Mijn moeder vierde vandaag haar 78e verjaardag en aanvankelijk zou ik per bus en trein een bezoekje brengen. Als ik vervolgens de weerberichten zie en met name een wind die in de loop van de dag van zuid naar noord draait, is het plan snel klaar. Jullie kunnen het wel raden? Juist, ik ben met de Pioneer gegaan. Terug nog een heel avontuur want bij Steenwijk valt de nacht in en dan moet ik nog elf kilometer waarvan een gedeelte door bosgebied. De Pioneer heeft standaard een achterlicht, aan het kopen van een goede koplamp ben ik nog niet toe gekomen en dus doe ik Steenwijk-Uffelte bijna voetstaps. Ik ben net een klein half uurtje thuis en ga nu de 'Classic Week Spot' van deze week aan jullie voorstellen. Ik heb afgelopen zaterdag de jaren negentig afgesloten en ga zaterdag verder met de eerste jaren van de nieuwe eeuw. Daar hoort, vermoedelijk, een single bij waarvan ik pas in maart 2015 ontdek dat ik hem in de bakken heb staan: 'Why Girl' van The Precisions (1967).
Het 'waar en wanneer' is dus lastig, maar ik plaats de single in dezelfde tijd als dat ik bijvoorbeeld 'I've Been Trying' van Jerry Butler koop. Een vrijdag in Leeuwarden, waarschijnlijk in 2003. Ik heb even daarvoor mijn kunstgebit gekregen via een tandtechnicus in Leeuwarden en deze man vraagt me opeens om een bijdrage waar hij voorheen niet over had gesproken. Het is een bedrag dat ik nimmer kan ophoesten en dus 'vergeet' ik het zo snel mogelijk en ga maar op singles-jacht in de Friese hoofdstad. Bij een boedelhal vind ik een doos singles waar achteraf héél interessant spul in staat, alleen heb ik daar in 2003 nog niet zoveel zicht op. In 2003 heb ik nog gewoon alle platen op alfabetische volgorde in de bakken, geen onderscheid in decennia zoals nu. Een groot deel van de letter P en R 'mist' de reorganisatie in 2012 en blijven in een bananendoos 'zwerven' door het huis. In maart 2015 word ik nieuwgierig over de inhoud en kan mijn ogen niet geloven als ik 'Why Girl' van The Precisions in mijn handen hou. ,, Met één veiling ben ik al helemaal klaar: De best klinkende 'Why Girl' van The Precisions is mijn hoge maximumbod al lang voorbij en is inmiddels de dertig dollar gepasseerd met nog vier dagen te gaan!", schrijf ik op 9 augustus 2014 en het is niet de eerste keer dat ik een veiling verlies van deze single. Niet wetende dat de plaat op een paar voetstappen vanaf mijn computer in een doos staat te verstoffen. Omdat de single in het eerste uur van 'Do The 45' voorbij komt, maak ik hem alsnog Week Spot.
'The Precisions' is een populaire naam in de jaren zestig. Dave Rimmer en Bosko Asanovic van Soulfulkindamusic hebben een lijst opgesteld van de verschillende groepen met de naam The Precisions. Er zijn groepen uit New York, Los Angeles, Boston, Scranton, Philadelphia en een Canadese groep. En natuurlijk 'onze' Precisions welke ook meteen de bekendste is. Deze groep komt oorspronkelijk uit Detroit. Volgens Allmusic heeft The Precisions voor negen verschillende platenmaatschappijen opnames gemaakt, maar dat is niet waar. Het neemt namelijk de releases van de overige Precisions mee in het overzicht. De groep uit Detroit debuteert in 1965 op D-Town en zal vervolgens uitkomen voor Drew en Atco. Arthur Ashford, Michael Morgan, Billy Prince en Denis Gilmore zijn de vier leden van de Detroit-groep. Allmusic noemt daarbij nog de heren Billy Brooks en Robert Lowe, maar die komen niet voor in de discografie op Soulfulkindamusic.
De 'roots' van The Precisions is duidelijk hoorbaar. Hoewel de groep nimmer zal uitkomen voor Motown is haar geluid wel geënt op dat van de maatschappij van Berry Gordy. De twee singles voor D-Town zijn flink afgekeken van Nolan Strong en op zichzelf niet slecht als debuut voor een groep, maar de band wordt het beste herinnerd voor het werk op Drew. The Precisions maakt vijf singles voor Drew. Dat begint in 1967 met 'Such Misery', maar het flopt genadeloos. Dan brengt Drew een tweede single uit: 'Sugar Ain't Sweet' met 'What I Want' op de flip. Toch gaat er iets mis bij het persen van de 'Sugar'-kant en Drew besluit de volledige oplage te vernietigen. Ongeveer twaalf singles ontsnappen uit de gehaktmolen en zijn nu gezochte collector's items. Drew 1002 verschijnt opnieuw maar dan met 'Why Girl' in plaats van 'Sugar'. De plaat breidt het succes van The Precisions uit naar een aantal andere steden. De derde single is echter een schot in de roos. 'If This Is Love' is geschreven door voormalige Motown-schrijvers Michael Valvano en Martin Coleman samen met Charles 'Cholly' Bassoline. De plaat wordt zowel een hit op de Billboard Hot 100 als op de R&B en Drew volgt het met 1004: 'Instant Heartbreak' uit 1968. Toch wordt deze single niet zo groot als zijn voorganger en de laatste single van The Precisions voor Drew wordt 'A Place' dat totaal geen promotie krijgt. Het betekent eveneens een vroegtijdig einde van Drew.
Drew en D-Town zijn slechts dwergen in vergelijking tot Atco en dus maakt The Precisions een hele grote stap in 1969. De groep weet zich gesteund door de heren Valvano, Coleman en Bassoline. Ondanks een paar interessante singles draait het uit op een fiasco en in 1969 is The Precisions ten dode opgeschreven. Met name de Drew-singles worden in de daaropvolgende decennia omarmd door liefhebbers van Detroit- en Northern Soul. De tweede uitgave van Drew 1002 is een mooi geval van een 'double sider'. 'What I Want' is 'moody midtempo' waar 'Why Girl' een klapper is die Smokey & The Miracles naar de kroon steekt. 'What I Want' zou in het kader van mijn huidige soul-verzamelen beter passen, maar het is 'Why Girl' dat me een paar keer tot waanzin drijft in veilingen en dus mag deze de titel van Week Spot dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten