Week Spot: Jackie Day

Een jaar geleden lag het geld voor het oprapen en daarvan heb ik goed gebruik gemaakt. Immers: Het was mijn voornemen om mijn Northern Soul-collectie eens goed gestalte te geven. Ik hoefde maar een halve noot op mijn mp3-stick te horen wat me wel beviel en, hop, daar was ik al op Ebay om de bijbehorende plaat op te speuren. Ik zeg niet dat de verhuispremie is op gegaan aan platen, want dat is niet waar, maar toch is het ontzettend handig geweest voor de hobby. Tegenwoordig is het een ander verhaal. In tegenstelling tot een jaar geleden gaan de singles nu bijna op rantsoen. Eens in de zoveel weken of maanden kan ik me één of een paar 'collector's items' veroorloven. Ik moet mijn wilskracht nog wel eens aanspreken, maar soms kan ik ook de wilskracht op mezelf toepassen. Neem nou Jackie Day, die single heb ik al weken in huis, maar ik heb het net zo lang weten uit te stellen tot de tweede week in het nieuwe jaar. Een jaar geleden zou de plaat al Week Spot zijn geweest als-ie nog uit Engeland verstuurd moest worden... Nee, dit is een sterk staaltje van wilskracht op mezelf. Ik presenteer jullie dan ook vol trots de plaat waarbij je niet kan stil zitten: 'Naughty Boy' van Jackie Day.

De eerste keer is een paar maal ter sprake gekomen in de afgelopen weken. Het is vrijdag 8 september, iets na twaalven op vrijdagmiddag. Ik fiets naar het werk met de oordopjes in en hoor dit plaatje bij binnenkomst in Meppel. Ik heb uitzicht op een spannend weekend. Vanavond ga ik plaatjes draaien in De Buze tijdens de opening van Kopje Cultuur en zondagmiddag mag ik de Northern Soul uitpakken in café Het Pandje in Steenwijk. En natuurlijk zit ik ook nog een beetje 'vol' van het nieuwe werk. Ik ben er pas maandag begonnen. Gisteren moest ik tot zes uur door werken, vandaag mag ik om half zes naar huis. Dit omdat de afspraak voor De Buze al een tijdje langer in de agende staat. Jackie Day opent het weekend op de rotonde bij de watertoren met een stel aanstekelijke tonen. Ik zet de fiets zelfs even stil om op het display te kijken. Ik ben ter plekke helemaal verkocht. In de daaropvolgende weken blijft Jackie Day op gepaste tijden terug komen en heb ik inmiddels onderzocht dat 'Naughty Boy' per tientallen tegelijk verkrijgbaar is middels een Kent-heruitgave. Daar heb ik mijn zinnen op gezet, nu moet ik even een maand zien te vinden waarin ik me de single kan veroorloven. Er staat ook nog een Barbara & Brenda op het verlanglijstje en zo duurt het even...

In oktober of november arriveert de single te Nijeveen. Ik ken dan de andere zijde van het plaatje ook al een beetje: 'Get To Steppin'. Beide van eenzelfde laken een pak. Een 'groove' en een arrangement waarvan je vrolijk wordt, meteen uit de stoel springt en uitbundig gaat dansen. Ik ontdek echter vanavond, de dag van publicatie, dat 'Get To Steppin' in de jaren zestig nooit is verschenen. Hoe anders had de wereld er kunnen uitzien als...? Nee, waarschijnlijk had de wereld dan nog steeds in zijn normale tempo gedraaid en hadden naties elkaar de kop in geslagen. Jackie Day heeft in dat decennium namelijk nooit de erkenning gekregen. Ze aanvaardt het levenslicht als Jacquelene Baldain, als ze op 8 februari 1938 in Eudora in Arkansas wordt geboren. Aanvankelijk groeit ze op in Shrevesport in Louisiana, maar in de begin jaren vijftig verhuist het gezin Baldain naar San Francisco. In 1960 stapt ze in het huwelijksbootje met rhythm & blues-saxofonist Big Jay McNeely. Ze zal de rest van haar leven resideren in het zuiden van Los Angeles. Een ontmoeting met Maxwell Davis levert haar eerste single op. Het verhaal van de Northern Soul-labels is bekend: Iedere boerenkinkel denkt dat Motown van de ene op de andere dag groot is geworden en stampt een eigen platenmaatschappij uit de grond. Als het schijfje vervolgens niet goed genoeg verkoopt, is dat meteen het einde van het verhaal. 'Naughty Boy' is in 1965 de enige plaat die via Phelectron verschijnt. Johnnie Cochran Sr. blijkt geen Gordy in de dop te zijn.

Jackie verhuist dan naar Modern Records waarvoor ze een aantal kantjes mag opnemen, in 1968 volgt daarop een sessie bij Specialty en in 1969 een plaatje voor Paula Records. Onnodig om te zeggen dat geen van de plaatjes verder komt dan een enkel lokaal radiostation. Hoe de loopbaan van Day zou zijn verlopen na 1970 zal nooit duidelijk worden. Maxwell Davis, waarmee ze sinds 1965 intensief werkt, komt in dat jaar te overlijden en dat helpt Day meteen goed uit de droom. Ze zal nooit meer een opname maken en haar 'output' van de jaren zestig is heel snel vergeten... Totdat in Engeland een vreemde nieuwe beweging in gang wordt gezet: Het dansen op onbekend gebleven soul- en rhythm & blues-materiaal uit de jaren zestig. 'Naughty Boy' wordt alras ontdekt en de plaat wordt zeer gewild onder verzamelaars en deejays. Als in de nieuwe eeuw dan toch eens een origineel opduikt op Ebay, staan de verzamelaars in de rij. De plaat brengt een slordige vierduizend dollar op! Via Soul Spin is de plaat al verkrijgbaar geworden in Engeland, later zal Kent daar nog een heruitgave aan toe voegen. Jackie's tweede single, 'Before It's Too Late', en haar eerste voor Modern, heeft in 1966 in Engeland een uitgave op Sue gekregen. Deze is eveneens erg gewild onder verzamelaars. In de vijf jaar van haar carriére brengt Jackie Day twaalf liedjes uit. Deze worden in 2011 aangevuld met outtakes en niet eerder verschenen opnames (hoewel 'Get To Steppin' dan al twee jaar via de Kent-single verkrijgbaar is) tot een heuse verzamel-cd.

Nadat 'Naughty Boy' het 'recordbedrag' op Ebay heeft opgebracht (...er zijn inmiddels méér platen in het genre dat eenzelfde bedrag hebben opgebracht...), wordt Jackie Day persoonlijk benaderd door agenten die haar tijdens Northern Soul-feesten wil laten optreden. Jackie Day wijst deze aantrekkelijke aanbiedingen af, waarschijnlijk omdat ze al vreest voor haar gezondheid. Op 4 januari 2007 overlijdt ze. Om dan toch met een vrolijke noot te eindigen. Na de eerste zin: 'Everybody keeps talking about my little naughty boy', krijg je een koortje dat 'oo-hoo-hoo-hoo' zingt. Wel... dat 'oehoe'-koortje tovert op de meest grijze dag een enorme glimlach op mijn gezicht. Ik ben er sindsdien op gaan letten en het gebeurt bij iedere Northern Soul-stamper met zo'n koortje. Ik denk dus dat dit het bestandsdeel is dat je van de energie voorziet, dezelfde energie waar ik al een jaar op loop.