Raddraaien: Theo Van Es

'Geld verdienen met je blog'. Het is een knopje op mijn 'dashboard' en ik heb eens uit nieuwsgierigheid 'erachter' gekeken. Ik weet dat menig collega-blogger het doet, maar het is niets voor mij. Er verschijnt dan opeens een banner op deze praatpaal en iedere keer als die door jullie wordt aangeklikt, verdien ik een paar centen. Nee, laat maar... Ik vind advertenties bloed-irritant en heb me er zelfs mee verzoend dat mijn computer ietsje trager loopt dankzij een programma dat alle advertenties uitschakelt. De 'Raddraaier' stelt me in de gelegenheid om even over mijn schouder te kijken naar de afgelopen maanden van Soul-xotica. De kijkcijfers... Ik snap daar nog steeds geen hout van want het staat in schril contrast met het aantal paginaweergaven per dag. Toch moet ik benadrukken dat dit in beide gevallen erg laag is voor een blog dat reeds zes jaar 'in de lucht' is. Toch blijf ik vasthouden aan mijn aloude principe: Ik maak geen promotie voor Soul-xotica. Alles rust op mond-tot-mond-reclame en zoekresultaten op Google. Toch zijn een paar steekwoorden een garantie voor een veel gelezen bericht en eentje daarvan is... The Shoes! Ik kan niet vinden waar het wordt 'gelinkt', maar het is duidelijk dat dit wordt gedaan. Omdat The Shoes onvermijdelijk is bij deze 'Raddraaier', ga ik eerst eens naar de kijkcijfers van het afgelopen half jaar. Gewoon voor de lol want ook al werden de berichten twee keer gelezen, dan zou ik nog steeds dagelijks publiceren. De 'Raddraaier' is overigens 'The Sky Is Always Blue' van Theo Van Es (1972).

Laat eens beginnen bij januari. De 'Single round-ups' doen het sowieso altijd goed, de winnaars van die maand zijn twee nieuwe artiesten: Ruth B. en Alan Walker. Beide worden ze meer dan dertig keer gelezen. Een maand later scoort de zesde 'Singles round-up' het beste met 18 leesbeurten en maart is een stuk bescheidener met veertienmaal een 'Week Spot kwartet'. 'Nog eentje dan', schrijf ik op 3 april boven een 'vullertje' met een foto van de Pioneer op de brink in Sleen. Ik heb die ochtend de fiets gekocht na een proefrit van 150 kilometer. Dat is in april het meest gelezen bericht. In mei trekt Lou Pride maar liefst 23 lezers en afgelopen maand is 'Het zilveren goud' goed voor 21. Vergeleken bij de mode- en lifestyle-blogs niet iets om over naar huis te schrijven (zelfs niet in blog-vorm), maar ik ben er uiterst content mee. Niet slecht voor een blog dat op mond-tot-mond en Google moet teren. Ik probeer nog even het totaal aantal 'pageviews' in te zien, maar raak plots verstrikt in allerhande statistieken. Zo kan ik jullie melden dat na de Nederlanders de site het meest wordt bezocht door Duitsers en Amerikanen. De Belgen staan pas op een achtste plek.

Waar en wanneer? Nou, héél dicht bij huis, maar dan in juni 2012. Mijn oude 'Summertime' van Billy Stewart is in 2009 slachtoffer geworden van het 'kiwi-incident' en vooral sinds de nieuwe Northern Soul-interesse wil ik wel weer een exemplaar in de koffers hebben. Ik kijk op Marktplaats en vind hem bij Bart. Hij woont in Uffelte en omdat dit niet heel ver fietsen is, vraag ik of ik hem kan ophalen. Dat kan! Bart vertelt ook dat hij nog veel meer platen heeft. Waar? Ik probeer erop te letten, maar herken het huis niet meer. Het moet in de Schoolstraat zijn. Een groot vrijstaand huis met een schuur erachter. Bart is zelf jaren geleden verhuisd en biedt tegenwoordig een deel van zijn handel aan bij De Tafel in Meppel. Ik haal een flinke stapel bij hem en met twintig euro kan ik spreken van een koopje. Er zitten een paar erg waardevolle platen tussen. Ook deze van Theo Van Es, maar helaas is het hoesje in twee delen. Ik heb de single eens gedraaid in 2012 maar het laat geen blijvende indruk achter. Ook nu ben ik té lui om naar zolder toe te lopen en de plaat op te halen. Ik geloof het wel...

