Een Soul-x-rated opnemen en publiceren én ook nog twee verhalen schrijven? Nee, dat is te ambitieus en dus presenteer ik jullie vandaag een dubbele aflevering van raddraaien. Voor deze tweede raddraaier gaan we de Blauwe Bak in, letterlijk ditmaal. Het raddraaien is met de Blauwe Bak gebaseerd op de vier of vijf kleine bakjes singles, maar tegenwoordig bestaat de Blauwe Bak uit een koffer en drie mandjes, waaronder de befaamde blauwe. De raddraaier in kwestie heeft jaren in de Blauwe Bak gestaan en zelfs ook nog even in de grote koffer, maar is nu verhuisd naar de 'randverschijnselen'. Daar hoort deze ook thuis, want echt typisch Northern is het niet. Waar ik bij The Transatlantics stof tekort kwam, daar kun je boeken vol schrijver over Fleur De Lys. Een eigenzinnige Britse groep met een minstens zo eigenzinnige historie. Een geschiedenis waarbij zelfs de geschiedschrijvers zélf elkaar in de haren vliegen.
Omdat ik voor The Transatlantics nog de e-versie van 'Tapestry Of Delights' open heb staan, kan ik daar wat informatie over Fleur De Lys pikken, maar ook het hoesje van de bovenstaande EP is gevuld met trivia en een nóg diepere observatie die het verhaal niet gemakkelijker maakt. Eén conclusie mag als een paal boven water staan: Fleur De Lys is gruwelijk ondergewaardeerd. Er zijn tal van jaren zestig-groepen met minder talent die meer geld hebben verdiend dan deze 'supergroep'. Tegenwoordig is Fleur De Lys nagenoeg alleen bekend in verzamelaarskringen: Hun originele jaren zestig-singles zijn een fortuin waard. De plaat zit echter in de Blauwe Bak vanwege het openingsnummer, een demo-versie van 'Gotta Get Enough Time' met de Zuidafrikaanse zangeres Sharon Tandy.
In hun vijfjarig bestaan heeft de groep maar liefst negen bezettingen en biedt deze EP uit 2009 zelfs nog een tiende! De groep ontstaat in 1964 in Southampton en neemt de eerste single, een cover van Buddy Holly's 'Moondreams', op onder de productionele leiding van Jimmy Page. Page is dan nog een fulltime-sessiegitarist en werkt met een veelvoud van artiesten, van Tom Jones tot The Yardbirds. Dan komen we tot het punt waarop de EP met een extra bezetting aan komt. Het slotstuk op die schijf is een 'live'-uitvoering van de tweede single, 'Circles'. Een niet eerder uitgebrachte opname, dit is eigenlijk zanger Frank Smith die dan net de groep heeft verlaten en een stel onbekende muzikanten uit Southampton, terwijl de oorspronkelijke Fleurs in Londen resideren. Ook opmerkelijk is dat Smith helemaal niet als zanger op de plaatversie van 'Circles' is te horen. Drummer Keith Guster is het enige constante lid van Fleurs en bouwt opnieuw een groep op om een psychedelische versie van Pete Townshend's 'Circles' op te nemen. The Who neemt het zélf ook op, maar noemt het dan 'Instant Party' (de b-kant van 'A Legal Matter'). In 1966 krijgt de groep een nieuwe zanger in de vorm van Chris Andrews, niet te verwarren met de bolleboos van 'Yesterday Man'. In 1967 ontmoet de groep de zangeres Sharon Tandy en begeleiden ze Aretha Franklin in dat jaar tijdens haar optredens in Nederland.
De groep beweegt zich enerzijds erg in de hoek van Stax, maar dankzij gitaarwerk van Bryn Haworth en Phil Sawyer is het ook 'freakbeat' of soms echt psychedelisch. De single 'Hold On' met Sharon Tandy is zo'n prachtige vergeten Britse soulklassieker, de bovenstaande EP bevat een demo van 'Gotta Get Enough Time'. Dit is de laatste opname die Tandy met Fleurs maakt voordat ze terugkeert naar haar geboorteland en wijkt af van de single. 'Yeah, I Do Love You' had de opvolger moeten worden van 'Two Can Make It Together' als Tony & Tandy. Dat duo is eigenlijk Sharon Tandy met Fleurs-zanger Tony Head, maar doordat opnieuw een bezetting van Fleurs op barsten staat, blijft het bij deze demo-versie. Verder is Gordon Haskell enige tijd lid van Fleurs. Hij zal zich in 1970 korte tijd bij King Crimson voegen en in 2002 zijn wereldwijde doorbraak beleven met jazzy repertoire. De geschiedenis wordt verder bemoeilijkt door de gebruikte pseudoniemen. Zo zijn er platen van Chocolate Frog en Shyster, die in beide gevallen van Fleur De Lys zijn.
Om zo'n schitterend stuk Britse muziekgeschiedenis niet verloren te laten gaan, heeft het platenlabel Acid Jazz zich ontfermt over de opnames van Fleur, maar heeft eveneens een extensieve biografie op de markt gebracht. En gelukkig zijn er ook nog blogs als Soul-xotica die er mede voor zorgen, dat zo'n groep niet over het hoofd wordt gezien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten