Ik mis iets... Net zoals jullie gisteren hier iets hebben gemist. Ik was gisteravond naar een feestje en had niet de juiste inspiratie voor een artikel toen ik thuis kwam. Geen nood, want omdat ik iets mis, kan de schade nog een maand worden in gelopen. Ik mis namelijk nu al de Blauwe Bak Top 100, de aangename routine om op zaterdag en zondag een top tien te presenteren en hetzelfde weekend met een podcast. Ik zou mijn Northern Soul-collectie er eer mee bewijzen als ik een paar podcasts zou maken met de 'bubbling under', voor de geplande maandelijkse Soul-x-rated vind ik het nog iets te vroeg. Hoe dan ook: De ruimte van gisteren vullen we voor 31 januari nog wel aan, dat is geen enkel probleem. Vandaag gaan we echter 'recenzeuren', ofwel: een diepe graai doen in mijn verleden als poprecensent van het Sneeker Nieuwsblad. Het brengt ons ditmaal bij vrijdag 7 mei 1993, bijna twintig jaar geleden. Plaats van handeling is Het Bolwerk in Sneek en deze avond treedt Brendan Croker op.
Zoals Soul-xotica in De Schijf van 5 op zondag en een maandelijkse 'recenzeuren' tradities kent, heeft Het Bolwerk deze in de jaren negentig ook. Hét maandelijkse blues-concert. Vaak 'van dik hout zaagt men planken'-blues, altijd hetzelfde publiek dat luidkeels door de live-muziek heen staat te blaten en blijft door zaniken over die avond dat Walter Trout er optrad. Ongetwijfeld hebben ze tijdens dat concert niet minder lopen mekkeren. Ik vraag me wel af of Brendan Croker ook vanuit dat oogpunt is geboekt. Het is echter geen drukke avond zoals anders, maar misschien is dat wel meer tekenend voor Brendan Croker. De man is gedoemd een 'underdog' te blijven. 'Zullen we de man ooit op waarde schatten', heeft een interviewer ooit op papier verzucht. Als we man's huidige activiteiten in de muziek bekijken, kan geconcludeerd worden dat de massa dat nooit zal doen.
Brendan Croker heeft nooit een rock-carriére geambieerd, hij is typisch een product uit de pubrock-scene. Enerzijds opgezet om te ageren tegen de stadion-uitrusting van bands als Pink Floyd en Led Zeppelin, maar ook om het publiek kennis te laten maken met verloren gewaande muziekstijlen. Steve Phillips en Brendan Croker werken vanaf 1980 samen in de blues en country, zonder zich te binden aan één van die stijlen. Naast een begenadigd gitarist is Phillips ook bouwer van gitaren en Croker komt hem voor het eerst opzoeken met een kapotte gitaar. Hoewel de punk de muzieksmaak anno 1980 flink in de war heeft geschopt, weten Phillips en Croker de boodschap toch over te brengen. In 1985 verschijnt de eerste plaat van Croker en kort daarna richt hij de band The Five O'Clock Shadows op. Phillips heeft al enige jaren contact met Mark Knopfler en de kennismaking tussen Croker en de Dire Straits-gitarist is een feit. In 1989 is Knopfler te horen op 'No Money At All', de eerste single van het album 'Brendan Croker & The Five O'Clock Shadows', dat nét geen hit wordt. Dan breekt het nieuwe decennium aan en zijn ze ineens terug: De supergroepen.
Evenals in 1969 met Blind Faith en Led Zeppelin, laat David Bowie zijn eigen naam vallen en wordt deel van de band Tin Machine. Intussen neemt Mark Knopfler een plaat op met een hobbygroep, The Notting Hillbillies. Brendan Croker is het meest consistente lid van de groep, hij werkt aan alle nummers mee op het album en schrijft er ook nog een paar. De connectie met Knopfler, Eric Clapton en Tanita Tikaram werkt hem nog een aantal jaren in zijn voordeel, maar mans' eigen carriére zit op een dood spoor. Van veel concerten van twintig jaar geleden weet ik weinig meer te herinneren, maar het optreden van Brendan Croker in Het Bolwerk herinner ik me als een avond vol 'chicken skin music'. In 2010 had Croker een tweetal optredens in Nederland gepland, maar moest deze wegens ziekte afzeggen. Dat maakt dat Croker al geruime tijd niet meer in Nederland is geweest. Daar staat tegenover dat de man bij onze zuiderburen een graag geziene gast is. Zelfs zijn management zit in België!
Wat me verder nog bij staat van dat concert is het voorprogramma: Gé Reinders. Tegenwoordig vooral bekend van 'Bloasmuziek', maar anno 1993 nog een 'up and coming' singer-songwriter die pas 'Blood' heeft uitgebracht. Die cd zal ik een jaar later voor een paar stuivers bij het Prijzencircus van V&D op de kop tikken en leren waarderen. En toen deden de liedjes me al wat. Gé was een mooie opmaat naar het legendarisch optreden van Brendan Croker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten