recenzeuren: God Bullies

Bijna twintig jaar geleden maakte ik mijn debuut als muziekrecensent voor het Sneeker Nieuwsblad. Tussen 1 februari 1992 en december 1997 heb ik tachtig procent gezien van wat in Het Bolwerk speelde, plus een hoop folk van de Stichting Music Inn en nog een aantal optredens elders in het verspreidingsgebied van de krant. In totaal, schat ik, zo'n 500 concerten, misschien meer! Veel daarvan is een grijze massa, ik heb een associatie met de bandnamen maar daar blijft het dan vaak ook bij. Nu liggen, als het goed is, de jaargangen Sneeker Nieuwsblad van 1993 tot 1998 nog bij mijn moeder op zolder, maar ik ben de laatste die daarin geïnteresseerd is. Sterker nog: Ik schaam me ergens wel een beetje voor die recensies. Stel je voor: Een tijd zonder internet, Myspace, Youtube en wat er allemaal meer is. De enige info die je hebt zijn de paar regels in het Bolwerk Magazine en het persbericht in de krant. Cd's van alternatieve bands liggen niet voor het oprapen in Sneek. Maak er maar wat van! Als 'groentje' waren mijn associaties soms vergezocht! Dit jaar wil ik toch een aantal concerten naar boven zien te halen. De eerste recensie komt op 1 februari aan bod, ik hoop nog zo'n ding uit maart 1992 te reproduceren, maar eerst gaan we naar een concert uit de middenperiode. In maart 1995 trad de Amerikaanse band God Bullies op in Het Bolwerk.

Mijn 'fanbase' bestond ondermeer uit vijftigers en zestigers die nog nooit van 'hardcore', 'noise' of 'pogoën' hadden gehoord. Toch lazen ze trouw de mooie 'stikjes' van 'die jonge fan Louwsma'. Dat in ogenschouw nemende, ben ik eigenlijk best nieuwsgierig naar hoe ik het optreden van God Bullies heb omschreven zonder dat ze 'in shock' zijn opgehaald door mannen in witte mantels. Het archief van de Volkskrant vermeldt 8 maart 1995 als datum, maar dat kan niet kloppen. Het was op een zaterdagavond, dus het zal 4 of 11 maart moeten zijn. Of ze zijn de eentjes vergeten? Als ik achteraf lees dat God Bullies anno 1995 al een legendarische status had, valt de opkomst in Sneek tegen. Het was allesbehalve druk! Het stukje in het Bolwerk Magazine had verteld dat Mike Hard satan was en obscene dingen uitspookte met barbiepoppen. Dit heeft eveneens als persbericht in de krant gestaan, dus waarschijnlijk dat ik dat beetje in de recensie heb verwerkt, hoewel de onsmakelijkheden met de banaan me ook nog op het netvlies staan.

De muziek van God Bullies ontgaat me grotendeels. Net als bij Gwar (komt ook nog wel aan bod in deze serie) is het vooral de podiumpresentatie en met name die maniakale Mike Hard met zijn grote dreigende ogen dat is blijven hangen na veertien jaar drankmisbruik. Youtube-filmpjes liegen er niet om, God Bullies was inderdaad een erg strakke band. Ik zou ze nu als noisy (als in gitaarnoise) punkrock willen omschrijven, geen idee wat ik er in 1995 van heb gebakken. Ik kijk eerst de kat uit de boom, maar halverwege het optreden ga ik vooraan staan. Mijn bijna twee meter is ook net de hoogte waarop Mike Hard een bijbel de zaal in slingert. U raad het al... bam! Ook ben ik ooggetuige van wat Hard uitspookt met een banaan. Een deel gaat frontaal zijn onderbroek in, de andere helft anaal om vervolgens oraal genuttigd te worden. Ik heb tot 1997 een afkeer voor bananen gehad!

God Bullies was destijds aan haar laatste veldtocht langs de Europese zalen begonnen, later dat jaar zou de groep opgeheven worden en Hard verder gaan in Thrall. In de nieuwe eeuw formeerde hij Th3y N3v3r Sl33p, maar ook deze is inmiddels ingeslapen. Hard heeft voor dit jaar een solo-album aangekondigd. Al-met-al bestond God Bullies tien jaar en hebben ze in 2010 nog een serie optredens gedaan.

1995 was ook mijn periode van de deathmetal (op vrijdag de 13e januari trad ik voor het eerst op met Horrible Dying) en in die zin beviel de komische blasfemie van Hard en consorten mij wel. Ik kocht destijds het 'Is God a dirty bully'-shirt van de band. Hoewel moeder weigerde mijn 'religion is no fun'-shirt van Altar te wassen, ging deze van God Bullies keer-op-keer de wasmachine in. Ze had blijkbaar niet in de gaten wat er nu werkelijk schuil ging achter dat getekende plaatje... Het t-shirt is later bij de Emmaus van de waslijn gepikt. Jammer!