Zoals ik al vaker heb geschreven de afgelopen week, is er verder niet heel erg veel nieuws te vertellen en dus neem ik het er maar lekker van met het raddraaien. Het is immers voor mij ook iedere avond weer een verrassing waar de dames en heren kappers me mee gaan opzadelen. Vanavond veer ik op als ik in de bak jaren zeventig-singles 'We're On Our Way' van Chris Hodge vasthoud. Dat is inderdaad een hele mooie, maar... wat weet ik er nu eigenlijk van? Weinig, zeer weinig, maar een artiest die voor Apple heeft opgenomen, moet wel ergens een biografie hebben. Om met de deur in huis te vallen: Nee. Ik heb even flink moeten speuren om wat kleine details te vinden omtrent de totstandkoming van dit plaatje, maar over meneer Hodge weten we helemaal niks. We moeten het dus toch maar met de schaarse informatie doen en er een verhaal uit persen. En dat is nu net die uitdaging waar ik het vorige week over had!
Tot mijn schrik bemerk ik ook dat singlehoesjes.nl hem niet in de verzameling heeft, maar de genoemde jaren zeventig-bak geeft weinig hoop. Buiten mijn zacht-papieren fotohoesje heb ik minstens tweemaal de gladde Amerikaanse hoes gehad. Eentje heb ik in 2003 via Ebay verkocht, de andere zou toch nog ergens moeten zijn. Als ik hem vind, is-ie voor jou Peter! Hoe kom ik zo aan een dealerschap in Chris Hodge? Hoe kom je in de eerste plaats aan Chris Hodge? Het antwoord heet: Denemarken. Mijn oudste broer Henk is in 1986 daar naartoe verhuisd en sindsdien is het vakantieland nummer één bij de familie Louwsma. Ik schuim in iedere plaats waar we komen de 'rommelwinkeltjes' af op zoek naar singles. Het leuke aan Denemarken is dat jaren zestig-singles vaak een 'unieke' hoes hebben. Waar Fransen, Nederlanders en Duitsers elkaar naäpen door dezelfde foto voor een hoesje te gebruiken, daar wijkt de Deense meestal op af. Vaak zijn het exclusieve kiekjes van een moment waarop de band of artiest in kwestie het land heeft bezocht. Alle singles, zonder uitzondering, zijn vijf kronen per stuk. Dat is in 1990 1,67 gulden, dus 75 eurocenten.
Het is binnen twee vakanties dat ik al twee exemplaren heb van 'We're On Our Way' van Chris Hodge. Het 'zachte' hoesje is niet helemaal ongeschonden, maar blijkt wel de meest zeldzame van de twee te zijn en dus blijft die altijd bij me. De 'gladde' hoes is een Amerikaanse en komt vaker voor. De plaat heeft niet voor niets op nummer 4 in de Amerikaanse Billboard gestaan. Naast het zachte hoesje heb ik de single ook nog eenmaal zonder hoes. Een reserve-exemplaar, al spijt het me nu wel dat ik die Amerikaanse hoes niet meer heb. Had goed op de site van singlehoesjes.nl gepast!
Zoals ik al schreef in de inleiding, we weten niet wie Chris Hodge is. Hij was er opeens in 1972. Hij meldde zich bij het Engelse kwartier van Apple Records met de mededeling dat hij een paar eigentijdse rocksongs had over UFO's. Apple ontvangt een demo die het doorspeelt aan Ringo Starr. Ringo is dan nauw betrokken bij Marc Bolan en T.Rex en wordt van The Beatles als dé expert gezien op het gebied van aankomende tieneridolen. Ringo geeft zijn fiat en zo verschijnt 'We're On Our Way' in de zomer van 1972. In Amerika staat hij ermee op nummer vier, in Nederland moet hij het met een week Alarmschijf en een bescheiden plaatsje 26 doen. Engeland blijft koel onder het UFO-geweld, maar in Amerika lusten ze er wel pap van. 'Goodbye Sweet Lorraine' wordt daar ook nog een hit, maar Apple neemt niet eens meer de moeite het ook in Europa uit te brengen. Hodge maakt daarna nog twee singles voor RCA en vertrekt dan naar Amerika. En getuige Google leven daar héél erg veel mensen onder de naam Chris Hodge. Ik heb niet de moeite genomen om verder te zoeken, de wens om meer biografische details zal wel een hopeloze schreeuw blijven.
Apple is buiten de solo-platen van John, Paul, George en Ringo om in 1972 al een aflopende zaak. Alleen Badfinger doet goede zaken in Amerika, maar overige artiesten vangen bot op het label. Als Hodge in 1969 met deze liedjes was gekomen, had hij eenvoudig de rol van David Bowie of Marc Bolan kunnen hebben overnemen, maar anno 1972 is het toch al een beetje gedateerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten