Nee. 'De redactie' zal niet wederkeren op Soul-xotica, maar toch blijft Sideburner een welkome gast. De naam Sideburner ontstaat eind 2003 als ik begin met schrijven voor rockandroll.nl, later tot digginfordirt.com gedoopt. Ik wil eigenlijk 'fuzzy-sideburns' als schrijversnaam hebben, vanwege mijn dikke wollige bakkebaarden, maar de registratie pikt dat verbindingsstreepje niet en 'fuzzysideburns' is me té abracadabra. Dan doe ik maar Sideburner zonder me op dat moment te realiseren dat er barbecue-toestellen zijn met een zijbrander. Opeens is Sideburner een wereldidee! Binnen rockandroll.nl verwerf ik al snel een naam. Van garagerock'n'roll heb ik weinig kaas gegeten en doe vooralsnog (Engelstalige) recensies van heruitgegeven albums (veel Akarma-spul, dus Coven, Dark en Blue Cheer) en presenteer enkele favoriete jaren zestig- en zeventig-elpees in de rubriek 'Sideburner's Blast From The Past'. Helaas is van rockandroll.nl en digginfordirt.com helemaal niks meer bewaard gebleven (de eerste domeinnaam is nog immer beschikbaar, 'wij' mochten hem toen 'lenen'!) Eind 2003, begin 2004, is een gouden tijd voor de garagerock'n'roll: The White Stripes zijn doorgebroken en The Von Bodines en The Dirtbombs wachten geduldig op het hoekje. Helaas zonder daar vandaan te komen, toch mogen ze even ruiken aan de belangstelling van de bovengrondse wereld.
Dat Sideburner een alter ego is geworden, staat als een paal boven water. In de 'redactie-tijd' vertegenwoordigde Sideburner de oude 'ikke'. Hij is dronken of heeft een kater of heeft een zeldzaam helder moment waarop hij kan denken aan een kroegbezoek. Sideburner schaadt de gezondheid, zo heeft wel doen blijken! In 2003-04 is 'rrawckandrrrowlll' zijn gevleugelde uitspraak. Alles is rock'n'roll. Van urineren tegen een gevel (kost 35 euro in Rotterdam...) tot gewoon weer opnieuw een biertje bestellen nadat je even daarvoor de voorliggende twintig eruit hebt gebraakt. Toch had ik dat 'rockandroll' van iemand afgekeken in Deventer...
Terug naar rockandroll.nl. Het valt samen met de tijd waarin ik besluit niet langer cd's te kopen, maar volledig terug ga naar het vinyl. Aanvankelijk koop ik dus heruitgaven van gezochte elpees uit de jaren zestig, maar pik zo nu en dan een naam op op rockandroll.nl zélf en zo zie ik januari 2004 de elpee 'Dangerous Magical Noise' van The Dirtbombs liggen. Het is dan voor mij de eerste 'nieuwe' rock'n'roll-elpee, er zullen dat jaar nog tientallen volgen. Voordeel: Garagerock en aanverwanten zijn goedkoop, vinyl kost zelden meer dan vijftien euro. Later in de avantgarde en de folk begin ik te wennen aan prijzen als 25 euro, daar had ik anders twee albums voor. The Dirtbombs is eveneens rond de vijftien euro en heeft zelfs een extra gelimiteerde single in de hoes zitten. Die heb ik even niet bij de hand, het zijn twee covers van een obscure garageband uit de jaren zestig, ik vond 'Possession' altijd de leukste kant. Op de elpee is zélf is weinig tot geen invloed uit de jaren zestig. Het is ongelofelijk smerige garagerock. De groep maakt gebruik van twee bassisten en twee drummers voor een solide basis, terwijl één gitarist zich uitsluitend bezig houdt met het veroorzaken van feedback en de fuzzpedalen coördineert. Neem daarbij de uitstekende soulvolle zang van Mick Collins en je komt tot het plaatje.
Collins richt de groep op in 1992 als hobbyproject, maar twintig jaar later bestaat het nog steeds en is hij de enige vaste kracht geweest in alle incarnaties van de band. Ten tijde van 'Dangerous Magical Noise' doet ook Jim Diamond mee. Nee, niet de zanger van Ph.D., maar de beroemde rockproducer uit Detroit. Hij gooit de handdoek in de ring na 'Dangerous', dat nog wel door hem wordt geproduceerd. De groepsleden refereren aan het album als 'the car-commercial-record'. Aanvankelijk zijn ze van plan er een bubblegum-popplaat van te maken, maar Collins stuurt aan op radiovriendelijke rock. Dit komt het beste tot uitdrukking in 'Sun Is Shining' en 'I'm Through With White Girls'. Op de laatste horen we Jim Diamond achter de microfoon en, nee, die klinkt inderdaad niet als die vent van 'I Won't Let You Down'!
Hoewel het album nét lang genoeg is (als er nóg een nummer was gekomen, had ik hem afgezet), smaakt die nog altijd even fijn als in 2004. 'Stuck In Thee Garage' blijft ook ruim acht jaar later een klap in het gezicht en klinkt 'Motor City Baby' nog steeds even übercool als ooit tevoren. Hoewel Sideburner tot eind 2006 actief is gebleven, is de liefde voor de garagerock in de zomer van 2004 als sneeuw voor de zon vertrokken. Aanleiding is het eerste Primitive-festival in Rotterdam, dat is een beetje 'too much' voor mij. Als ik eenmaal de avantgarde en folk ben in gegaan, verhuizen de meeste garagerock-elpees nar de fietsenschuur (bij gebrek aan een garage natuurlijk!). The Dirtbombs heb ik sinds 2006 niet meer gehoord en vanmiddag heb ik hem weer integraal gedraaid. Hij zat overigens in een tas vol garagerock-dingen, dus kunnen jullie Sideburner de komende tijden wel eens vaker hier tegen komen. Als ie niet teveel gezopen heeft, want anders blijft hij maar thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten