raddraaien: Paul Nicholas

Lieve help, wat is er met Frankrijk gebeurd? De Schijf van 5 heeft maar liefst vijf bezoeken gekregen in de laatste 24 uur... Laten we vandaag maar weer eens proberen om het met een artiest te doen waarover ik niet zo heel erg veel wist te vertellen tot een half uur geleden. De kappers in de Gouden Gids lijken rekening te hebben gehouden met het tropische weer en maken het me niet al te moeilijk op het ogenblik. De vijfde single uit bak 27 moest het gaan worden, volgens deze haarcriminelen. Bak 27 is een jaren zeventig-bak die begint met 'Panama Red' van New Riders On The Purple Sage en vier singles verderop vinden we Paul Nicholas met 'Reggae Like It Used To Be' uit 1976. Ik heb van Nicholas uit hetzelfde jaar ook de plaat 'Dancing With The Captain', allebei niet zo interessant dat ze een aparte plek hebben verdiend. Dat is het leuke van raddraaien, het brengt artiesten en groepen voor het voetlicht die anders lang op hun plekje op Soul-xotica hadden moeten wachten.

Paul Oscar Beuselinck heeft een grootvader van Belgische origine. Zijn vader, Oscar Beuselinck, is in de jaren zestig en zeventig een vooraanstaand advocaat in de showbiz en heeft gewerkt voor bijvoorbeeld MGM Records, The Rolling Stones en Robert Stigwood. Die laatste zal een sleutelrol spelen in de carriére van Paul Nicholas. Maar het is eerst de beurt aan de legendarische Britse rocker Screaming Lord Sutch om Nicholas te ontdekken. Die gebruikt dan nog de naam Paul Dean en treedt op met The Dreamers (niet te verwarren met Freddie & The Dreamers). Lord Sutch is dermate 'fan' van de zang van Nicholas dat Paul Dean de nieuwe leadzanger wordt van The Savages, Sutch groep met onder andere een jonge, zeer onzekere, Ritchie Blackmore in de gelederen. Sutch is een excentriekeling met een neus voor talent. Als Blackmore zich tijdens een optreden probeert te verschuilen achter de speakers, schopt Sutch hem letterlijk het podium op. Als Paul Dean neemt Nicholas eveneens twee solo-singles op, maar verkiest in 1966 zijn tweede naam, Oscar, als artiestennaam en tekent bij Robert Stigwood. Die is dan zojuist zijn Reaction-label begonnen, het eerste label voor The Cream, maar ook een aantal platen van The Who verschijnen op Reaction. Oscar maakt een drietal singles voor Reaction. 'Club Of Lights' staat nog genoteerd in Radio London's Fab Forty, maar schopt het niet verder dan dat.

De tweede single is erg van interesse voor verzamelaars van The Who, het bevat een onuitgebrachte Pete Townshend-compositie: 'Join My Gang'. Later in 1967 volgt 'Over The Wall We Go', een nummer geschreven door de 'up-and-coming' David Bowie. Zijn satirische behandeling van een serie gevangenisuitbraken zorgt voor een boycot bij de BBC en dus flopt ook deze plaat roemloos. Eind jaren zestig kiest hij dan toch voor Paul Nicholas en onder die naam gaat hij aanvankelijk de Britse musical in. Hij is ondermeer te zien in 'Jesus Christ Superstar', speelt de rol van Danny in 'Grease'. Veel van de musicals zijn geassocieerd aan de business van Robert Stigwood. Zijn eerste rol is in 1970 tussen het illustere duo Serge Gainsbourg en Jane Birkin in de cultfilm 'Cannabis'. Een serie films volgen, waar ik, omdat Soul-xotica vooral een muziekblog is, 'Tommy' (1975) uit pik. Daarin speelt Nicholas de rol van 'Cousin Kevin', het sadistische neefje van Tommy. In 1976 tekent hij bij Stigwood's RSO-label en verrast hij vriend en vijand met 'Reggae Like It Used To Be'. Grappig omdat RSO mede-verantwoordelijk is geweest voor de vercommercialisering van de reggae, het bracht in 1974 'I Shot The Sheriff' van Eric Clapton uit.

Zowel 'Dancing With The Captain' als 'Grandma's Party' bereiken de Engelse top tien. Pas in 1978 heeft hij weer een grote hit met 'On The Strip'. Alhoewel? De plaat breekt in Nederland door in de Top 40 en in Amerika komt-ie de Billboard Hot 100 binnen, maar in Engeland raakt het kant noch wal. Nicholas zet daarmee de muziek op een laag pitje en keert terug naar musical en films, in recente jaren vooral weer musicals. Vorige herfst produceerde en regisseerde hij de musical 'Keeler', naar de dagboeken van Christine Keeler. In 2007 had Nicholas al de filmversie geproduceerd. Ook voor dit jaar staat er weer een productie gepland. Nogmaals, Soul-xotica is vooral een muziekblog, en dus beperk ik me daar ook toe. Als ik alle bijdragen van Nicholas als producer, regisseur of iets anders had willen noemen, dan had dit de ruimte van twee berichten ingenomen. Nicholas wordt in december 67 jaar, maar het heeft er vooralsnog geen schijn van dat hij met pensioen gaat. In Engeland gaan persoonlijkheden van zijn kaliber doorgaans pas na hun 82e met pensioen, kijk maar naar Bruce Forsythe of Cilla Black. Niet van het scherm of het podium te branden!