Alstjeblieft... Omdat ik een bericht achter lig en nog helemaal geen plannen heb voor een extra bericht, ga ik weer verder met het raddraaien. Misschien kan ik deze serie op 1 maart besluiten en dan weer bezig met een nieuwe volgorde. Vooral in de slagorde van de 'Blause Bakken' is sinds de opstelling in september het nodige veranderd, dus kan ik niet wachten totdat ik met een nieuwe serie kan beginnen. Nog achttien raddraaiers te gaan eer het zover is. De jaren tachtig zijn een beetje oneerlijk verdeeld in deze serie, ze zitten vooral in het eind. Na een tiental raddraaiers uit de jaren zestig en zeventig is vandaag Deodato aan de beurt met een single uit 1984: 'S.O.S. Fire In The Sky'. Ik moet bekennen dat ik de single even uit het hoesje heb moeten halen en op de draaitafel heb moeten leggen, want... ik was hem even vergeten. Conclusie is dat ik hem het beste instrumentaal ken, als deze bestaat, alleen dat refreintje komt me niet bekend voor...
De jaren tachtig horen 'mijn' tijd te zijn, want ik ben geboren in 1975. Dankzij oudere broers en een zus krijg ik nog een staartje van de jaren zeventig mee, maar de jaren tachtig is zo'n decennium dat ik muzikaal helemaal beleef. Van 'The Winner Takes It All' van ABBA uit de eerste maanden van 1980 tot en met 'Let Love Rule' van Lenny Kravitz (dan slechts een héél bescheiden hitje) van eind 1989. Hoewel het geen trauma is geworden, maar me wel in zekere zin heeft gevormd, ben ik op de lagere school de pispaal van de klas. Dat is gedurende de jaren tachtig, een tijd niet die niet 'lekker' aanvoelt en waar de muziek lang onder heeft moeten lijden. Het is pas in 2003 als ik de hand over het hart kan halen en de jaren tachtig-muziek stukje bij beetje ga waarderen. Dat begint overigens met 'Suddenly Last Summer' van The Motels, maar breidt zich steeds verder uit. Terwijl ik rond 2005 zó vaak jaren tachtig draai dat er een 'vermoeidheid' optreedt, geniet ik Nieuwjaarsdag weer met volle teugen als ik een paar klappers uit het decennium draai.
Deodato heeft een minpuntje bij mij. Als er één genre is waar ik een gigantische hekel aan heb, dan is dat wel de fusion uit de vroege jaren zeventig. Dat gepriegel in het kwadraat, ik moet er niks van hebben. Eumir Deodato is ook zo'n knakker die middels die verschrikkelijke fusion aan het oppervlak komt. Maar dan... zijn versie van 'Also Sprach Zarathustra' van Richard Strauss kan ik best waarderen, hoewel ik de versie van The Les Reed Orchestra beter vind! Deodato borduurt verder in het stramien met 'Rhapsody In Blue' en 'Moonlight Serenade', maar dan zijn de verkoopsuccessen alweer opgedroogd. Pas in de jaren tachtig meldt hij zich opnieuw in de hitparade. Vrijwel alleen in Nederland in 1982 met 'Happy Hour', maar onze raddraaier is een internationaal succes. Niet zo vreemd, want het mes snijdt aan twee kanten. Enerzijds kan de plaat prima mee in de Hi-NRG die dan op gang is geholpen in Engeland, maar past ook in elke discotheek thuis. Ik heb een plezierige twee minuten gehad bij het beluisteren van de single, totdat een kras de naald hindert om verder richting het einde te gaan.
Dan leer ik vervolgens dat Deodato als arrangeur heeft meegewerkt aan één van mijn meest favoriete nummers aller tijden. Ik ben even te lui om overeind te komen en de plaat te zoeken, maar volgens mij krijgt hij geen 'credit' op de hoes van 'Greatest Hits' van Björk. Het orkestrale arrangement op 'Isobel' van Björk zou van zijn hand zijn. Wat ik ervan moet begrijpen, heeft Deodato een opzet gemaakt die later door Nellee Hooper is omgezet naar het huidige arrangement. Hoe dan ook: Het is een pluspuntje op het conto van Deodato dat hij 'iets' te maken heeft gehad met dat prachtige stuk muziek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten