Horrible debuut

De crisis raakt ons allemaal, ook Soul-xotica. We kunnen ons niet meer permitteren om iedere vijftig berichten een feestje te houden, slagroomtaart te bestellen en ijsthee te drinken totdat we van top tot teen staan te 'shaken' van de suikers. En zo gleed eerste kerstdag 650 aan ons voorbij, zonder enige vermelding. Nummer 700 zal wel even genoemd worden, maar 750 is wel weer een aardig getal. Het grote feest is echter vlak voor kerst. Als alles naar wens gaat en ik dagelijks kan blijven publiceren, dan verschijnt hier tegen die tijd het duizendste bericht. Bovendien denk ik wederom over een feestweek rondom het tweejarig jubileum. Vandaag moest ook een speciale vermelding krijgen, dit is namelijk het 666e bericht. Aangezien ik vrijdagavond mag draaien in De Buze gaan de herinneringen terug naar een eerdere vrijdag de dertiende dat ik moest optreden. En zo gaan we vandaag even terug naar 13 januari 1995: Het debuutoptreden van Horrible Dying in café Het Huis Van Hommerts. Eén keer raden waar dat gebouw staat?

Horrible Dying ontstond in 1991 bij een flinke pot bier. Ik was toen nog niet in beeld, ik kom pas vanaf begin 1992 in 'T Hokje, binnenkort meer over dat clubhuis. Een stel tieners die zich willen afzetten door naar opruiende deathmetal te luisteren van bands als Altar en Deicide, beslissen bij een pijpje Amstel bier dat ze dat zelf ook wel kunnen. Hoewel er tot 1993 geen instrument wordt gekocht, wisselt de bezetting al in een vroeg stadium. Ik word in de zomer van 1992 uitgenodigd tot de groep. Ach, als ze blues hadden gespeeld, had ik het ook gedaan! Voor mij was het niet meer of minder dan in een bandje spelen. Martin, onze zanger, was ook tekenaar en had de poster al klaar voordat iemand een gitaar had gekocht. Telt u even mee? 22 omgedraaide kruizen! Een pentagram. 'Burn the churches of Christ' en nog wat van die legendarische teksten. De toon was gezet. Omdat ik graag Engelstalige teksten schreef, kreeg ik al snel mijn rol toebedeeld. Verder moet ik voor 'spooky' intro's op electronisch orgel zorgen. Zodra bekend wordt dat ik een orgel zoek, stromen ze van alle kanten binnen. Op een bepaald moment heb ik er vijf! Ze zijn allemaal de houtkachel ingegaan...

Vanaf januari 1994 zit er dan toch wat schot in de zaak. We oefenen op zondagmiddag in een oude stacaravan op het terrein van Karremaar, een handelaar in aanhangwagens. Willem, onze drummer, heeft daar zijn zaterdagbaantje. Later mogen we ook in de loods spelen. De beoogde gitaristen vallen één voor één af. Een 'toevallige' ontmoeting met 'Filthy' Michel uit Sneek brengt ons de eerste gitarist, Erik is een jeugdvriend van Martin en diens' drummende broer Willem. De laatste is iets té ambitieus voor Horrible Dying. Dankzij hem krijgen we 'Season In The Abyss' van Slayer op het repertoire, maar die komt bij Horrible Racefiets niet goed uit de verf. De naam is trouwens afkomstig van de meest toegewijde muzikant van het gezelschap, volledig autodidact, onze bassist Loekie Turbo. Ik heet 'manager' te zijn. Er wordt luidruchtig gevloekt als ik in november 1994 vertel dat we op vrijdag de 13e januari 1995 in het Huis Van Hommerts gaan optreden. Dat is precies wat de band nodig had, als ik die afspraak niet had gemaakt, hadden ze nog steeds niet opgetreden!

Ik geloof dat Willem nog de video heeft, die moest in 2015 maar als 'deluxe DVD-editie' verschijnen met interviews met de leden als extra's. Voor de opnames had Rinke zich aangeboden, hij had ruime ervaring met het filmen van bruiloften en is uit schaamte (?) inmiddels naar Texas vertrokken. Nee hoor, leuke video, laat prachtig zien waar de avond over ging: Nergens!. Een stel middelmatige muzikanten die voor het eerst over een p.a. spelen, die niet gewend zijn aan monitors en dus de eigen versterkers op tien zetten. Een manager die meent ieder nummer te moeten aankondigen, dronken als een tor, vertrapt daarbij nog een effect van Erik. De verloting met de té kleine lange leren jas en shampoo. De pogo vooraan bij het podium.

...Maar ook die tragische versie van 'Seasons In The Abyss'. Willem had een week ervoor een 'double bass'-pedaal gekocht en wist daar nog niet goed mee om te gaan. In de gitaarsolo zit hij er een tik naast en dit levert een onstuimige 'death samba' op. Ik heb al een naam: Satana. Ik schaam me enerzijds, maar het publiek is wild enthousiast! Ze vinden het een wonder dat we überhaupt een noot uit de instrumenten halen! Helaas zal dat muzikale niveau tot 1998 hetzelfde blijven.

Lady Di vatte het erg persoonlijk op, maar op die avond in 1997 presenteerde ik 'The Night Of Pain' in het dorpshuis van Hommerts. Horrible Dying (minus Erik) was de opener en klonk nog altijd even slecht als voorheen. 'Filthy' was al jaren vervangen door Theo, een uiterst creatieve gitarist, maar de band leed duidelijk onder het drumwerk van Willem, die maar niet kon wennen aan zijn 'double bass'. Ik heb die avond geroepen dat ik me maar weer moest aansluiten bij Horrible Dying om euthanasie te plegen. Het bleek nergens goed voor. Later die avond kondigde Willem aan te stoppen. Horrible Dying is dood, lang leve The Remnants. Hoewel het muzikale niveau omhoog is gegaan, moddert dat ook alweer veertien jaar aan...