'Welcome To The Rileys' (VS, 2010, 106 min.) oogt bij een eerste blik op het hoesje op een cliché. Oudere man, ongelukkig in zijn huwelijk, zoekt toevlucht bij een stripper die zijn dochter had kunnen zijn en hij ontdekt na verloop van tijd dat-ie toch meer verlangt naar zijn vrouw. Had zo kunnen zijn, maar waarom staat die dan in hemelsnaam tussen de 'arthouse'. Ziehier een gezonde dosis nieuwsgierigheid. Misschien verdoen we bijna twee uur aan een slap verhaal, maar dat zien we dan wel. Zal ik met de deur in huis vallen: Hij valt niet tegen! Doug en Lois Riley zijn bijna dertig jaar getrouwd en hebben jaren geleden hun dochter verloren bij een ongeluk. Lois heeft zichzelf afgesloten van de buitenwereld, terwijl Doug er een minnares op na houdt. Als die plots komt te overlijden en Doug op zakenreis naar New Orleans moet, wordt die door een bizarre gang van zaken in de armen gedreven van Mallory, een stripdanseres. Ze houdt er meer namen op na, maar gedurende de film wordt ze opeens met Allison aangesproken. De uiterlijke vergelijking met Doug's overleden dochter is evident, hoewel Allison erg grofgebekt is ten opzichte van de vrij conservatieve Doug. Hij bekommert zich om haar en laat zijn vrouw weten voorlopig in New Orleans te blijven. Lois, op haar beurt, komt voor het eerst in acht jaar weer buiten, stapt in de auto en reist naar New Orleans. Na enige strubbeling, het is wel wat als je man van 50 met een stripdanseres van 18 samenwoont, ontspruit er zich een vriendschap tussen Lois en Allison. Hoewel haar huisje fraai is opgeknapt en Doug haar een bekeuring geeft voor iedere 'fuck' die ze uitspreekt, blijft het een 'spring in 't veld' die gewoon doorgaat in haar professie. Daar kunnen de witte onderbroekjes die Lois voor haar koopt, niks aan veranderen. Tegen het einde loopt Allison weg van hun beide en ziet Doug eindelijk in dat Allison niet meer is om te vormen, wat hij de film lang al probeert. Doug en Lois, gelukkiger dan ooit, gaan terug naar Indianapolis.
De auto rijdt de hoek om in New Orleans. Einde? Nee, het is een Amerikaanse film. Nog even heb ik hoop. We zien Doug en Lois thuis en de eerste haalt de kliko op. Zou ook een perfecte laatste shot zijn. Het zal toch niet? Jawel hoor, zijn mobieltje gaat over en daar is Allison aan de andere kant van de lijn. Het is twee weken later, ze biedt excuses aan en gaat op reis. De kijker ziet een behoorlijk opgeknapte Allison. Hoewel de acteurs topwerk verrichten, de personages geloofwaardig zijn, het drama voelbaar is, maakt dit laatste stukje het toch weer Amerikaans: Het eindigt als een boeket rozen.
Dan 'London To Brighton' (GB, 2006, 85 min.). Rauw als die is, begint die met een jongevrouw die een meisje een onooglijk toilet induwt. Het kind heeft make-up op en de oudere probeert dat te verwijderen. Haar linkeroog zit dicht. Even later tippelt zij, Kelly, wat centjes bijeen. Maar wat moet haar dochter in dit verhaal? Waarom had ze make-up op? Even later zien we Kelly en Joanne in de trein naar Brighton zitten. Ze zijn op de vlucht en opeens blijken het niet moeder en dochter te zijn. Intussen maken we kennis met de meedogenloze miljonairszoon die Derek, de pooier van Kelly, dwingt om de meisjes binnen 24 uur te vinden. Nog steeds is niet duidelijk waarom. Een Amerikaanse film had een wilde 'chase' laten zien, van staat naar staat op de hielen gezeten door de ongure Derek. Maar dit is een Engelse film en op de helft van de 85 minuten houdt Derek Joanne en Kelly al onder schot. Gaandeweg wordt duidelijk wat zich die avond heeft afgespeeld. We zien hoe Derek Kelly opdracht geeft om een 'weglopertje' van twaalf jaar te zoeken voor een gefortuneerde klant. Met tegenzin draagt Kelly Joanne aan, ze is bijna 12 en van huis gelopen. Tot haar eigen afschuw moet zij Joanne begeleiden naar de oude viespeuk toe. Als ze Joanne wanhopig hoort roepen vanuit de slaapkamer, neemt ze poolshoogte. Er ontstaat een handgemeen met de miljonair, waarbij die laatste het leven laat.
Intussen is Stuart, de zoon van het slachtoffer, met zijn gangsters al onderweg naar Brighton. De meisjes wacht een executie ter plekke. Intussen vertelt Joanne het laatste stukje van het verhaal van wat er op die avond in het huis is gebeurd aan Stuart. Op het moment van executie kent die opeens mededogen en Derek en zijn compaan gaan het graf in. De meisjes zijn 'vrij man'. Hier had een Amerikaanse film geëindigd. De kijker kan immers met een opgelucht hart de bioscoop verlaten, maar dit is Engelse film! Kelly levert Joanne af bij haar grootmoeder. Eind goed, al goed. Maar in de laatste shot zien we Kelly weer arriveren op het kleurloze station van Londen en wandelt haar professie weer tegemoet. En dát, lieve mensen, laat je toch weer niet ongeroerd. De film eindigt dus even rauw als dat-ie was begonnen. Dát is een thriller in optima forma!
Iets wat opvalt: Amerikaanse films hebben vaak meer expliciete sexscénes dan de Britten. De hoofdrolspelers uit beide films voeren het oudste beroep van de wereld uit, dus de vleeswaren vliegen je om de oren? De grofgebekte Allison windt er geen doekjes om, maar verder is in 'Welcome To The Rileys' nog geen blote borst te bekennen! 'London To Brighton' kent alleen een shot van Kelly die in een auto wordt genomen door een klant. Een geschikte vervanger voor een avondje in het bordeel zijn beide films echter niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten