raddraaien: The Transatlantics

Het is omdat ik niet zo'n grote Queen-fan ben, maar sinds vanavond zeven uur zou de keuze voor die Britse groep vanzelfsprekend zijn geweest. 'Don't Stop Me Now'? Tja, het is allerminst een 'Scandal' of 'The Miracle'. Wat zei je? Ja, 'Another One Bites The Dust'... We gaan maar raddraaien, wie weet komen we Beatrix daar nog tegen en... jawel hoor! Een single welke ik op Koninginnedag 1992 heb gekocht, een jaar voordat de Majesteit en haar gevolg naar de Waterpoortstad kwam. Helaas eindigt daar ook meteen de connectie en kunnen we weer over naar de écht belangrijke zaken in het leven, namelijk: het raddraaien op Soul-xotica. Ik verwacht elk moment een nieuwe Gouden Gids, maar de oude zal beslist nog vijf jaar gebruikt worden voor deze serie. De kapster van vandaag heet Cynthia en is pas de laatste in de C. Er zijn nog vier pagina's met kappers te gaan! Vandaag: 'Louie Go Home' van The Transatlantics (1966).

Ik koop de single, zo gezegd, op een Koninginnedagbraderie in de Sneker wijk Tinga. 's Avonds speelt daar Pater Moeskroen in een feesttent, die heb ik vorig jaar nog behandeld in een aflevering van recenzeuren. De handelaar in kwestie heeft zo'n 1500 singles staan, waaronder heel wat zeldzaam spul, maar desondanks een gulden per stuk. Ik zie dat iemand 'Hey Joe' van The Jimi Hendrix Experience voor mijn neus weg kaapt, zelf laaf ik me vooral aan Nederpop (Serenade, Session, Ghizlane en Hello) en neem uit nieuwsgierigheid ook een single mee van The Transatlantics. Op de Nederlandse Polydor, met het witte uitbreek-hartje en dus 1966. Dat het nummer is geschreven door Mark Lindsay van Paul Revere & The Raiders spreekt eveneens onmiddellijk aan. Thuis beluister ik hem vluchtig, maar weegt in interesse niet op tegen de overige vangst.

Eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ik met de plaat aan moet, maar sinds een uur weet ik toch wat meer over de plaat. Of beter gezegd: iets minder! Als er een single is die in een waas van onduidelijkheid op gaat, is het wel deze van The Transatlantics. Dankzij de Roemeen Alextsu Narod kunnen we nog steeds genieten van de e-versie van 'Tapestry Of Delights', hét naslagwerk van de Engelse progressieve popmuziek, oorspronkelijk geschreven door Vernon Joynson. Hij noemt inderdaad The Transatlantics en geeft zelfs een volledige bezetting, maar concludeert tenslotte ook weer dat de singles van verschillende groepen kunnen zijn. En dan zou degene die beweert dat The Transatlantics een Australische groep zou zijn toch gelijk hebben. Omdat het verhaal van Joynson wel over de groep van 'Louie Go Home' gaat, ga ik er vanuit dat de genoemde bezetting daarbij hoort.

Zanger Peter Wright, gitaristen John Edmunds en Ian Scott, bassist Tony Clout en drumer Peter Brewer. Hun eerste single op King heet 'Run For Your Life' en is geschreven door Lennon en McCartney. Bij beluistering van 'Louie Go Home' valt ook meteen de harmoniezang op, die erg aan die van John en Paul doet denken. In een Youtube-commentaar merkt nog iemand op dat het best een piepjonge Gerry Rafferty kon zijn, maar dat is te ongegrond om serieus te nemen. De discografie op 'Tapestry' vermeldt twee singles op Fontana uit 1965, 'Run For Your Life' en 'Louie Go Home' op King en de Wilson Pickett-cover 'Don't Fight It' op Mercury. De laatste single zou nog wel van dezelfde groep moeten zijn, over die Fontana-platen verschillen de meningen. Hoewel Joynson, niet snel onder de indruk, de groep weg zet als 'harmony beat', zijn er ook die de groep als 'freakbeat' betitelen. De bezetting van Joynson zou overigens uit de plaats Grays in Essex komen.

Een leuk dingetje, zeker met de gulden in het achterhoofd. Hij zal alleen maar in prijs stijgen en mijn exemplaar zal dus ook meer waard worden, want draaien? Nee, daar is-ie te weinig interessant voor...