog niet in de koffers staan en dat heeft een reden. De single is op styreen en het merendeel lijkt finaal stuk gedraaid. Het exemplaar dat Mark heeft uitgezocht, hoort tot de betere voorbeelden die ik heb gehoord. Het geluid is 'schoon'. Ik heb nooit willen investeren in schoonmaakmachines, maar misschien zou je deze kunnen 'upgraden'. Aan de andere kant: Stof beschermt tevens de 'tere' groef van styreen en voor goedkope platen als deze zou ik geen vloeistof morsen. Hoe zat het ook alweer met de b-kant? 'Amen, Brother' is gewoon een instrumentale versie van 'Amen', maar... Vier maten van de drums in de brug van het nummer duurt precies 5,2 seoonden, maar deze vijf seconden hebben veel betekend voor de muziek. Het is namelijk het muziekstuk dat het meest is gesampled. Een 'loop' van de zogenaamde 'Amen Break' vormt de basis van menig hiphop- en drum'n'bass-nummer. Leuke bijkomstigheid is dat het ook nog mee kan in de gospel-set!

* Robert Winters & Fall- Magic Man (US, Buddah, 1980)
We eindigen de 'Singles round-up' in de jaren tachtig met twee singles uit dat decennium. Eerst de combinatie van Robert Winters met Mark E. Smith? Nee, de groep heet écht Fall en niet The Fall. Het bewijs hoe gevaarlijk het is om styreen in te schatten. Aan de buitenkant is niks te zien, maar de 'groove wear' is duidelijk aanwezig op 'Magic Man'. Het is mierzoet, midtempo en het weigert me ergens te raken. Zullen we eens zien wat de 'distortion' veroorzaakt? 'One More Year' is inderdaad een stuk dynamischer dan 'Magic Man'. Lekkere post-disco en hierdoor mag het toch nog in de Blauwe Bak plaats nemen.

* Bobby Womack & Patti Labelle- Love Has Finally Come At Last (US, Beverly Glen, 1983)
Tot een paar maanden terug heb ik nog nimmer gehoord van Beverly Glen en nu heb ik dan twee aanwinsten op het label. De andere is 'What About My Love' van oudgediende Johnnie Taylor. Bobby Womack is van dezelfde stempel en kan in 1983 eveneens terecht bij het label. Patti doet alleen mee op de a-kant. Het styreen heeft goed geleden en blijft zelfs steken in het begin. Ik neem aan dat Mark hem in het pakket heeft gestopt voor de b-kant. Het is best een sfeervol nummer, maar dit kan nog niet de reden zijn voor een plaatsje in de koffer. Bobby doet solistisch 'American Dream' op de keerzijde en dat opent met de stem van Dr. Martin Luther King. Dat heet bij mij 'een goede binnenkomer'. Wat blijkt? Bobby heeft geen partner nodig, hij komt pas echt los op 'American Dream'. Definitief de betere kant. Heeft iemand de score bijgehouden? Ik denk dat de b-kantjes vooral hebben gewonnen in de laatste afleveringen van de 'Singles round-up'?