raddraaien: Bob Moore

Een diepe zucht. Ik zit in de bak jaren zestig die begint met 'Last Night' van The Marquees. De Steenwijker kapster woont op nummer 89, dus dat is lekker diep de bak in. Ik passeer The Monkees en Chris Montez en begin al stiekem te hopen. Het zal toch niet? Mag ik eindelijk weer eens een berichtje blaten over The Moody Blues? Helaas, omdat de single 'Watching And Waiting' al een tijdje zoek is en 'Nights In White Satin' nog op een stapeltje ligt ter voorbereiding van een toekomstige Xtratet, is nummer 89 de eerste plaat na The Moody Blues. Nog een diepere zucht! Bob Moore... Nee, geen familie van Gary! Het doel van Raddraaien is om me te moeten verdiepen in artiesten die ik anders niet zou controleren. Vaak levert dat aangename verrassingen op en Bob Moore mag zichzelf daar eveneens tot rekenen. Een bassist met een lange staat van dienst, waarbij zelfs namen in het vizier komen, waarmee ik de beste man nimmer had geassocieerd! Vandaag in Raddraaien, de nummer 1-hit 'Mexico' van Bob Moore (1961).

Ja, het cliché is compleet. Bob Moore komt uit Nashville. Waar veel van de beschreven soulzangers en -zangeressen hun loopbaan begonnen in een kerkkoor, daar begint het voor de betere Nashville-muzikanten in The Grand Opry en kort daarna met 'travelling shows'. Reeds op twaalfjarige leeftijd is Moore zo'n gezegend bassist dat hij, spelend vanuit een theater, middels een kabelverbinding met een opnamestudio zijn spel mag lenen aan een opname van de trombonist Owen Bradley. Veel later, in 1958, speelt Moore op de eerste van vele Elvis Presley-platen en formeert hij een jaar later Monument Records. Als arrangeur is hij medeverantwoordelijk voor het prachtige drama op Roy Orbison-platen. Bob Moore maakt dan reeds deel uit van het zogenaamde 'Nashville A-Team'. Dat heeft niets te maken met een stel alleskunnende Vietnam-veteranen in een zwart GMC-busje, maar is het selecte gezelschap van topklasse-Nashville-sessiemuzikanten. Volgens de Federation Of Musicians speelt Moore mee op zeventienduizend gedocumenteerde opnames. De staande bas is zijn specialiteit.

De eerste keer dat hij op de voorgrond treedt is in 1961 als hij een elpee maakt als The Bob Moore Orchestra. 'Mexico', geen verband met een naamloze zangeres, is een wereldhit en bereikt dankzij/ondanks Willy Schobben in Nederland de eerste plek van de hitparade. Het meest bekende stukje van Bob Moore en zijn bas is het intro van Roger Miller's wereldhit 'King Of The Road', maar de lijst van artiesten waar Moore mee heeft gewerkt, is eindeloos! Daar staat zomaar opeens Moby Grape tussen. Dan ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe die link is, want dat zou ik als 'admin' van de Moby Grape-groep op Facebook eigenlijk moeten weten. Had ik al verteld dat die groep vorige week over de 1500 likes is gegaan?

Moore heeft gedurende zijn loopbaan meerdere prijzen gewonnen. Life Magazine heeft hem in 1994 uitgeroepen tot de grootste country-bassist aller tijden, wat nauwelijks verbaast als je de indrukwekkende 'output' ziet. Is er een andere? In 2007 is hij geïnstalleerd in de Musicians' Hall Of Fame. Moore moet nog een paar maanden in- en uitademen en dan staan er tachtig kaarsjes op de taart. Hij is zelf natuurlijk al lang met pensioen, maar zijn zoon R. Stevie Moore maakt al jaren eigenzinnige muziek met een sterk Do It Yourself-karakter. Zijn dochter Linda Faye is ooit Miss Tennessee geweest (yeahaaa!) en strandde in de top tien voor de titel Miss America. Ze speelde in de vroege jaren tachtig met de vrouwelijke countrypopband Calamity Jane. Twee andere zoons van Bob hebben een loopbaan buiten de muziek.

Er is weer een puzzelstukje van Brenda Holloway gearriveerd. Ik had al 'Just Look What You've Done' als Nederlandse single met fotohoes, vandaag kwam 'You've Made Me So Very Happy' binnen, ook met Nederlandse fotohoes. 'Every Little Bit Hurts' uit 1964 schijnt wel een fotohoesje te hebben gehad, maar die is zeldzamer dan een zuurstokroze Bugatti met trekhaak. Om de pret compleet te maken, heb ik natuurlijk ook nog de uiterst gezochte Engelse stereo-uitgave van 'The Artistry Of Brenda Holloway'. We hebben al eens iets over haar gepubliceerd, maar als ik nog eens een gaatje weet te vinden...