tune-of-the-week: Sherry Grooms

Ik heb het vaker gezegd, de oceaan van de northern en 'rare' soul is diep genoeg om me voorlopig te vermaken. Ik denk dat ik nog steeds niet op de tien procent van het totale aanbod zit en dus geregeld nieuwe ontdekkingen zal doen. Neem nu Sherry Grooms. Tot vorige week had ik nog nooit van haar gehoord. Ik snuffel rond op Ebay en in een vlaag van baldadigheid zoek ik op 'northern' onder singles. Dat 'northern' een verkooptruc is, blijkt uit de resultaten: Duizenden! Sommige hebben helemaal niets met northern soul te maken, maar andermaal is het wel een manier om heel veel voor een plaat te kunnen vragen. Dan zie ik de advertentie van een Nederlandse handelaar: 'Sherry Grooms, 'The Girls Song', northern soul'. Startbedrag twee euro, evenveel verzendkosten en... gratis een extra single van Sherry erbij! Ik haal de plaatjes op mijn boerenfluitjes binnen. Twee euro voor twee singles, waarvan één kantje al interessant is. Het blijkt een goede gok te zijn geweest. Alleen The Jewels, ook twee euro, is niet wat ik ervan had verwacht. Ze zitten allemaal in de Soul-x-rated die jullie onder 'opmerkingen' tegenkomen.

Wat kunnen we kwijt over Sherry Grooms? Bitter weinig! In ieder geval geen biografische details, wel een overzicht van haar platen en de vermelding dat ze ondermeer op de elpee van Eddie Rabbitt is te horen, waarop ook 'Drivin' My Life Away' is te vinden. Verder draagt ze in 1983 bij aan een soundtrack, die zeer gewild is. Haar eerste plaatje heet 'Onion' en verschijnt in 1965 op het Mockingbird-label. Blijkbaar is het interessant genoeg voor ABC-Paramount om haar een contract aan te bieden en in juni 1966 verschijnt 'The Call Of The Wild One'. De b-kant heet 'The Girls Song' en die heb ik dus. 'The Girls Song' is echter net ietsje teveel 'kuntrie' om northern soul te mogen heten, maar 'The Call Of The Wild One' is helemaal uitstekend! In november 1966 verschijnt haar uitvoering van 'Night Fall', de compositie van Joe Melson die eveneens door Roy Orbison op de plaat is gezet. Deze is niet bepaald 'soul', maar wel een atmosferische ballade met een vette knipoog naar 'The Big O'. Pas een jaar later, in oktober 1967, verschijnt een productie van Joe South. Hij schrijft ook 'That Same Old Song', deze week de 'tune', maar de b-kant 'Forever Is A Long Time' is niet minder fijn. Opvallend is dat het laatste nummer uit de Motown-stal komt, maar in de uitvoering van Grooms wél soul heeft, maar dat het Motown-gevoel ontbreekt. In maart 1969 verschijnt haar voorlopig laatste single: 'I'm Easy', een productie van Joe Hinton op het Cotillion-label. In 1977 heeft ze een minimale country-hit in een duet met Even Stevens en maakt in 1978 nog één single voor Parachute, waarna ze voorgoed de anonimiteit in gaat.

Punt? Nee, laten we dan nog maar eens kijken naar Joe South. Een man die zijn berichtje ook wel heeft verdiend! Man's enige connectie met de northern soul is zijn eigen uitvoering van 'Heart's Desire', een nummer dat door heel veel anderen is opgenomen. South begint zijn carriére in 1958 met het kolderieke 'The Purple People Eater Meets The Witch Doctor' en schrijft een jaar later twee liedjes voor Gene Vincent. Die eerste novelty-hit staat haaks op het latere repertoire van South, die de actualiteit en de politiek niet schuwt. In 1965 wordt zijn stem vertegenwoordigd door Billy Joe Royal, die hits heeft met 'Down In The Boondocks' en 'Hush'. In 1967 produceert hij, zoals gezegd, deze Sherry Grooms-single en twee jaar later begint dan alsnog zijn eigen carriére van de grond te komen. Hij tekent bij Capitol en heeft een wereldhit met 'Games People Play'. 'Walk A Mile In My Shoes' uit dezelfde periode krijgt nog extra bekendheid doordat Elvis Presley het menigmaal vertolkt in Las Vegas en 'onze' De Dijk zal het nog eens van een Nederlandse vertaling voorzien.

Joe South is in de midden jaren zestig ook een gewild studio-gitarist en is ondermeer op 'Blonde On Blonde' van Bob Dylan te horen. Zijn broer Tommy maakt deel uit van zijn begeleidingsband en de plotselinge dood van de laatste legt zijn loopbaan en leven in 1971 compleet lam. Hij heeft dat jaar nog wel zijn meest commerciële succes als Lynn Anderson 'Rose Garden' naar de top van de hitparades zingt, maar na zijn eigen 'Fool Me' wordt het ontzettend stil. Natuurlijk, zijn testament mag er zijn en zo verschijnen er in de loop der jaren heel wat diverse uitvoeringen van zijn pennevruchten, zijn naam wordt in 1979 bijgevoegd in de 'Nashville Songwriters Hall Of Fame', maar hij doet helemaal niets meer in de muziek. In 1988 neemt VPRO-medewerker Jan Donkers een interview af met South, welke wordt uitgezonden in De Avonden. South speelt daarin vier nieuwe liedjes die op zijn nieuwe album moeten verschijnen. Die elpee komt er echter nooit. Buiten nog enkele prijzen om blijft de man geheel op de achtergrond, hoewel Inner Circle in 1994 nog maar eens 'Games People Play' de hitparade instuurt en Kula Shaker in 1997 het procedé herhaalt met 'Hush'. De liedjes van South zijn van een tijdloze kwaliteit en kunnen nog generaties vooruit!

Zo is toch nog gebeurd wat ik gisteren niet aan durfde: Een volledig bericht over de tune van Sherry Grooms. Rest me nog jullie een fijn uurtje toe te wensen met de Soul-x-rated, ik vind hem zelf erg goed geslaagd!