Twee weken lang geen singles gekocht. Dat kan niet goed gaan? Zaterdagmorgen ben ik op de fiets gestapt en heb twee, lang geplande, bezoekjes gebracht aan de kringloopwinkels in Dwingeloo en Dieverbrug. Het resultaat is een vangst van 22 singles welke ik de komende week over twee of drie berichten ga uitsmeren. Gisteravond was ik bekaf na de uitzending en had eveneens ambitieuze plannen voor vandaag, maar dat is anders gelopen. We hadden een vergadering gepland van Wolfman Radio om twee uur (onze tijd) en het plan was geweest om 's ochtends al te fietsen. Nu is het kwart voor vier en wil ik eigenlijk nog steeds wel fietsen (en zal ook een winkel moeten opzoeken), maar toch heb ik een fiets-zondag reeds opgegeven. Hoewel? Je weet nooit hoe het gaat lopen? Omdat ik niet weet hoe vanavond de radio eruit komt te zien, publiceer ik nu eerst de aflevering van de Gele Bak Top 100 zoals die hier gisteren had moeten staan. Nu tel ik af van nummer 80 naar 71.
80. Man Of The World-Mary Coughlan (Duitsland, East West 9031-71492-7, 1990)
Gisteravond heb ik de aftelling van nummer 100 tot en met 77 gedaan op Wolfman Radio. Een beetje met tegenzin, moet ik toegeven. Ik heb de singles van de afgelopen weken reeds enkele malen gedraaid in de show en het voelt ergens als een 'herhalingsoefening'. Voor de nummer 80 is het wel weer handig om hem eens te beluisteren. Het is een plaatje dat sinds 1990 helemaal in de vergetelheid is geraakt, niet alleen bij mij. Het nummer wint de tachtigste plek vooral op de goede associatie en gisteravond kon ik oordelen dat dit geheel terecht is. Wat hou ik zielsveel van dit plaatje!
79. Backstage Pass-McGuinn, Clark & Hillman (NL, Capitol 5C-006 85912, 1979)
Ik moet bekennen dat ik té lui ben om de actuele biografie op te zoeken, maar het 'in mixen' van een uitzinnig live-publiek is op zichzelf niet nieuw vor op zijn minst Roger McGuinn. The Byrds doet het al in 1967 op 'So You Want To Be A Rock & Roll Star'. De bezetting van The Byrds is dermate diffuus dat ik eraan twijfel of Clark en Hillman wel van de partij zijn geweest bij die plaat. Waar de voorgenoemde Byrds-plaat meer een bijtende kritiek is richting de teenybopper-bands die in 1967 als paddestoelen uit de grond schieten, daar is 'Backstage Pass' een prachtig eerbetoon aan de loyale fans van een muziekgroep. Het vormt voor mij een fraai drieluik met 'The Guitar Man' van Bread en 'The Load-Out' van Jackson Browne: Alle facetten van een succesvol live-optreden. 'Backstage Pass' luistert weg als een speelfilm. De 'kenners' zijn het erover eens: Wellicht één van de mooiste nummers ooit geschreven, maar daardoor ontzettend miskend.
78. The Day I Met Marie-Cliff Richard (NL, Columbia DB 8245, 1967)
Ik benadruk het nog maar eens: Dit is een overzicht van mijn meest favoriete singles-aankopen over het afgelopen jaar. Wat die malle Cliff in dat overzicht doet? De single heeft erg lang op mijn lijstje gestaan en die liefde duurt al voort sinds het begin van mijn singles verzamelen. Er is echter een tijd, begin jaren negentig, dat singles van Cliff en The Shadows 'verzamelspul' is met corresponderende prijzen. Het is in die tijd ondenkbaar om 'The Day I Met Marie' met fotohoes onder de tien gulden te krijgen. Ik weet dat 'Golden Years' in 1992 een exemplaar in blanco hoes heeft liggen voor vijf gulden. Gelukkig ben ik geduldig en krijg in 2015 alsnog mijn zin. Buiten de héle zeldzame rock'n'roll en Indo-rock is de waarde van plaatjes uit de late jaren vijftig enorm gekelderd en het neemt 'The Day I Met Marie' mee in haar kielzog. Ik doe het voor een euro met de fotohoes!
77. The Message-Grandmaster Flash & The Furious Five (UK, Sugar Hill 101 696, 1982)
Er wordt flink met modder gegooid in de twee bestaande UB40-kampen. Ali Campbell, Astro en Mickey gebruiken ten onrechte de naam UB40 en staan als 'We Are UB40' vooral op plattelandsfestivals. De overige UB40-leden hebben de rechten op de naam en maken nog steeds nieuwe albums, maar staan qua populariteit in de schaduw van Ali en zijn belhamels. Bij Grandmaster Flash & The Furious Five is precies hetzelfde aan de hand. Een paar maanden geleden werd ik door Wolfman-collega Lee geattendeerd op de nieuwe single van Mele Mel en Scorpio waarbij Grandmaster Flash expliciet uit de naam werd geweerd. Nu schijnt het opeens dat Grandmaster Flash nul procent aandeel heeft gehad in 'The Message' en 'White Lines' en dat Mele Mel en Scorpio ten onrechte nooit zijn genoemd op 'The Message'.
76. Pressure-Angela & The Rude (NL, EMI 12 7521 7, 1990)
Ria Brieffies maakte in de late jaren tachtig nog een single met Glen Medeiros, maar verder kan worden gesteld dat Dolly Dots na het uiteengaan in eerste instantie weinig nieuws oplevert. Dan is het 1990 en presenteert Frits Spits in 'De Avondspits' het nieuwe album van Angela Groothuizen. Ze wordt bijgestaan door Ruud Mulder van Spargo en het lijkt alsof de twee jaar pauze tussen Dolly Dots en Angela & The Rude de kritieken ten goede komen. Niemand had zoiets verwacht van een Dolly Dot. Helaas duurt het avontuur kort en levert weinig hits op. Angela zal daarna een BN'er worden dankzij de televisie, maar er zijn weinig die de plaat van Angela & The Rude nog weten te herinneren. Het is een plaat die ruim kwart eeuw later nog altijd zeer 'fris' klinkt. En, je kan zeggen of denken van Angela wat je wilt, maar ze kón zingen!
75. The Resurrection Shuffle-Tom Jones (Duitsland, Decca DL 25461-2, 1971)
Ik raadpleeg in eerste instantie 45cat voor de catalogus-nummers. Hoewel 'Resurrection Shuffle' in Nederland als een a-kant is verschenen, is het in Duitsland slechts de b-kant van 'Puppet Man'. Of? 'Puppet Man' schijnt daar het meest algemeen te zijn met 'Every Mile' op de b-kant. Vreemd geval. Ik heb hem dus met 'Shuffle' als b-kant en de reden van aanschaf. Tom gaat namelijk lekker tekeer in het nummer van Ashton, Gardner & Dyke en maakt het 'zwarter' dan het origineel. De single zit zelfs een paar maanden in de reserve-Blauwe Bak, maar staat nu in de jaren zeventig en kan dus in de Top 100.
74. Runnin' With The Devil-Van Halen (NL, Warner Bros. WB 17.604, 1978, re: 1980)
Het succesverhaal van de Nederlandse broers Alex en Edward Van Halen aan de overkant van de oceaan. Gesteund door wijlen Alfred Lagarde groeit Van Halen in de eerste jaren uit tot een 'cultband' in het Nederlandse en wat is een betere plek voor cultbands in het steviger genre dan de Top 100 Aller Tijden? Doordat 'Runnin' With The Devil' daar hoge ogen gooit, besluit Warner Bros. de twee jaar oude single opnieuw uit te brengen, nu met 'You Really Got Me' als keerzijde. Het geeft Van Halen de eerste echte Top 40-hit in ons land.
73. Out Demons Out-Edgar Broughton Band (NL, Harvest 5C 006-04421, 1970)
Moeten we het over Harrie hebben? Nee, ik heb het niet over de voormalige huisbaas in Tuk, die heb ik al lang vergeven. In 2002 ben ik enige tijd 'zwervende', daar heb ik laatst nog over geschreven bij de 'Raddraaier' van Shirley. Ik ken deze Harrie reeds van het begin van mijn aanwezigheid in de Popkelder in Sneek. Vijf jaar later tref ik hem opnieuw en hij is nóg verder aan lager wal geraakt. Eén ding moet ik Harrie meegeven: Hij is een muziekliefhebber en een audiofiel. Waar hij het geld vandaan haalt, mag Joost weten. Hij slaapt in een opvang, maar doet desondanks bestellingen bij Poort, de cd-speciaalzaak in Leeuwarden. Hij vertelt me over de eerste platen van Edgar Broughton Band en dat hij die op een speciale cd-uitgave heeft besteld waarbij de geluidskwaliteit superieur is aan de huis-, tuin- en keuken-versie. Een bizar gezelschap: De gebroeders Broughton met hun moeder als zakenbehartiger. De band doet vooral 'gratis' optredens en als een festival geen vergunning heeft, speelt de groep in de laadbak van een rijdende vrachtwagen. Muzikaal zit de groep tussen Frank Zappa en Grateful Dead in. Veel oeverloos ge-'jam', maar tegelijk ook het cynisme van Zappa. 'Out Demons Out' is de eerste Engelse hitsingle op het Harvest-label en dat is volgens velen terecht: Edgar Broughton Band is namelijk de eerste groep die wordt getekend voor Harvest.
72. Papa's Got A Brand New Pig Bag-Pig Bag (UK, Y 10, 1982)
Een Engelse persing in een Nederlandse hoes. Dit plaatje wordt vaak genoemd door een vaste Wolfman-luisteraar en steeds moet ik hem teleur stellen. Nu heb ik de plaat in de koffers en zie ik hem vervolgens nooit meer in de chatroom. Nu dus op 72.
71. Where-Greenfield & Cook (NL, Polydor 2050 186, 1972)
Ik zag Peter Kok onlangs nog voorbij komen op Facebook. Hij lijkt het meest te bivakkeren op Chili. Van Greenfield ontbreekt al jaren ieder spoor en de heren weigeren om samen op te treden of nog eens terug te blikken op de roemruchte tijd in de jaren zeventig. Wat ons rest is de muziek en dat kan nog jaren mee. Ik koop eens de eerste elpee van Greenfield & Cook op de herinnering aan 'Where'. De single wil maar niet op mijn pad komen, terwijl ik veel van de andere singles wél heb. Dat is een paar maanden geleden recht gezet en nu kan ik hem kwijt op nummer 71.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten