Schijf van 5: glimlach

Maandag 14 januari 2008, ik ontwaak bij een winters zonnetje en schrik me meteen een hoedje. Ik had immers bij donker naar de Dyka moeten lopen. Ofwel: vorstelijk verslapen. Met het schaamrood op de kaken bel ik mijn consulente, maar zij blijkt vol begrip: ,,Het is Blue Monday vandaag". Ik associeer 'Blue Monday' met New Order (ik ben té jong voor Fats Domino), maar ken dit begrip helemaal niet. In 2011 kom ik er 's avonds in het café achter dat het 'Blue Monday' is en schrijf ik er nog een hilarisch stuk over. Nee, ik kan helemaal niks met 'Blue Monday', een vreemdsoortig fenomeen dat vooral erg veel negativiteit oproept, je hebt er immers een excuus voor. Morgen is het weer de internationale blauwkijkdag en dus leek het me een mooie tegenreactie om vandaag vijfmaal een glimlach te voorschijn te toveren. Met een beetje hulp van twee volgers was dat een eitje. Vandaag dus de Schijf van 5 glimlachen.

Hoewel Peter me een mooie lijst heeft toegestuurd, waar ik enkele heb uitgepikt, had ik een kwartier geleden nog mailcontact met mijn broer. Ik moest me excuseren omdat ik met de Schijf aan de gang wilde en liet hem de nummer vijf bepalen. Zijn eerste reactie: 'De Clowns Met Hun Lach' van Ramses. Tja..., broer woont inmiddels zeventien jaar in Denemarken, maar tegelijk: Zó ben ik ook weer niet thuis in het oeuvre van Ramses Shaffy en dus even op JouwBuis gekeken. Even later een sms-je dat het Ben Cramer moest zijn en ik had al zo'n vermoeden. Omdat de 'lach' niet in de titel zit, heb ik besloten toch maar André Hazes te doen. Jelte is een grote Hazes-fan en dus zet ik onze betreurde drinkebroer op vijf met zijn versie van 'De Glimlach Van Een Kind'.

Toen 'Go Your Own Way' van Fleetwood Mac eens op de radio werd gedraaid, vroeg de presentator of je wist hoe vaak je dat nummer had gehoord. Of 'Africa' van Toto. Het zijn geen boheemsche raspodeeën of andere, zogenaamde, meesterwerken van een kwartier (gevoelstemperatuur...), maar kleine flarden behang die altijd en overal tussen zijn te proppen en nimmer irriteren. De nummer 4 is ook al zo'n liedje. Het is me opgevallen dat deze héél vaak in de horeca wordt gedraaid, maar dat niemand zich dat realiseert. Als je dan weer eens de tijd neemt voor 'Make Me Smile' van Steve Harley & Cockney Rebel en je luistert goed, dan hoor je dat daar veel meer muziek in zit dan genoemde vierakter van Queen. En dus mag die deze week onopvallend op vier.

Aan het einde van het tweede jaar Brainbox kon Kaz Lux het lachen wel een beetje zijn vergaan, want 1970 zag het vertrek van gitarist Jan Akkerman. Niet dat er ruzie in het spel was, Brainbox was té beperkt voor Akkerman die zijn spel beter kon uiten in Focus. Het heeft de groep, die gewoon door ging, wel een deel van de populariteit gekost. Zo werden geplande zomerfestivalconcerten afgezegd na het vertrek van Akkerman. Het belangrijkste geluid van Brainbox bleef: Kaz Lux, totdat die in 1972 het schip zou verlaten. Dat hij ook in staat is om fraaie popsongs te schrijven, mag blijken uit de nummer drie van deze Schijf: 'The Smile' (Old Friends Have To Right To) staat verdiend op drie.

Met name met Engelse groepen weken de Amerikaanse platenmaatschappijen nog wel eens af met de albums. De Amerikaanse elpees van The Beatles zijn erg beroemd, met name de 'slagershoes' van 'Yesterday And Today', maar ook bij 'Mr. Fantasy' van Traffic week Amerika af van het oorspronkelijke album. Traffic-fans zijn het er over eens: De Amerikaanse is beter! 'Hope They Don't Find Me There' en 'Utterly Simple' van Dave Mason zijn weggelaten. In plaats daarvan staat de hitsingle 'A Hole In My Shoe' erop en een absoluut prijsnummer: 'Smiling Phases'. Dat liedje zal in 1969 beroemd worden door Blood Sweat & Tears, maar het origineel van Traffic mag er zondermeer zijn. Ze hadden bijna op één gestaan, maar een tweede positie is ook mooi genoeg!

Op nummer één zet ik een plaat met een intrigerende titel: 'My Smile Is Just A Frown Turned Upside Down'. De zangeres heet Carolyn Crawford en is één van die artiesten die Motown geld heeft gekost. Ze is geboren in 1950 en maakt dertien jaar later haar debuut voor het label. 'My Smile Is Just A Frown' is de derde op rij en ze floppen genadeloos. Daarna maakt Crawford nog wel opnames voor Motown, maar die blijven tot in het cd-tijdperk op de plank liggen. De Engelse zangeres Truly Smith heeft ook haar versie opgenomen en doordat ik die titel in een prijscatalogus tegenkwam, heb ik het een tijd lang als 'handtekening' gebruikt op het Steenen Forum. Ik kies voor de Schijf echter voor het origineel van Crawford. Één van de zeer weinige platen zonder een intro, zeker voor Motown een unicum! 'My Smile Is Just A Frown Turned Upside Down' mag bovenaan in deze Schijf van 5.

De verwarring met Ben Cramer heeft me wel geïnspireerd tot het onderwerp van de volgende Schijf: We gaan eentje doen met vijf titels met clowns. Ik zal er alles aan doen om Ben Cramer te ontwijken, dus jullie hulp is welkom!