raddraaien: Eddie Hodges

Een tamelijk eenvoudige raddraaier vandaag. Ik hoef niet diep een bak in te duiken, maar slechts de tweede single uit een jaren zestig-bak te zoeken. Dat levert Eddie Hodges op, maar niet met de titel op het bovenstaande hoesje. De raddraaier van vandaag heet 'Girls! Girls! Girls! (Made To Love)', een compositie van Phil Everly en door Hodges in dezelfde periode opgenomen. Dit prachtige hoesje verdient echter een vermelding en dus mag die vandaag boven dit bericht prijken. Wat ziet hij er schattig uit? Eddie Hodges is een kindsterretje, die kort na het volwassen worden de showbiz heeft verlaten. Hij heeft dan reeds een aantal mooie filmrollen gehad, een paar hitsingles en heeft met zijn partner een flinke hoeveelheid liedjes geschreven. Na tien jaar in de schijnwerpers te hebben gestaan, vindt hij zijn geluk in een hele andere professie. Ik presenteer jullie vandaag met alle liefde het verhaal van Eddie Hodges, een mens waar je van gaat houden!

Eddie's wiegje staat in 1947 in Mississippi, maar het gezin verhuist in 1952 naar New York. Daar valt als eerste de acteertalenten op van de jonge Hodges. In 1957 speelt hij in het toneelstuk 'The Music Man'. Twee jaar later speelt hij zijn eerste filmrol temidden van de zwaargewichten Frank Sinatra en Edward G. Robinson. De film heet 'A Hole In The Head' en Sinatra zingt daarin het lied 'High Hopes'. Eddie mag het laatste couplet zingen. Een contract met Cadence is niet veel later een feit, maar intussen speelt Hodges nog een rol in wellicht de beste verfilming van 'The Adventures Of Huckleberry Finn'. In 1967 is Hodges voor het laatst op het witte doek te zien in 'The Happiest Millionaire', hoewel hij nog regelmatig terugkeert in tv-series als 'Bonanza'. Toch gaat raddraaien over muziek, anders had ik er wel een De Video Draait van gemaakt, dus snel over naar zijn muzikale loopbaan.

Zoals gezegd krijgt Hodges een contract bij het relatief kleine Cadence Records, dat in Nederland door Artone wordt gedistribueerd en dus al heel vroeg fotohoesjes mee krijgt. Mijn 'Girls! Girls! Girls!' ontbeert zo'n fotohoesje, maar ach, hij was ook maar vijftig cent... Ik vind het trouwens helemaal niet zo'n bijzondere plaat, ook ik herinner Hodges het beste vanwege zijn nummer 1-hit 'I'm Gonna Knock On Your Door' (1961). Na zijn periode met Cadence neemt hij nog een aantal kantjes op voor andere maatschappijen, maar hij zal nooit meer het commerciële niveau halen van die ene hit uit 1961. Later legt Hodges zich meer toe op het schrijven van popsongs, hij wordt daarin bij gestaan door Tandyn Almer, die 'Along Comes Mary' (o.a. The Association) op zijn naam heeft staan. Het is nog tijdens de Vietnam-oorlog dat Hodges wordt opgeroepen voor het leger, toch weet hij een vervangende dienst in Amerika te krijgen. Na deze periode keert hij terug naar Hollywood, maar is het opeens helemaal zat en vertrekt weer naar Mississippi. In Hollywood is hij op het laatst vakbondsmuzikant, liedjesschrijver en producer, maar hij smijt het allemaal over boord ten behoeve van de geestelijke gezondheidszorg.

Hoewel Hodges in maart 65 jaar is geworden, is hij nog immer actief in dat veld. Hij schrijft nog steeds liedjes, echter door een aandoening kan hij niet meer gitaar spelen, waardoor deze schrijfsels erg binnenshuis blijven. Voor een enkele gelegenheid mengt hij zich even onder zijn Hollywood-vrienden, maar is ook weer blij als hij thuis in zijn praktijk in Mississippi is. Hij heeft een trouwe schare fans waarvoor hij nog wel eens optreedt, maar verder blijft Hodges ver buiten de 'spotlights'. Toch zorgt Katrina nog voor een kleine opleving. Door toedoen van de orkaan heeft Hodges negentien dagen zonder water, electriciteit en communicatiemiddelen gezeten!

Daarmee is het verhaal van Hodges wel af en kan ik nog melden dat ik vandaag twee nieuwe aanwinsten heb mogen begroeten. Dankzij forum-collega en Soul-x-rated-volger Erik leerde ik een aantal weken geleden de Arubaans-Nederlandse zanger Amos Tamela kennen. Met twee dames, Mustang Soul, heeft hij in 1968 een alleraardigst leuk plaatje gemaakt voor Omega. 'She'll Come Tonight' is uitbundig, vrolijk en dus geknipt voor de Blauwe Bak. Dat geldt evenzeer voor 'The Name Game' van Shirley Ellis (1965), die gaat binnenkort nog 'tune-of-the-week' heten en krijgt dan haar verdiende bericht! Beide platen zijn te horen in de nieuwste aflevering van Soul-x-rated, die ik onder 'opmerkingen' ga bijvoegen. Daarbij komt ook een mijnbestand-link van een speciale podcast die ik heb opgenomen voor het Golden Beat Years-forum...