Dat The Shoes al jaren een favoriet in mijn verzameling is, hoeft geen uitleg meer. Toch komt de verzameling laat op gang. Volgende maand komen we de eerste single van de groep tegen in 'Het zilveren goud': Ik benoem de single tot nummer 500 uit de verzameling. Volgend jaar gaan we de band nog vaker tegenkomen in deze rubriek. Van Theo Van Es koop ik in januari 1994 de single 'Go Walking' (1971) en een paar jaar geleden heb ik nog eens een single van Teddylane gekocht. Theo mengt zich in 1962 in het gezelschap van de tweeling Henk en Jan Versteegen en Wim Van Huis. Na enige tijd The White Shoes te hebben geheten, bekent het in 1965 kleur en gaat verder als The Shoes. De Nederlandse divisie van Polydor heeft in 1965 een gouden slag geslagen door The Golden Earrings onder contract te nemen, maar overige bands op het label, zoals The Incrowd en Hu & The Hilltops, scoren slechts bescheiden. The Shoes wordt in de zin van verkoopcijfers een geduchte concurrent voor The Earrings. Eind 1966 verschijnt 'Standing And Staring' en tot en met 1970 heeft The Shoes een flinke waslijst aan hits. 'Na-Na-Na' en 'Don't You Cry For A Girl' bereiken daarbij de top tien, maar in 1969 is nummer 19 het hoogst haalbare in de Top 40. The Shoes vlamt nog eenmaal op Polydor met de gigantische hit 'Osaka', maar dan is de koek even op. Het contract bij Polydor loopt ten einde en tot grote schrik van de fans verlaat Van Es de groep. Het is achteraf gezien de tijd van de solo-platen in de Nederpop. George Kooymans en Barry Hay van Golden Earring doen hetzelfde, evenals Frank Nuyens van Q'65 en nog een stel anderen. Voor allen geldt echter dat de solo-platen geen succes zijn in verhouding tot die van hun groep en dat is iets waar Van Es eveneens tegenaan loopt. Hij probeert het nog even met Teddylane, maar in 1973 worden de oneffenheden binnen The Shoes weggewerkt en keert de groep een jaar later terug met de elpee 'Make Up Your Make Up'.

The Shoes manifesteert zichzelf in de midden jaren zeventig als een glamrock-band maar nog steeds met enkele muzikale uitschieters. 'The Hour Comes Nigh' (1975) is zonder meer de beste single die van de groep verschijnt. Het is tevens de laatste die de Tipparade bereikt. In 1977 gaat Van Es wederom solo en nu op de disco-toer. Met name de Amerikanen zijn dol op singles als 'Back To Music' en 'As Long As It's Love' en Van Es zou een gouden toekomst hebben gehad in de Verenigde Staten als hij halverwege de tournee geen last van heimwee zou krijgen... Thuis treedt The Shoes op tijdens de 'Haagse Beatnach' in 1980 en het levert in 1981 zelfs een live-elpee op. In 1995 verschijnt de cd 'Do It', een comeback-plaat waar volgens mijn herinnering de Terschellinger kroegbaas Hessel aan mee heeft gewerkt. Over advertenties gesproken... vanaf de Muziekencyclopedie staat een link naar een Brussels festival waar The Shoes zou optreden, maar het wordt me niet duidelijk of dat 'onze' Shoes is of toevallig een nieuw bandje (of de jaren zeventig-band met dezelfde naam). Het staat er alsof The Shoes daar vandaag zou optreden, maar het festival is pas in augustus. Precies de reden waarom ik mijn blog advertentie-vrij wil houden!