Tot een paar weken geleden gingen we geregeld twintig jaar terug in de tijd. Ik had beloofd zo nu en dan nog eens de serie op te pakken, maar noem het tijd- of ruimtegebrek. Raddraaien is immers zoveel leuker. Ik kan, uit mijn hoofd, zeggen dat we nu bij nummer 800 zouden zijn aangekomen, maar met 900 in eind augustus en 1000 in begin november zou ik deze praatpaal ook net zo goed 20yearsagotoday.blogspot.com kunnen noemen. En zoiets was ik niet van plan! Vandaag gaan we echter wel weer even een stukje terug in de tijd. Het is vandaag precies 25 jaar geleden dat mijn zus in het huwelijksbootje stapte. Vanavond geven ze een klein feestje voor zo’n dertig genodigden. Toen ik ooit over een groot feest begon, had zus haar antwoord al klaar. Er moest eerst maar eens een broer trouwen met een groot feest na afloop! Boodschap begrepen… Mijn beide broers zijn nogal stiekem en zonder poespas getrouwd..
De tweede juli van 1987 viel op een donderdag. Prachtig weer! Erg warm, ik heb het te doen gehad met mijn zus in haar bruidsconstructie. 1987 was een feestelijk jaar, want minder dan vier maanden ervoor waren onze ouders vijfentwintig jaar getrouwd en die hadden wel ouderwets uitgepakt met koffie en avondeten voor familie en ’s avonds een knalfeest voor alles en iedereen die mijn ouders maar enigszins kenden. Met muzikale medewerking van het onvolprezen duo De Wiba’s, door ons al snel De Wibra’s gedoopt. Deze hadden zo voortreffelijk gespeeld op het feest van heit en mem, dat de heren al snel een schnabbel erbij hadden op de bruiloft van Albert en Willemien. ‘Never change a winning team’, ze hadden in die drie maanden nog steeds niet gewerkt aan hun uitspraak en dus ging het van ‘hello merrieloe, goedbai hort, swiet merrielo aim so in lof wis joe’. Gemiste kans! De Wibá’s had gisteren in de Schijf van 5 gemoeten!!!
Ik zou nog eindeloos herinneringen kunnen ophalen aan de trouwdag, maar wie zit erop te wachten? Het gaat op dit kladblog vaak over muziek. De gevoelens van en door muziek. Herinneringen… Als er dan één plaat synoniem staat met 2 juli 1987, dan is dat volgens mij ‘It’s A Sin’ van Pet Shop Boys. Omdat mijn oudste broer over is vanuit Denemarken en hij graag weer even ‘up-to-date’ wil zijn met de stand van de popmuziek (ofwel: kijken wat er over negen maanden in Denemarken in de hitparade staat), staat op de donderdagochtend de televisie aan. Er worden videoclips vertoond. Normaal gesproken staat bij ons de televisie nooit aan op ochtend, dus ik kan maar niet verklaren wat voor programma het is geweest. Nee, het was nog vijf jaar vóór we beschikking kregen over MTV. Hierin vang ik een stukje op van de clip van ‘It’s A Sin’ van Pet Shop Boys. De plaat zélf heeft al meerdere malen in huize Louwsma geklonken, mijn broer Jelte is een ‘fan’ van de Boys.
Als ik later dat jaar, in de brugklas, wordt gevraagd wat mijn favoriete groep of artiest is, antwoord ik met ‘Pet Shop Boys’. Ten eerste omdat ik eigenwijs genoeg ben om iets anders te kiezen, de meesten in mijn klas zijn voor Michael Jackson, Madonna of George Michael (vergeet ik bijna nog mijn kameraad Henk, die is idolaat van Elvis), maar ik word uitgelachen! Ik begrijp tot op de dag van heden nog niet waarom. Het was een jaar voordat ik The Moody Blues leerde kennen (lees: meer dan ‘Nights In White Satin’) en ik voor een hele lange periode mezelf zou onderdompelen in de jaren zestig. Na kwart eeuw moet ik zeggen dat ik minder had kunnen kiezen dan Pet Shop Boys!
In 2007 speelde het duo op de Lokerse Feesten, het jaar dat ik met Willemijn op vakantie ben geweest naar België. Nee, wij waren een week later. Pet Shop Boys stond toen wel hoog op mijn lijstje, maar de keuze is uiteindelijk gevallen op The Pogues. En hoewel dat ook zondermeer een legendarisch concert was, heb ik er toch wel een beetje spijt van. Zeker toen ik de meest recente plaat van Pet Shop Boys leerde kennen. Dat is gewoon hun beste in twintig jaar tijd! Ik heb rond dezelfde tijd bij een kringloopwinkel die elpee gekocht met die remixes en die heeft nog een aantal zaterdagavonden-klaarmaken-voor-nachtbrakerij opgefleurd. Met zo’n plaat achter de kiezen kon de avond niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten