raddraaien: The Clash

Ik heb het wel eens vaker gevraagd hier op Soul-xotica, maar krijg nooit antwoord. Nu zag ik in het berichtenoverzicht dat de raddraaier van Paul Nicholas plotseling negen keer is gelezen, tegenover eentje voor George McCrae. Kijk, dat Eddie Hodges negen keer is aangeklikt, heeft waarschijnlijk met de Soul-x-rated-link te maken, maar waarom Paul Nicholas? Word ik ergens gelinkt? Niet dat het een bezwaar is, hoe meer zeer zielen hoe meer deugd... daar deugt iets niet! Goed, laten we eens kijken of we van The Clash een succesnummer kunnen maken. Voor het eerst in weken weer eens een raddraaier uit een bak jaren tachtig-singles. De zeventiende uit bak 2 van dat decennium levert ons 'Rock The Casbah' op van The Clash. Als ik nummer 18 had moeten hebben, was het eveneens The Clash geweest met 'This Is England', die vast in de komende alinea's nog wel ter sprake zal komen.

Het broeit in 1975-76 in Londense jongerencultuur. Enkele van de toekomstige leden van The Clash hebben ervaring met pubrock-bands, die 'hun' boogies spelen en hopen dat het (dronken) publiek ze leuk zal vinden. Als ze het debuutoptreden van hun vrienden van The Sex Pistols meemaken, zien ze het tegenovergestelde: Een groep die het worst zal zijn of het publiek het leuk vindt. Ze zijn dan al in de weer geweest met London SS, een groep die nimmer zal optreden maar nog wel een demo-tape heeft afgeleverd. Bovendien zal deze groep leden leveren aan de toekomstige bands The Clash en The Damned. Glen Matlock en Steve Jones hebben vóór The Pistols zelfs nog aan de wieg gestaan van een vroege Clash, ook al mocht het toen nog geen naam hebben. De audities gaan moeizaam, vooral die van de drummers. Aanvankelijk zit Terry Chimes op die stoel, maar wordt al snel vervangen door Nicky 'Topper' Headon. De jongens, allen rond de negentien jaar, hebben nog de meeste moeite om een juiste zanger te vinden. Dat wordt Joe Strummer, die al een paar jaar ouder is, een raspend zanggeluid voortbrengt en afschuwelijke kleding draagt. Toch wordt hij de nieuwe leadzanger. Strummer is overigens geboren als John Graham Mellor en heeft met zijn pubrockband de artiestennaam Woody Mellor aangenomen. 'Strummer' wordt even later een geuzennaam en zou wijzen op de heldhaftige manier waarop hij zijn ukelele staat af te raggen als straatmuzikant.

In 1977 is The Clash een feit en de 'jonkies' zullen nog vaak dankbaar zijn geweest dat ze een oudere zanger hadden aangenomen. Strummer is al behoorlijk door de wol geverfd en is kritisch bij het afsluiten van een platencontract. Bovendien heeft hij ook al meer volwassen politieke ideeën dan menig van hun collega's. The Clash maakt haar debuut als voorprogramma van The Sex Pistols in The Black Swan in Sheffield, een week voordat The Damned hun debuutoptreden geeft. Het jaar 1977 is meteen druk voor The Clash, het debuutalbum komt uit en de eerste (bescheiden) hitsingles komen uit. Net hiervan bekomen, staat 'Give'Em Enough Rope' alweer in de platenbakken. Dan volgt 'London Calling' in december 1979, wellicht het meest legendarische album van de groep. Omdat het in Amerika een maand later, dus in 1980, verschijnt, wordt het daar gerekend tot één van de beste albums van de jaren tachtig. 'London Calling' betekent in ieder geval al de doorbraak van The Clash in Amerika. Tot dan toe heeft alleen Engeland belangstelling gehad, ook Europa is 'nieuw' gebied voor de groep. 'Sandinista!' en 'Combat Rock' mogen daar zoiets bewerkstelligen. De singles 'The Magnificent Dance' en 'Rock The Casbah' zorgen voor de rest.

In 1982 neemt Topper Headon afscheid van de groep, door oplopende ruzies binnen de groep neemt Mick Jones een jaar later ontslag. De twee worden wel vervangen door anonieme poppetjes en Strummer en Paul Simonon gaan gewoon verder. Terry Chimes, drummer van het eerste uur, doet ook nog even mee, maar dat is opnieuw voor een korte periode. The Clash explodeert in 1986. Hun zwanenzang heet 'This Is England' (1985) en de titelsong wordt nog voor het album als single uitgebracht. Het album, noch de titelsong, zijn 'af' en het is dus een halve demo-opname, die door een gladde producer van foute synthesizers en 'voetbaltribunekoortjes' zijn voorzien. Ik heb die plaat ooit voor een gulden bij Sunrise gekocht, in een hoes die je kan uitvouwen tot een poster. 'Rock The Casbah' heb ik in november 1992 gekocht in een hele grote partij, die 20 Years Ago Today erg lastig zou maken. Die rubriek hebben we afgeschaft, maar dankzij raddraaien krijgt in ieder geval deze plaat nog een klein beetje attentie!

De grootste Nederlandse hit voor The Clash is posthuum. Ik zou een spijkerbroek uitschelden als boosdoener, maar dat durf ik eigenlijk niet met alle zekerheid te stellen. Wél dat het één van de 'oude' nummers is die in de jaren negentig een 'revival' beleeft dankzij een tv-commercial. In 1991 bereikt 'Should I Stay Or Should I Go' van 'Combat Rock' een derde plaats in de Top 40.