raddraaien: Aphrodite's Child

Schijf van 5, tune-of-the-week, vooruit even recenzeuren tussendoor... Volgens mij heb ik aan al mijn verplichtingen van deze week voldaan, dus is het tijd voor ontspanning! Nee, niet achterover leunen, maar Raddraaien! Vandaag de eerste jaren zestig-bak met singles van Shirley Abicair tot en met The Beatles. De kappers in de Gouden Gids regio Zwolle geven me opdracht de 67e eruit te zoeken en erover te schrijven. Dat is in dit geval de 1100e single uit mijn verzameling: 'I Want To Live' van Aphrodite's Child. Dat had ik minder kunnen treffen! Op 1 mei 1993, een dag nadat Trix en haar gevolg in Sneek was, gekocht van een buurvrouw in Jutrijp. Ook buiten die herinnering is er veel meer te vertellen over Aphrodite's Child, dus zal ik maar meteen losbarsten!

Globaal wist ik het verhaal van Aphrodite's Child wel, dankzij het huiswerk ten behoeve van deze raddraaier heb ik zowaar nog wat trivia geleerd. De bandnaam, bijvoorbeeld, blijkt een liedje te zijn van Dick Campbell, een collega op het Mercury-label, en staat op diens' elpee 'Sings Where It's At'. Maar ook dat Aphrodite's Child oorspronkelijk een kwartet was, ook dat heb ik nooit geweten. Dat zowel Vangelis als Demis Roussos voor Aphrodite's Child al succes hadden gekend in Griekenland met hun eerste bandjes. Dit wist ik allemaal niet tot vanmiddag, de rest van de trivia is al langer aanwezig!

De band wordt geformeerd in 1967 door Vangelis Papathanassiou, Demis Roussos, drummer Loukas Sideras en gitarist Anargyros 'Silver' Koulouris. Hun eerste opnamesessie verloopt nog als 'Vangelis & His Orchestra' op de elpee 'In Concert And In Studio' van George Romanos, tegen het einde van 1967 stuurt de groep een demo naar Philips. Rond dezelfde tijd komt Vangelis op het idee om met zijn groep naar Londen te verkassen. Griekenland heeft in de voorgaande zomer een rechtse regering gekregen, dus dat kan mee gespeeld hebben, maar de reputatie van de Britse hoofdstad als Swinging London met op iedere straathoek een platenmaatschappij zal wellicht meer van toepassing zijn geweest. Hoe dan ook, ze worden genoodzaakt om in Parijs over te stappen, maar daar is de revolutie van mei 1968 aan de gang en dus wordt er gestaakt door het luchthavenpersoneel. Bovendien zouden de werkvergunningen van Roussos, Papathanassiou en Sideras niet in orde zijn. Koulouris is gedwongen om in Griekenland te blijven om zijn militaire dienst te vervullen. Het trio blijft in Parijs nadat een contract met Mercury is getekend en 'Rain And Tears' in de zomer van 1968 een forse Europese hit wordt. Met name in Italië lusten ze wel pap van de barokke popmuziek van Aphrodite's Child. Hoewel de band zélf niet zal optreden op het prestigieuze San Remo-festival, maken ze wel een Italiaanse single hiervoor: 'Lontano dagli occhi'. Die titel ben ik onlangs nog tegengekomen... Inderdaad, Mary Hopkin zingt het op de b-kant van haar single 'Temma Harbour'.

De tweede elpee heet 'It's Five O'Clock' en bevat naast de titeltrack eveneens de hitsingle 'Marie Jolie'. Dan vindt er een scheiding plaats in de band. Terwijl Vangelis zich toelegt op het componeren van een soundtrack bij de softpornofilm 'Sex Power', gaan Roussos en Sideras de boer op met Harris Chalkitis. Vangelis raakt meer en meer bezeten van electronica en filmmuziek en bedenkt voor de groep zo'n rol, maar Roussos en Sideras lijken meer content te zijn met de hitparademuziek. Dit leidt al snel tot botsingen, want Vangelis is al tijden bezig met de bewerking van het bijbelboek Handelingen tot een muziekstuk: '666'. Dit verschijnt halverwege 1972 als een dubbelalbum, maar de band ligt da feitelijk reeds aan duigen. Demis heeft zijn eerste single-hit al gescoord met 'We Shall Dance' en ook Sideras zal het kort daarop proberen met een soloplaat. Vangelis gaat door met de filmmuziek, aanvankelijk nog niet heel erg populair, maar sinds 'Chariots Of Fire' (1981) heeft hij zijn naam gevestigd. Zélf heb ik de weinig plezante associatie met Vangelis te danken aan een ex in Sneek, die precies wist hoe ze van me af moest komen: Herhalingen van Star Trek op zetten, geluid op zacht en dan een plaat van die Griekse neuroot eronder... Vijf minuten later klonk dan het geluid van een weg spurtende Vespa-scooter. Eindbestemming: De kroeg!

Ik heb weinig op met toneel, toch verlang ik er al een paar jaar naar om nog eens 'The Roussos Phenomenon' te zien. In dit Engelse toneelstuk zit weinig dialoog, maar des te meer muziek: Het gaat over een vrouw die helemaal 'fan' is van Demis Roussos en de hele dag zijn platen draait. Zelfs als op het hoogtepunt van de klucht iemand in haar woonkamer overlijdt, loopt zij naar de grammofoon om een nieuwe plaat van Roussos op te zetten! Roussos heeft dankzij deze merkwaardige productie een cultimago gekregen in Engeland.