Bij het uitzoeken van de foto zie ik opeens het prentje staan dat ik twee maanden geleden heb gebruikt. Het is mijn geliefde Pioneer aan de achterkant van het bos bij Smilde. Zondag schreef ik dat nog maar vijf kilometer hoefde te fietsen om op 2500 kilometer te komen, inmiddels is hetzelfde aan de hand maar dan met 2700 kilometer. Zoals het nu lijkt zal ik daar niet eerder dan zondag aan toe komen, morgen eerst andere drukte. 'Gezellige drukte', wel te verstaan want ik verwacht morgenmiddag visite en zet me daarna schrap voor vier uren non-stop 'Do The 45' vanaf negen uur. Zoals beloofd vandaag de nummers 11 tot en met 20 uit de Gele Bak Top 100. De ontknoping vindt morgen of wellicht tóch zondagmiddag plaats.
20. Choice-Livin' Blues (NL, Nilmij Verzekeringen 6802 084, 1972)
Er zijn boeken over geschreven: Nederlandse reclame-singles door de jaren heen. Ik heb een aantal van deze singles reeds in de verzameling maar deze van Livin' Blues is me tot de aanschaf onbekend. De mijne is gestoken in een neutraal wit hoesje en het label, wel typisch Phonogram, vertelt verder niets over de achtergrond van de plaat. Dat blijkt pas als je 'Selection' op zet waar een jongedame keer op keer uitlegt waar Nilmij Verzekeringen voor staat. Zo'n reclame-single is altijd een gok en je kan het eens mis hebben, maar dat is niet het geval met Livin' Blues. Twee zeer fraaie nummers waarbij 'Choice' mijn favoriet is.
19. Twist In My Sobriety-Tanita Tikaram (Duitsland, WEA 247 562-7, 1988)
Leer je nog wel eens iets na bijna dertig jaar platen verzamelen? Dagelijks! Tanita Tikaram is eveneens een leermomentje. Natuurlijk staat de plaat op mijn netvlies maar middels de koop leer ik dat het mede-geproduceerd is door niemand minder dan Rod Argent. Die link had ik nooit gelegd maar kan de hand van de Zombies-toetsenist wel merken in deze plaat. Muzikaal is dit dezelfde perfectie als dat hij toepast bij Argent zonder dat het zielloos gefröbel wordt. Het deugt gewoon!
18. My Old Piano-Diana Ross (NL, Motown 1A 006-64075, 1980)
Het fotohoesje laat ons weten dat Motown haar twintigjarig jubileum viert. Niet helemaal terecht en bij Motown zélf houden ze blijkbaar ook wel van een feestje want in 1983 wordt de vijfentwintig jaar gevierd met een reünie waar ook enkele ex-Motown-artiesten nog eenmaal optreden. De midden jaren zestig zijn de echte gloriejaren van Motown. Vanaf 1968 wordt het allemaal zorgelijker en ziet Motown een aantal projecten floppen. Muzikaal wordt de boel gered door 'What's Going On' van Marvin Gaye (1971) en 'Songs In The Key Of Life' van Stevie Wonder (1976), maar op het gebied van filmproducties gaat Motown onderuit. Met 'The Wiz' heeft Motown in 1979 weer reden tot een glimlach en vandaar dat 1980 feestelijk wordt ingeluid met de twintigste verjaardag. 'My Old Piano' is daarbij een toef slagroom op de taart want het wordt een grote hit. 'My Old Piano' is eveneens een nummer dat me na ruim 35 jaar nog steeds goede luim geeft.
17. Lady Friend-The Byrds (NL, CBS 2910, 1967)
David Crosby kijkt nog wel guitig op het fotohoesje van 'Lady Friend' maar als de single verschijnt, heeft ook hij het veld moeten ruimen. Roger McGuinn regeert The Byrds met strakke hand en Crosby's narcotische uitspattingen passen niet in het beeld van de hard werkende groep. 'Lady Friend' is het 'afscheid' van Crosby als componist. In tegenstelling tot zijn eerdere psychedelische liedjes is 'Lady Friend' erg luchtig. Zo luchtig dat Gary Usher naar hartelust blazers kan toevoegen om het nog meer 'poppy' te maken. Ik heb 'Lady Friend' lange tijd op 'The History Of The Byrds', een dubbelelpee uit 1973, welke ik vooral in de tijd in Mossley veelvuldig heb gedraaid. In 2010 'mis' ik het nummer opeens en helpt een vriend op een forum me uit de brand. De wens om de single te hebben, bestaat al wel een tijdje maar ik kom hem zelden tot nooit tegen tot deze zaterdagmiddag in Sneek.
16. Echo Beach-Martha & The Muffins (UK, Dindisc DIN 9, 1980)
Het is bijna vijf jaar geleden dat ik voor de laatste keer naar een winkel ren om een nieuwe cd te kopen. Ook al zou ik het nog zo graag willen in 2016, ik zou niet weten waar ik terecht moest. V&D in Meppel had altijd nog een rekje cd's, maar ja... dat hoef ik niet uit te leggen? De laatste cd welke ik kersvers en nieuw koop is 'The Night Before' van Hooverphonic en ik vier die middag met een extra 'kassakoopje'. Een verzamel-cd met 'Summer Hits', maar ik zou het zelf liever beschrijven als een fijne compilatie met voor ieder wat wils. Eén cd van de vijf staat een beetje in het teken van e jaren tachtig en het is met name 'Echo Beach' van Martha & The Muffins dat ik hier leer kennen. Dat is tijdens een ritje op de 'nieuwe' fiets die ik rond dezelfde tijd koop. Deze single vind ik in november op de platenbeurs in Zwolle en is meer dan welkom! Ik heb hem vooral in de eerste weken héél vaak gedraaid, ook buiten uitzendingen om.
15. Don't Let Me Be Misunderstood-The Animals (NL, Columbia DB 7445, 1965)
Ik reken 17 juni 1989 als de startdatum van mijn platen verzamelen. Ik heb op die dag reeds dertig singles in de koffer staan en de 31e schijf is 'de start': 'The House Of The Rising Sun' van The Animals. De fascinatie voor The Animals breidt gestaag uit, ook dankzij een cassettebandje dat ik op de markt koop. Toch blijkt dat grotendeels te bestaan uit nieuwe opnames die Eric Burdon in de jaren zeventig heeft gemaakt van zijn oude hits. Qua singles verloopt het een stukje lastiger dan met menig andere jaren zestig-groep. Zo duurt het jaren voordat ik 'Don't Bring Me Down' en 'We've Gotta Get Out Of This Place' (titel van de laatste overgenomen van de originele single, 'We Gotta...' is meer gangbaar) aan de verzameling kan toevoegen en 'Don't Let Me Be Misunderstood' ben ik bijna 'vergeten' als ik deze in januari aantref bij De Tafel. De liefde is niets minder geworden want zie daar... een vijftiende plek voor The Animals!
14. Sara-Fleetwood Mac (NL, Warner Bros. WB 17.533, 1979)
De single komt nieuw binnen in de eerste Top 40 van 1980 en staat daarmee bij mij in de jaren tachtig-bak. De liefde voor de 'latere' Fleetwood Mac heb ik reeds uitgelegd bij 'Family Man'. Ik denk dat 'Sara' de doorslaggevende factor is geweest om op oudejaarsdag 1999 de verzamel-cd te kopen. Mooi om eens op single te hebben ook al is deze korter dan de album-uitvoering.
13. What Have I Done To Deserve This?-Pet Shop Boys & Dusty Springfield (EEG, Parlophone 1C 016 20 2000 7, 1987)
Bij het horen van deze plaat zit ik meteen in 'de verhuizing'. Mijn zus is even daarvoor getrouwd en dat betekent dat ik een eigen slaapkamer krijg. Ik geloof dat de NCRV deze als 'Favorietschijf' heeft. Achtentwintig jaar later heb ik mijn eerste vakantiedag maar heb op de laatste werkdag mijn telefoon in Meppel laten liggen. En dus fiets ik zaterdagochtend naar Meppel om het ding op te halen en luid de vakantie in met enkele singles-aankopen bij De Tafel. Kortom: Deze single van Pet Shop Boys met Dusty Springfield is doorspekt met goede herinneringen!
12. Food For Thought-UB40 (NL, Graduate GRAD 6, 1980)
Ik heb nog getwijfeld of ik niet 'King' zou doen, maar kies uiteindelijk toch voor 'Food For Thought'. Het blijft een uitstekende 'double-sider'.
11. What A Fool Believes-The Doobie Brothers (Duitsland, Warner Bros. WB 17314, 1978)
Tijdens deze Gele Bak Top 100 heb ik al heel wat 'uitstapjes' gemaakt en de nummer 11 brengt me wederom bij zo'n 'reisje': De monstertocht van 2001. Per fiets van Tuk naar Mossley en terug. Ik heb kort daarvoor een verzamel-cd gekocht van, niet lachen, M People. Ja, een 'Greatest Hits' zou in Nederland een eenzijdig bespeelbare single zijn, maar in Engeland heeft de band meerdere hits gescoord. Eén van de bonus-tracks op de cd is een cover van 'What A Fool Believes' en het is in de uitvoering van Heather Small en haar kornuiten dat ik verliefd ben geworden op dit nummer. Als ik hem hoor, zit die de rest van de dag in mijn hoofd en ik ben de laatste die daar bezwaar tegen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten