Ik kan het zelf ook nauwelijks bevatten, maar volgens mij groeit er geld in mijn kast. Na een financieel loeizware maand ligt er nog steeds geld in mijn kast, leef ik lekker en gelukkig en het raakt maar niet op! Een fijne gedachte. En zo kan ik me ook weer eens een paar verse plaatjes voeroorloven. In december was ik nog niet zo zeker over een Blauwe Bak Top 40 in eind maart, maar als het zo doorgaat... Op dit moment zijn een drietal singles onderweg vanuit Chicago en vorige week heb ik wat boodschapjes gedaan bij Rarenorthernsoul en de budget-afdeling Buydiscorecords. Ik heb voorlopig weer even genoeg Week Spot's, want ook Joyce Kennedy en die andere van The Debonaires moeten nog. De Week Spot van deze week is met alle recht een klassieker, een plaatje dat vrijwel iedereen die enigzins bekend is in de Northern Soul wel kent. Voor slechts drie pond op de kop getikt bij Buydiscorecords. Het is de uitvoering als in de afbeelding, dus met 'solid center', wat zou moeten betekenen dat het de heruitgave van 1970 is. Onlangs werd nog een origineel van twee jaar eerder te koop aangeboden bij Rarenorthernsoul, die moest twaalf pond kosten en had maar één woord als beschrijving: 'Yippee!'. En dat gevoel maakt ook dat de plaat wel Week Spot móest worden!
Ik ben sinds augustus een regelmatig luisteraar van Wolfman Radio. Middels de vorige Northern Soul-groep op Facebook leer ik Lee Madge kennen. Een sympathieke kerel, net zo gek van muziek als ondergetekende, en opvallend veel muzikale overeenkomsten. Ik luister praktisch iedere week naar zijn Northern Soul-show From The Catacombs en één jingle in zijn programma houdt me tijden bezig. Welke plaat zit daar nu in? Ik weet tegelijk ook dat ik een aap-figuur ga slaan als ik het in de chatroom ga vragen en dus blijf ik gissen. Totdat ik dus het origineel op Rarenorthernsoul tegenkom en een stukje beluister. Verhip, dat is die jingle van Lee Madge! The Tams komt meteen hoog op mijn verlanglijst en ik mag me sinds vrijdag eigenaar noemen van een prachtig exemplaar. Natuurlijk, het is van Buydiscorecords, dus we kijken niet op een kraakje meer of minder, maar over het algemeen is het een dikke voldoende waard.
The Tams is een zanggroep die wordt opgericht in 1960 en met korte tussenpozen doorgaat tot op de dag van heden, ook al zijn er inmiddels twee formaties met de naam. In 1962 scoort The Tams een eerste Amerikaanse hit met 'Untie Me'. De groep wordt ondersteund en geproduceerd door Joe South en deze heeft 'Untie Me' eveneens uit zijn pen laten vloeien. The Tams volgt het grote succes met wat mindere successen. The Sensational Epics brengen de originele versie van 'Be Young Be Foolish Be Happy' uit op Warner Bros., maar dat wordt geen succes. Dat gebeurt echter wel als The Tams het op de plaat zet. In de zomer van 1968 komt het de Amerikaanse hitparade binnen, maar het zet niet veel zoden aan de dijk. Nummer 26 in de rhythm & blues-lijst en 61 in de pop-lijst. De plaat wordt al snel opgepikt in de Northern Soul, dat dan nog volledig in de kinderschoenen staat. De Engelse divisie van Stateside brengt de plaat uit op 9 januari 1970 en twee maanden later staat het op nummer 32 in de Britse hitlijst. De Northern Soul groeit gestaag door en heeft in 1971 al grip op de hitparade gekregen. 'Hey Girl Don't Bother Me', een zeer bescheiden Amerikaanse hit uit 1964, wordt door Probe opnieuw in het vinyl geperst en bereikt de eerste plek in Engeland. Nederland is een stuk bescheidener met een 35e positie. Ondanks vele optredens in Engeland raakt The Tams als bestaande groep een beetje in de vergetelheid. Maar dan dient de 'shag' zich aan. Nee, niet de rookwaar, maar een dans. Middels een gelijknamige film scoort The Tams na zestien jaar weer een hit met 'Ain't Nothing Like Shaggin'. Er is wel belangstelling voor de plaat in Engeland, maar de BBC doet het in de ban. 'Shaggin' is namelijk hetzelfde als 'het' doen.
Zoals wel vaker het gevolg is bij oude soulbands, bestaan er inmiddels twee legale groepen die The Tams heten. Er wordt geen melding gemaakt van malafide groepen met die naam, maar je zou het bijna kunnen voorstellen. Verder is eigenlijk niet zoveel meer te vertellen over The Tams, behalve dat de plaat als een warme jas aan voelt. 'Be Young Be Foolish Be Happy'... Kon het maar altijd zo zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten