mooiste stemmen gelden!

Vanmorgen, nadat ik een kersverse northern soul-Schijnwerper had geplaatst op Golden Beat Years, had ik even zin om Youtube op te gaan. Ik begon, in stijl, bij 'You Baby' van Jackie Trent, de bonustrack van deze Schijnwerper. Vervolgens zag ik een eerbetoon aan de verzamelwaardige Britse northern soul-singles. Onder de reacties vroeg iemand zich af welk nummer bij 1 minuut 28 werd ingezet. En dat wist ik! '(Accept My) Invitation' van The Band Of Angels. Dus heb ik die persoon maar aan de info geholpen, toen zag ik nog een ongelezen bericht in mijn Youtube-mailbox van iemand die een acetaat van Sharon Tandy afspeelt op een werkelijk oogverblindende portable pick-up. Toen ook nog maar even stil gestaan bij 'World', wat een meesterlijke uitvoering is dat! Ik ging 'driften'. Telkens naar rechts kijken naar de suggesties en die aanklikken. Vanaf Warm Sounds ging ik naar The Pyramids naar...? Al gauw verscheen een uitvoering van 'Sunday Mornin' door Julie London van een elpee uit 1969. Helaas was het niet het nummer van Velvet Underground, wat ik had gehoopt, maar lees dat het geschreven is door Margo Guryan. Haar versie staat eveneens rechts in het rijtje en dus... klik!

Ik zweer het jullie, liefste volgers, ik heb dit jaar nog NIKS anders op de draaitafel gelegd dan northern soul, mod, funk, misschien ergens een twijfelgevalletje, maar zeker geen folk of ander melodieus gezang. Ik heb regelmatig de koortsdroom om al mijn elpees weg te doen. Ja, inclusief al die fraaie aanwinsten die ik de afgelopen jaren bij Minstrel heb gehaald. Meg Baird, Espers, die jurk die ik sinds december weiger om bij de naam te noemen, 'everything must go'! Maar dan hoor je op een zeker moment weer Susan Christie of, in dit geval, Margo Guryan en realiseer je dat er zoiets bestaat als 'the best of both worlds'. Guryan is een kind van haar generatie. Het is niet exact folk of jazz of pop, maar hangt er tussen in. Bij vlagen zelfs psychedelisch.

Al gauw staat de videomix aan met alleen maar Margo Guryan en ik val van de ene verbazing in de andere. Haar 'Sunday Mornin' is vooral 'mooi' en 'klassiek' gemaakt door anderen. Zelf klinkt ze een beetje onderkoeld in dit nummer, maar dat maakt het sexy, hoewel ik een enorme hekel heb aan dat woord. Bij Julie London verzuipt het in een bos violen, Spanky & Our Gang maken er iets psychedelisch van. Vooral hun albumversie is een aanrader, inclusief 'rehearsals' van anderhalve minuut. 'Sun' is wellicht één van de allermooiste aubades die de warmtebron heeft gekregen, 'Love' is een indrukwekkende mantra van spannende percussie en Indiase invloeden. Genoemde opnames zijn allen ten tijde van haar enige album 'Take A Picture' uit 1968. Guryan weigert echter om tournees te doen en zo flopt het album. Met de kennis van 2012 verbaast dat menigeen. In 'Sunday Mornin' klinken de drums zó actueel, de vergelijking met triphop is evident, is dit niet een vroege of verlate 1 april-grap en is het gewoon een 'idol' van nu? Nee, Guryan's klassieke opnames stammen allen van rond 1968, met uitzondering van eentje: In 2007 neemt ze het bijtende cynische '16 Words' op als een single. Het bekritiseert de Engelse en Amerikaanse houding ten opzichte van Iran en Saddam Hussein. Buiten dit uitstapje doet Guryan helemaal niets meer in de muziek. Dat heeft ze eind jaren zestig al vaarwel gezegd.

'Take A Picture' werd in die tijd omarmd door de dames en heren artiesten, ondermeer Glen Campbell, Oliver (van 'Good Morning Starshine), Bobbie Gentry en genoemde Julie London namen haar werk op. In 2000 werd het album opnieuw uitgegeven en ontdekte de massa dit gemiste talent. Een paar jaar later verscheen nog een album met demo's. Na het northern soul-offensief van de afgelopen weken, lijkt Soul-xotica bij vlagen op een site met veilingsresultaten, want daar gaan we weer: Originele exemplaren van 'Take A Picture' zijn tegenwoordig zo'n slordige 200 dollar waard. Met de berichten over Two Plus Two en Sandi Sheldon in het achterhoofd is dat een koopje!

Intussen heb ik rechts ook al tweemaal iets zien opduiken, waar ik al eens van had gehoord, maar nog nooit beluisterd. Wendy & Bonnie. Als de zusjes hun achternaam hadden gebruikt, waren ze uiterst hip geweest in 1969, want ze heten 'Flower'. Pa en moe zijn eveneens actief in de muziek en dat slaat over op de dochters. Wendy speelde bij Crystal Fountain, een psychedelische band uit San Francisco, haar zus Bonnie voegt zich later bij de band als drummer. In 1968 verschijnt Cal Tjader ten tonele. Tjader is een latinjazz-legende, zijn 'Soul Sauce' is waarschijnlijk de bekendste. Als mede-eigenaar van Skye Records wordt hij de 'Godfather' voor de gebloemde zussen. Tjader neemt kennis van een aantal thuis opgenomen demo's en tekent ze onmiddelijk voor Skye. Voor de begeleiding trekt hij niet de minste of geringste uit de kast, Larry Carlton en Jim Keltner hebben dan hun sporen al verdiend. Twee meisjes (ze waren naar verluid toen 14 en 18 jaar oud) over een basis van acoustische gitaren klinken al snel 'folky', de begeleiding van Tjader brengt Braziliaanse invloeden mee en de tijd maakt hun muziek quasi-psychedelisch. Ik ben desondanks toch niet echt verder gekomen dan dat ene nummer... Ik weet niet hoe ze dat in Drenthe zeggen, maar gezien ik nog residentie hou in Overijssel mag ik nog zeggen 'dat daar mijn bek van los valt'?

'By The Sea' heet het. De Engelse band Super Furry Animals 'samplede' een stukje uit het liedje voor 'Hello Sunshine'. De Franse zangeres Laetitia Sadier, sinds jaar en dag resident in Engeland en lid van Stereolab, nam in 2010 een iets snellere versie op. De definitieve uitvoering blijft die van Wendy & Bonnie zelf, zoals die staat op hun enige album 'Genesis' uit 1969. Een verstild monument. Ook hier zijn de originele elpees weer een fortuin waard, maar in 2008 verscheen nog een dubbel-cd en een triple-lp met het album, demo's, live-uitvoeringen en ander verzamelwaardig materiaal.

In 1971 ging het Skye-label op de fles en vertrok Tjader naar Fantasy Records. De gezusters zingen nog mee op twee albums van Tjader, een plan voor een opvolger van 'Genesis' gaat naar de prullenbak en na deze korte samenwerking scheiden niet alleen de wegen van Tjader en de Flowers, maar ook die van de zusjes zelf. Omdat ik jullie deze twee recente vondsten niet wilde onthouden, schuift 20 Years Ago Today even door. Soms gelden mooiste stemmen even boven de meeste...