De tijd vliegt! Als ik me bedenk wanneer ik voor het laatst bij de kringloopwinkels in Dieverbrug en Dwingeloo ben geweest, kan ik het nauwelijks geloven. Toch lijkt het waar te zijn... Het moet begin maart 2014 zijn geweest. Een week voordat ik de fotosessie voor de 'Specialized'-kalender heb. Omdat fotograaf Wim iets heeft bedacht met hangende vinylplaten aan het plafond en hij daar een stapel 'waardeloze' platen voor nodig heeft, fiets ik naar Diever. Ik heb het zoeken naar 'meuk' voor het laatste bewaard en kan maar niet die ene zak met piraten-elpees vinden. In plaats daarvan 'offer' ik een paar platen op uit mijn eigen collectie. Denk dan vooral aan redelijk afgedraaide exemplaren en verzamelelpees die nog dienst zouden kunnen doen vanwege één of twee nummers. Nadat ik de platen bij Wim heb gebracht, fiets ik in eerste instantie naar de kringloop in Dieverbrug. Daarna zoek ik de kringloop in Dwingeloo op en het is de eerste keer dat ik daar binnenstap. De afgelopen weken ontstaat het verlangen om weer eens bij beide zaken te kijken en zaterdagochtend lijkt me het uitgekiende moment hiervoor. Het is namelijk mijn kans om nog iets van deze fraaie zaterdag mee te pakken op de fiets. In Dwingeloo is de vangst 'mager', slechts twee singles. In Dieverbrug rond ik het af op twintig singles zodat het daar op een tientje uitkomt. En daar zitten een paar bij die de fietstocht ruimschoots belonen!
* Nino Bravo- Un Beso Y Una Flor (NL, Polydor, 1972)
Ik begin meteen maar met een 'vuller'. Aan het einde van de rit heb ik 17 singles voor vijftig cent elk. Met nog drie erbij zit ik keurig op een tientje. Nino Bravo is zo'n 'naam' uit het 'Hitdossier' waarbij ik de plaat niet kan herinneren, maar het ziet er fraai uit met het fotohoesje. Tijd om de plaat nu op te zetten. Nou mensen! Ik ben 'om'. Voor een bak zult uit Italië heb ik het minder gehoord!
* Ben Cramer- World Of Music (NL, Omega International, 1970)
Over vocale grootheden gesproken, ook Ben mag dan niet ontbreken. Er zijn enkele momenten in zijn carrière dat hij zijn naam flink te grabbel heeft gegooid (denk: 'De Clown'), maar verder doet Cramer niet onder aan bijvoorbeeld Tom Jones. In 1970 werkt Cramer enige tijd met producent Richard Gottehrer en dat levert onder andere 'Lady Of The Night' op, een single welke ik sinds 1993 koester. In veel gevallen heeft deze 'World Of Music' als keerzijde, maar dat is bij mijn exemplaar anders. 'World Of Music' wordt ook afzonderlijk uitgebracht maar het levert Ben geen hit op in ons land. We kennen Ben vooral van zijn ballades, maar 'World Of Music' is een lekker uptempo ding. Op de b-kant doet hij 'Hey Girl', een compositie van Gerry Goffin en Carole King, en dat klinkt eveneens erg lekker. Lieve mensen, vergeet 'De Clown', en laten we Ben eindelijk eens op waarde schatten. En voor een Nederlander is zijn Engels ook nog eens uitzonderlijk goed!
* Fats Domino- Natural Born Lover (NL, Imperial, 1961)
Dwingeloo heeft wederom weinig op het gebied van singles. Wel koop ik hier nog twee oude houten single-koffers. De grote is erg vuil aan de buitenkant, maar ik heb hiermee het idee deze te schilderen en in te zetten als 'gospel-koffer'. Op de vraag of ze wel eens singles binnen krijgen, zegt de man achter de toonbank: ,,Zelden, maar het is nooit echt de moeite waard. Kom maar mee, volgens mij heb ik nog een koffertje liggen". Dat is dus de grote koffer. De inhoud valt zwaar tegen totdat ik deze van Fats Domino zie. Ook Cornelis Vreeswijk van komende vrijdag mag mee. Fats is in een geweldige staat en ik heb het gisteravond in 'The Vinyl Countdown' gedraaid. Een erg bijzonder nummer bovendien, misschien wel één van zijn beste. Bij Fats Domino geldt hetzelfde verhaal als met Cliff Richard, in de begin jaren negentig worden torenhoge prijzen gevraagd voor zo'n single, nu kun je het in topstaat voor een euro meenemen uit Dwingeloo.
* Margriet Eshuijs- I Could Never Leave You (NL, CBS, 1980)
Een beetje oneerbiedig voor mevrouw Eshuijs. Ik heb immers mijn loopbaan als recensent mede aan haar te danken, maar toch is 'I Could Never Leave You' een beetje een 'vuller'. Opnieuw is het nummer een 'zwart gat', dus laten we dat eerst eens gaan ophelderen. De plaat is flink krom maar gelukkig niet erg hoorbaar. Begint goed! Wat zeg ik? Bloedmooi nummer. Tot nu toe niet slecht gegokt!
* The Formations- At The Top Of The Stairs (Duitsland, MGM, 1968)
Ik probeer het te onderdrukken en volgens mij is het gelukt. Geen oerkreet, maar wel een luide 'YES!'. Ik hou plotseling de originele Duitse persing van deze absolute Northern Soul-klassieker in mijn handen. Het hoesje ontbreekt jammer genoeg en het vinyl oogt zwaar gebruikt, maar in de praktijk klinkt die als een klok. Bovendien is de single erg welkom want mijn Engelse Mojo-persing heeft een 'ongelukje' gehad en deze kan daarvoor mooi in de plaats. De Mojo komt dus in de jaren zestig-bak en deze MGM in de Blauwe Bak-koffer. Ook hier weer met het even mooie 'Magic Melody' op de keerzijde. De fietstocht is nimmer tevergeefs geweest, maar nu is het opeens zéér de moeite waard!
* Frans Halsema- De Laatste Tango (NL, Philips, 1967)
Tja, ik sta een halve minuut met deze single in de hand en gooi het dan op het stapeltje. Noem dit het zwak dat ik heb voor Frans Halsema. Een heerlijke 'novelty' die vast het archief zal ingaan om er nooit meer uit te komen.
* Judge Dread- Big Nine (Duitsland, Trojan, 1974)
Middels het 'Hitdossier' ken ik Judge Dread van 'Big Six'. In 1991 vind ik bij Sunrise de single 'Big Eight', tijdens de eerste weken in Mossley 'Big Seven' en nu 'Big Nine' tot mijn grote verrassing. 'Big Ten' is ook lachen, gieren en brullen en moest de volgende zijn. Of zal ik stiekem eens een exemplaar van 'Up With The Cock' bestellen op Discogs? Judge Dread, voor minder ingewijdenen, is een blanke Engelsman die een record op zijn naam heeft staan: Hij is de artiest die met de meeste nummers in de ban is gedaan bij de BBC. Dat is niet verwonderlijk want Judge Dread doet aan erg dubbelzinnige rijmpjes over een solide reggae-beat. Op 'Big Nine' begint hij over een meisje dat gaat picknicken en houdt hij een pijnlijke pauze tussen de lettergrepen 'count' en 'ryside'. En dan uitgesproken op zijn Engels...? Geen wonder dat de BBC het niet wilde draaien. Ik vind eerst de single en daarna, los, de fotohoes. Het verblijf buiten de hoes heeft een paar krasjes opgeleverd en na het tweede refreintje moet het even worden 'geholpen', maar verder teken ik ervoor.
* Mark & Clark Band- When It Comes To Love (NL, CBS, 1977)
Ik heb de elpee 'Double Take' van Mark & Clark Band en natuurlijk alleen en uitsluitend voor 'Worn Down Piano'. De vijftig cent is aanlokkelijk om deze single met fotohoes mee te nemen, maar ik verwacht niet veel. Dat ga ik nu proberen. Het is een ballade dat normaliter niet boven het maaiveld uitkomt, maar het is fraai aangekleed met orkest en pianoklanken zoals we dat van hun grote hit kennen. Geen 'Worn Down Piano', maar desondanks goed genoeg voor 'The Vinyl Countdown'. En misschien ook nog wel voor de Top 100 van volgend jaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten