Hoewel in northern soul-kringen de plaatjes vaak niet ouder zijn dan pak'm beet 1962 is er echter een hele grote uitzondering: Johnny Otis. Deze man maakte reeds in de midden jaren vijftig al zwarte dansmuziek die niet misstaat tussen latere platen. Wie tussen de honderden kapitale 'originals' op single een budget-elpee heeft staan met de grootste favorieten van Johnny Otis, hoeft zich niet te schamen! Johnny werd op 28 december 1921 Ioannis Alexandres Veliotes geboren. Door Griekse ouders had hij een 'kleurtje' mee gekregen, maar eenmaal volwassen besluit Otis zowel persoonlijk als professioneel onderdeel te worden van de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Zijn broer Nicholas was in de jaren tachtig de Amerikaanse ambassadeur in Jordanië en Egypte.
Na als drummer te hebben gewerkt, richt Otis zijn eerste bigbands en orkesten op. Hij heeft een goede neus voor talent. Little Ester Phillips is daar een voorbeeld van, maar ook Etta James ontsnapt in 1951 niet aan zijn aandacht. Hij begeleidt haar op 'Roll With Me Henry', dat Etta's eerste bescheiden hit zal opleveren. Even later gaat Georgia Gibbs er echter met de hoofdprijs van door, tot grote ergernis van James. In de jaren vijftig is het dansorkest van Otis een vaste waarde in het Amerikaanse muzieklandschap. In ons land bereikt alleen 'Ma He's Making Eyes At Me' de hitparade in 1959, ruim twee jaar na het Amerikaanse succes van de plaat. Jackie Wilson, Hank Ballard en Little Willie John zijn andere opvallende namen die verder zijn gekomen na de kennismaking met Otis. Hij wordt talentscout bij King Records en is een invloedrijk discjockey.
Na de jaren zestig worden de optredens schaarser, maar ontwikkelt Otis zich in de richting van de journalistiek, politiek en religie. In de jaren negentig heeft hij naast een cafetaria, een platenzaak, een bluesclub ook een kerk. Deze moet echter vroeg de deuren sluiten. 'Country Girl' was in 1969 zijn laatste hit geweest. Hoe Otis precies aan zijn einde is gekomen, is niet bekend. Zijn zoon Shuggie speelde in de jaren zeventig met Mike Bloomfield.
Als er een dame is die de blues écht heeft geleefd, dan hebben we het over Etta James. Zoals gezegd, wordt ze in 1951 ontdekt door Johnny Otis, maar werkt de rest van het decennium met groepjes. Pas rond 1960 verschijnen haar eerste soloplaten. Haar fijnste periode, artistiek en commercieel, ligt rond 1967. Ze claimt later het merendeel van de tekst van 'I'd Rather Go Blind' te hebben geschreven, nadat het idee haar was aangereikt door een gedetineerde vriend Ellington Jordan. Om vreemde redenen stond James haar 'credit' af. Dankzij uitvoeringen van ondermeer Chicken Shack wordt het nummer klassiek in de blues-wereld. Het korte succes van James werd eveneens ondersteund door Janis Joplin, die haar 'Tell Mama' tijdens optredens vertolkte. James wordt opeens omarmd door de créme-de-créme van de rockmuziek.
In de jaren zeventig wordt ook haar privéleven meer rock'n'roll. In 1972 wordt ze gearresteerd in bezit van heroïne, maar haar trouwe echtgenoot neemt alle schuld op zich en verdwijnt tien jaar achter de tralies. James heeft in de jaren erna hulp gehad bij het afkicken van verdovende middelen, alcohol en in recente jaren zelfs om haar gebruik van pijnstillers naar beneden te halen. Etta kreeg in 2009 Alzheimer en in begin 2011 werd leukemie geconstateerd. Ondanks dat de ziekte keihard toe sloeg, heeft ze het toch nog een jaar weten uit te houden. Anders was ze woensdag 74 jaar geworden.
En hoewel het op Soul-xotica een vreemde eend in de bijt is, salueren we hierbij ook meteen Piet Römer die dinsdag overleed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten