Gistermiddag kwam er opeens een mysterieus bericht mijn mailbox binnen. 'Ja, ik zag Mick Taylor (Ex-Rolling Stones) ook bij dat concert in Het Bolwerk van Sneek. Dat was 12-11-1992'. Ik ben vooral blij verrast door de afzender, want die ken ik wel! Ooit waren we collega's op de zuivelfabriek en kwamen elkaar in de tijd daarna ook nog regelmatig tegen. Almar heeft me zelfs geleerd hoe ik 'sjekkies' moest draaien! Ik rookte toen inmiddels zoveel dat ik niet meer genoeg had aan een pakje sigaretten per dag. Waar hij op reageert, is me nog niet meteen duidelijk. Ik heb Mick Taylor en het bewuste concert in januari even heel kort genoemd in het bericht over 'Baby's Rich' van The Gods. Dat Soul-xotica het goed doet op Google wist ik al, maar een zoektochtje op 'Mick Taylor' en 'Bolwerk' brengt je als eerste bij dat bericht. Welnu, we gaan het ijzer smeden wanneer het heet is en dus gaan we meteen terug naar die donderdagavond in november 1992 in Het Bolwerk. Wat ik me er nog van kan herinneren...
In het rijtje programmeurs van Het Bolwerk wordt Frank Van De Berg niet vaak herinnerd en ik vind dat best jammer. Ik heb in de tijd van Van De Berg erg leuke dingen gezien op het podium van Het Bolwerk. De diversiteit was ook groter. In 1992 speelde er ondermeer Margriet Eshuys, een Russisch koor, maar ook Richard Thompson (gaan we in oktober behandelen) en Mick Taylor. De laatste stond er, zoals gezegd, op een donderdagavond, maar het was mans' enige optreden in Nederland, dus dat weerhield de hardcore-fans niet van een ritje naar Sneek. Volgens mijn herinnering was het uitverkocht.
Voorprogramma's? Ja, vast... Curbstone Blues Company misschien? Of een andere uitdossing van de gebroeders Rosenau, tevens uitbaters van de platenzaak Music Palace. Nee, daarvan weet ik niks meer te herinneren. Hoewel ik het 'blues' recenseren nooit echt onder de knie heb gekregen (de doorsnee-bezoeker heeft het meestal over 'gezellig', dus om een 'second opinion' hoef je ook al niet te vragen...), zie ik Taylor zo weer voor me staan. Voor het podium stond hij voor de kijkers rechts. Onze immer beschonken huisfotograaf Ton Oor heeft er nog een mooi plaatje van geschoten. Tja, van sommige mensen vraag je je af wat ervan is geworden? Volgens Google zou hij nog steeds actief zijn, maar het zegt niks over zijn drankconsumptie. Hoewel ik steeds weer vergeet het schrift met de eerste recensies mee te nemen vanuit Jutrijp, denk ik dat de recensie behalve lovend weinig inhoudelijks heeft te vertellen. Nogmaals, voor blues recenseren heb je zelf 'de blues' nodig en daarvoor ben ik (in 1992) nog veel te jong!
Wat ik me nog wel weet te herinneren is dat er op een bepaald ogenblik luid om 'Little Queenie' wordt geroepen naast mij. Het is maar één van de vele legendarische titels van The Rolling Stones (al dan niet geleend van Chuck Berry) die worden gescandeerd, maar volgens mijn herinnering weigert Taylor halsstarrig om aan zo'n verzoek te voldoen... Hoewel ik nu ook weer ga twijfelen... Als je dit leest, Almar, en je weet het nog wel te herinneren: Roept u maar!
In het bericht van The Gods schrijf ik: 'Begin jaren negentig zou ik Taylor nog zien in Het Bolwerk in Sneek met een optreden wat niet onderdoet voor de 'up-and-coming' in de lokale bluesscene'. Ikke niet meer begrijpen vijf maanden later... Het optreden zit in mijn grijze massa als een solide bluesrock-optreden. Heel veel memorabele bluesconcerten heb ik niet meegemaakt, dus dat zou geen reden moeten zijn om het naar beneden te trekken. Wat als een paal boven water staat, maar dat geldt voor ieder bluesconcert in Het Bolwerk, is dat het ontzettend gezellig was. En toch misstaat zo'n heerlijk cliché niet in een blues-verhaaltje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten