Schijf van 5: suiker

Allereerst excuses: Ik heb gistermiddag tot vroeg in de avond entree gedaan bij een concert in Steenwijk. Toen ik thuis kwam, had ik niet meer de moed om met de Schijf van 5 aan de slag te gaan. In zo'n geval stel ik het liever een dag uit dan wanneer er een halfbakken bericht uitrolt. Facebook-vrienden weten al sinds gistermiddag wat de nummer 1 in deze Schijf zal worden, dat blijft ongewijzigd. Ik heb zojuist besloten er mijn eigen... euh... suikerfeest van te maken en heb The Archies met vakantie gestuurd en ter vervanging een 'northern soul classic' erin gestopt. Dat maakt van deze Schijf een bijzonder exotische! In de muziek lijk ik beter bestand tegen suiker dan in het dagelijks leven. Het viel me laatst, terugkijkend op de maaltijden en hapjes tussendoor, op dat er zeer weinig zoetwaren voorbij komt in mijn dagelijkse patroon. Ik geloof dat het kommetje vla met slagroom de meeste suiker heeft bevat. Als er echter suiker in de buurt is... De volleybalclub kwam een paar maanden geleden met zakjes gemengde drop aan de deur. Een uur later had ik mijn zak leeg... Ik ben ook ooit eens te gulzig geweest met baklava. Doen we ook niet meer! Desondanks zet ik me schrap voor deze ultieme zoethouder van de week: De Schijf van 5 over suiker.

'Je mot bliev'n lach'n int lewen'. ABN graag en daarmee bedoelen we niet Asociaal Boer'n Nijeveens. Toch is het niemand minder dan The Dells die me het eerst aan zoiets doet denken, ook al houden zij geen gesprekken met suikerklontjes, maar met hun liefje. In de 'bubbling under' van de Blauwe Bak Top 40 draaide ik 'Poor Little Boy' van The Dells en de nummer vijf van deze Schijf staat op de andere kant. In vergelijking met dat vorige nummer niet bepaald een dijenkletser en toch mag die vandaag op vijf: 'Hey Sugar, Don't Get Serious' van The Dells (1966).

We blijven even in de podcast-sfeer, want de nummer 4 zat in het eerste deel van de Blauwe Bak Vreemdelingen. Een serie die heus nog wel zijn vervolg gaat krijgen, de plaatjes F en G staan al weken in de buurt van opname-apparatuur geparkeerd! Ik draaide in die eerste een single die ik al bijna gewoon bij de jaren zestig had gezet, toen ik 'last minute' ontdekte dat-ie in bepaalde soul-kringen nog wel van interesse is. Dat dit duidelijk niet van toepassing was op de a-kant kon ik me wel begrijpen, ten tijde van de Blauwe Bak Vreemdelingen vond ik de b-kant maar matig interessant, maar deze heeft nu voorgoed zijn plaats ingenomen in de Blauwe Bak. Op vier zet ik 'Sugar Daddy' van Levert Allison (1969).

Op drie had ik The Archies in gedachten, maar toen zag ik net dat ik gistermiddag nog een mailing van een Engelse dealer had gekregen. Er werd in de koptekst geadverteerd met 'I'll Keep Holding On' van The Marvelettes en ik wilde wel even weten wat zoiets moest kosten. Helaas! Hij is al verkocht en dus van de site verdwenen. Grote kans dat-ie uit de partij Engelse Motown-demo's in Mint-conditie komt. In dat geval zal deze tussen de twee en de driehonderd pond hebben opgebracht! Welke crisis? Ik mag voorlopig even geen platen meer kopen en toch plaag ik mezelf even door het lijstje te bekijken. Opeens zie ik 'My Sugar Baby' van Connie Clark. Clark heeft nogal wat popcorn-achtige dingen op het repertoire, net té traag voor northern, maar deze klinkt wel interessant. Voor de snelle beslisser? Tientje bij rarenorthernsoul! Dan heb je overigens wel een tweede persing, maar dat hoef ik er vast niet bij te zeggen??? Ik zet hem op drie in deze Schijf: 'My Sugar Baby' van Connie Clark. Jaartal moet ik jullie even verschuldigd blijven, wel is zeker dat deze in 1974 is ontdekt in de northern-scene. Een originele Soul Galore-persing uit dat jaar doet inmiddels ook al vijfhonderd pond!

Op twee komt dan een plaat die niet heel veel met soul heeft te maken, maar wel overal tussen in past en altijd lekker smaakt. Als we nog geen fetisj hadden gehad voor dames met hoge laarzen, dan heeft deze zangeres daar zeker voor gezorgd. We kunnen niet wachten op de dag 'these boots are walking over you'... Wakker worden! Weekend is weer voorbij. Tot vrijdagavond! Toch een vreemde gewaarwording, want Nancy smaakt altijd, zelfs op een romantische grijze maandagmiddag (in dat beregezellige dorp waarvan wordt gezegd dat de zon er altijd schijnt). 'Boots' is overal een hit, zelfs in de skihut en café 'T Schippertje. Zelf jaag ik al een tijdje op een hele leuke live-versie van Ella Fitzgerald die in Engeland opnieuw is geperst. Ik vind ter vervanging van 'Boots' 'How Does That Grab You Darlin' wel een mooie afwisseling, maar voor deze Schijf kies ik voor 'Sugar Town' van Nancy Sinatra uit 1967.

Over de nummer 1 hoefde ik niet lang na te denken: Ik heb Sixto Rodriguez vorig jaar nog eens in de schijnwerpers gezet, toen omdat het vlak na de zonsverduistering was (die in 2011 heb gemist). In 1999 heb ik hem voor 90% gezien, volgens één van de andere hippies moesten we daarvoor aan de andere kant van Kaiserslautern zijn. Gelukkig waren we eigenwijs en zagen de eclips voltrekken op een gedenkwaardige plek. Anders waren we vast komen te zitten op de rondweg met brandende lantaarnpalen. 1999 was mijn ultieme hippie-zomer en de muziek van Rodriguez is onderdeel van die soundtrack. Sixto is sinds jaar en dag een cultheld in kringen van softdrugs-gebruikers, een beetje vergelijkbaar met Cheech & Chong, hoewel Rodrigues serieus was in zijn bedoelingen. Hij heeft menig grote platenmaatschappij de deur gewezen en is na verloop van tijd geheel de anonimiteit in gegaan. Het heeft een documentaire-maker geïnspireerd op zoek te gaan naar 'The Sugar Man', ik vond bijgaande poster weer eens wat anders dan 'zomaar' een foto. 'Sugar Man' van Sixto Rodriguez (1969) is de onbetwiste koploper in deze Schijf van 5!

Na uitstapjes naar Amerika en Spanje, gaan we komende zondag eens even in Frankrijk kijken. Liedjes met Frankrijk in de titel of met 'Frans' als bijvoeglijk naamwoord en dat cinq keer!