Raddraaien: Pickettywitch

Voordat ik begin met 'Raddraaien', eerst even hardop vergaderen met mezelf. Omdat ik graag een 'normaal' bericht laat vallen tussen de huidige Week Spot en het 'Week Spot kwartet' publiceer ik vandaag wél. Ik wacht nog steeds op een pakketje singles uit Engeland. Hierover zou ik vrijdag een bericht kunnen publiceren. Maar... dan zit ik helemaal op schema en kom in dat geval niet uit als ik de Top 100 op zaterdag én zondag doe, want ik wil ook graag de 'Eindstreep' op zondag hebben (de laatste van de maand). Mochten de singles er niet vóór vrijdagavond zijn, dan 'snipper' ik die dag en kan dat bericht zondag gebruiken voor de 'Eindstreep'. Zijn ze wel op tijd? Dan stel ik de top 10 van de Gele Bak Top 100 een dag uit en zal deze maandag verschijnen. Ja, Soul-xotica houdt me bezig. Ik zit ook al te bedenken hoe ik de vakantie ga plannen want op 1 september wil ik wel 31 berichten van augustus hebben. Het lijkt erop als ik 24 tot en met 30 augustus met vakantie ga. De 30e en 31e heb ik dan de tijd om Soul-xotica op het benodigde aantal berichten te brengen. Het zullen wederom foto-berichten worden van de vakantie zélf. Nu dan eerst een aflevering van 'Raddraaien', vandaag een single uit de dertiende jaren zeventig-bak: 'That Same Old Feeling' van Pickettywitch (1970).

Waar en wanneer? Kom ik dan toch weer eens uit bij 'haar', de zangeres die ik vanaf 2005 tot en met eind 2011 bijna op de voet heb gevolgd. In 2006 denk ik even dat het me is gelukt. Ik heb een stamkroeg waar ik me van kan voorstellen dat ik er over vijfentwintig jaar nog steeds zit én ik heb een artiest gevonden waar ik over een kwart eeuw óók nog steeds fan van kan zijn. Totdat je stopt met drinken en geen behoefte meer hebt aan café-bezoeken en het moment waarop je een flinke persoonlijke aanvaring krijgt met de betreffende zangeres. Toch heb ik onlangs nog eens wat nieuw werk van haar gehoord. Ik weet niet of ik het zou hebben gekocht op vinyl. Hoezeer ik ook van de muziek van Samara Lubelski hou, bij haar lig ik immers ook ver achter op schema. De 'nieuwe' elpees doen niet meer mee. Maar goed, hoe kom ik bij 'Raddraaien' uit bij een zekere Marissa N.? Ze doet in 2009 een Europese tournee waaronder drie opeenvolgende dagen in Nederland: Zwolle, Amsterdam en Utrecht. Ik 'volg' haar deze tournee en slaap na afloop van Amsterdam bij W. in Leiden. Daar ga ik redelijk vroeg in de morgen weg en ga naar Utrecht. Het is een prachtige dag en ik wandel de hele Oudegracht langs. Zo kom ik weer bij een kringloopzaak waar ik in 1997 ook al eens ben geweest. Ik sla daar een flinke slag qua singles waaronder ook deze van Pickettywitch. In dit verhaal zal ik de 'dubbel-t' aanhouden omdat dit de officiële spelling is. De schrijfwijze op het fotohoesje is dus abusievelijk.

Vaak een 'eendagsvlieg' genoemd hoewel dat onterecht is. Een plaatje uit 1970 dat evenwel door velen als jaren zestig wordt beschouwd. Het verschijnt op menig jaren zestig-compilatie en het hoesje staat, zoals verwacht, bij www.singlehoesjes.nl ook onder dat voorbije decennium. Voor een groep van dit kaliber toch nog een vrij stevig verhaal, maar voordat ik daartoe over ga, wil ik eerst eens kijken naar de tekstschrijvers en componisten. Zo maken we eerst kennis met Tony Macaulay. Hij wordt op 21 april 1944 geboren in het Londense Fulham met de naam Anthony Gordon Instone. Hij begint zijn carrière in de vroege jaren zestig als 'plugger' voor Essex Publishing. Vervolgens komt hij als producent bij Pye Records. Hoewel Macaulay ook solistisch schrijft, zijn de grootste successen in combinatie met John Macleod. Macleod, soms ook McLeod genoemd, wordt geboren in Canada en verhuist in de jaren veertig met zijn familie naar Engeland. Met zijn broer Norman formeert hij het zanggroepje The Maple Leaf Four en maakt twee albums. In de vroege jaren zestig maakt hij radio-jingles. In 1967 schrijft hij twee liedjes met Macaulay welke meteen bovenaan de Engelse hitparade komen: 'Baby Now That I've Found You' voor The Foundations en 'Let The Heartaches Begin' door Long John Baldry. Het duo voorziet menig act op het Pye-label van hits en dat is eveneens het geval als Pickettywitch een contract krijgt.

Eric Allandale schrijft 'Solomon Grundy' voor The Foundations, de groep waarvan hij de trombonist is. Het komt op de elpee 'Digging The Foundations' (1969), is de b-kant van de Amerikaanse uitgave van 'In The Bad Bad Old Days' en is in 1969 eveneens de a-kant van een Engelse single op Pye van Danny Diaz & The Checkmates. Het is gebaseerd op het rijmpje 'Solomon Grundy' hoewel de zanger van The Foundations het laat klinken als 'Solomon Grandy'. In 1969 verschijnt het als b-kant van de debuutsingle van Pickettywitch: 'You Got Me So I Don't Know'. Voor de opvolger van deze single wordt gekozen voor een ander liedje van 'Digging The Foundations': 'That Same Old Feeling'. Het refrein is intact gehouden, maar verder verschillen de latere versies nogal van het origineel. Het vervolg van 'That Same Old Feeling' start evenwel met nóg een andere Engelse groep: The Fortunes. Na een paar gigantische hits in de midden jaren zestig verdwijnt de groep uit het oog. In werkelijkheid bivakkeert The Fortunes in Amerika waar het een contract heeft met United Artists en reclame-werk doet. In 1969 komt The Fortunes opnieuw in de belangstelling door de 'It's The Real Thing'-jingle voor Coca Cola. Het maakt daarop een elpee welke wordt weggegeven aan personeel van Coca Cola en bezoekers van beurzen. Hierop doet The Fortunes ook haar versie van 'That Same Old Feeling'. Zodra Pickettywitch de Engelse hitparade bestormt met 'That Same Old Feeling' wil The Fortunes de eerste zijn in Amerika met de hit. Toch kan Coca Cola (de eigenaar van de opname) het niet eens worden met United Artists (de platenmaatschappij van The Fortunes) en dat levert vertraging op. Intussen kan Janus, de Amerikaanse distributeur van Pye, de versie van Pickettywitch op de markt brengen en The Fortunes arriveert op hetzelfde moment met de single op World Pacific Records. Op de Billboard scoort The Fortunes een 93e plek en Pickettywitch een 98e positie. In andere hitparades doen de versies het ietsje beter maar The Fortunes is steeds de winnaar. Enige uitzondering is Cashbox waar Pickettywitch de voorkeur krijgt. In Australië is het een hit voor The Candy Apples en zowel The Fortunes als Pickettywitch komen niet aan bod. In Duitsland neemt Tanja Berg haar versie op als 'Kann Ich Dich Denn Nie Vergessen'.

De naam Pickettywitch is volgens zangeres Polly Brown afkomstig van een plaatsje in Cornwall, maar daar vindt je geen dorp of gehucht met die naam. Wél is 'The Picketty Witch' een pub in Yeovil in Somerset. De band bestaat aanvankelijk uit Brown, Chris Warren, Bob Brittain, Mark Bridges, Mike Tomich en Keith Hall. Bridges en Tomich (respectievelijk gitaar en bas) worden in het bestaan van de groep tweemaal gewisseld. 'That Same Old Feeling' heeft in Engeland geen last van The Fortunes en klimt moeiteloos naar een vijfde plek. Over 'bubblegum' gesproken. De opvolger heet 'Sad Old Kinda Movie' en is wederom uit de pen van Macaulay en Macleod. Het strandt op zestien in de Engelse hitparade en Pickettywitch heeft in 1970 een derde en laatste hit met 'Baby I Won't Let You Down' (nummer 27, geschreven door Les Reed en Geoff Stephens). Na een jaar raakt de 'bubblegum' haar smaak kwijt en Pickettywitch is in 1973 helemaal uitgekauwd. Polly Brown vormt een duo met Tony Jackson: Sweet Dreams. Dat heeft een Engelse top tien-hit met een cover van 'Honey Honey' van Abba. Opeens zit ik erg hard te zingen want dan zie ik dat Polly Brown het aanstekelijke 'Up In A Puff Of Smoke' heeft gezongen. Die link had ik nog niet gelegd! Brown is tot op de dag van heden actief in de muziek, de laatste paar jaren vooral in de hoek van de blues.

Toch is in 2006 even het onheilspellende bericht over de dood van Brown. Pickettywitch is op een bepaald ogenblik heropgericht als The New Pickettywitch voor het revival-circuit. Sheila Rossall is daarvan de zangeres. Rossall komt als 'de zangeres van Pickettywitch' in 1981 in het nieuws vanwege haar ziekte en Brown krijgt vaak vragen over dit onderwerp. In 2006 gebeurt hetzelfde als Rossall overlijdt: Ze wordt opnieuw de zangeres van Pickettywitch genoemd en bepaalde media vat dit op alsof Brown zou zijn overleden. Polly Brown hoopt volgend jaar april zeventig kaarsjes te kunnen uitblazen op de taart.