toeters noch blazen!

Het was, geloof ik, meteen de allereerste zondag in Mossley toen ik naar de dienst van de Methodist Church in Top Mossley ging en iemand een opmerking maakte. Deze was erg vermakelijk voor zijn omgeving, ik snapte het toch niet helemaal, maar had al 'ja' gezegd voordat ik het in de gaten had. De 'deal'? Vaandeldragen op Whitfriday. Hoewel de bijbel en de geloofsbeleving van zowel Methodist als Church Of England gelijk is aan die in Nederland, mist Engeland twee christelijke feestdagen. Hemelvaart, voor christenen best een gedenkwaardig iets, is in Engeland slechts een preek op zondagochtend. Het Pinksterfeest idemdito, maar daar staat tegenover dat Engeland weer van die rare 'Bank Holiday Mondays' heeft (drie in getal). In Cornwall, het uiterste zuidwesten van Engeland, en heel lokaal in Lancashire wordt toch nog iets met Pinksteren gedaan. Niet op zondag en maandag, maar op vrijdag. In Cornwall ligt alles plat, in Lancashire moet je daarvoor wel vrij vragen. 's Ochtends gaan alle geloofsgemeenschappen uit de desbetreffende plaats met vaandels in een optocht, onderbroken door brassbands uit heel Engeland. 's Middags en 's avonds maken deze bands een 'tournee' langs verscheidene openluchtpodia. Op iedere locatie staat ook een geblindeerde jurywagen, want er zijn prijzen te verdienen!

In 1998 maak ik maar weinig mee van dat laatste. Aangekomen bij de kerk in Top Mossley krijg ik onverstaanbare instructies en het is de bedoeling dat ik (1.98 meter) de rechterstok van het vaandel zal dragen en een vrouw (1.58 meter) de linkerkant. Dat gaat 300 meter goed als op een open plek opeens een windvlaag opduikt die het vaandel doet bollen. Ik hoor letterlijk een 'krak' in mijn onderrug. Hoewel het Fries was (dus met harde G) gaat een dame die een beetje Nederlands kent onmiddelijk in gebed! Mijn gebeden worden verhoord. Iemand van een meer passende lengte neemt over. De mensen die meelopen in de optocht moeten opgewekt lijken, getuigend van de liefde van Jezus Christus. Die Nederlander valt niet alleen door lichaamslengte uit de toon, maar ook door zijn zure gezicht. Ik loop de rest van de route mee, maar bestel wel een taxi van Top naar Lower Mossley. De rest van het weekend lig ik met rugpijn in bed.

Op Whitfriday 1999 kom ik al bijna een jaar niet meer in de Methodist of een andere kerk en moet dus gewoon werken. Straf? Nee hoor. Hoewel de stoet niet langs mijn winkeltje komt, zit ik wel vlak bij de kruising van Stamford Road en Manchester Road. Een half uur voor het defilé begint het te pakken voor mijn etalage. Ik draai de deur op slot en begeef me met het fototoestel naar boven, naar het onbewoonbare appartement. Vanuit het raam wil ik foto's maken van de stoet, maar al snel wordt mijn aandacht getrokken door de appetijtelijke buurvrouw die beneden staat. Vooral haar decolleté komt beeldig op de gevoelige plaat!

's Middags word ik door Norah, onze charmante secretaresse, persoonlijk uitgenodigd om 's avonds naar Friezland te komen. Ligt vlakbij Delph, ofwel overblijfselen van de tijd dat enkele Nederlanders adviseerden bij het aanleggen van het Huddersfield Canal. ,,Het is gezellig", doet Norah me beloven. En dus wandel ik 's avonds naar Friezland om daar vervolgens de rest van de Emmaus te begroeten. Zij waren met de bus gegaan... Ik kijk mijn ogen uit. 'Acht-tot-tachtig' is doorgaans erg spreekwoordelijk, maar dit...? Kinderen mogen tot heel laat opblijven. Er zijn ouderen van dagen die anders nimmer buiten komen noch een biertje drinken en die nu al waggelen door de alcohol. Er brandt een barbecue, maar ik heb net vier borden gegeten. Hoewel de juryleden in onze vrachtwagen niet weten welke band er speelt, weten wij maar al te goed welke er als laatste speelt: Brighouse & Rastrick Brass Band!

Nadat de totale punten zijn uitgerekend, kan een half uur na de laatste noot de winnaar van de bandcompetitie worden uitgeroepen. Nee, het is niet Brighouse & Rastrick. Die schijnen voor het laatst in 1980 te hebben gewonnen. Maar omdat ze er toch zijn...? Er wordt wat gefluisterd, het wordt steeds harder, totdat uiteindelijk de mantra luid-en-duidelijk te horen valt: 'The Floral Dance'. De leden van Brighouse & Rastrick glimlachen. Túúrlijk! Die spelen ze nog bijna dagelijks, ook al heeft een fractie van de huidige leden daadwerkelijk op die monsterhit meegespeeld. En zo klinkt even na twaalven een spetterende uitvoering van 'The Floral Dance'. Iedereen, ja iedereen, acht of tachtig, dol op brassmuziek of op bier en gezelligheid, zelfs een Nederlander van bijna twee meter! IEDEREEN staat te hossen en te dansen!

Gisteravond was het 5 januari 1978 in het Theater Van Het Sentiment, toen was 'The Floral Dance' net de Top 40 binnengekomen. In 'recenzeuren' wil ik me beperken tot de concerten uit de periode bij het Sneeker Nieuwsblad, maar misschien is dit nog wel het meest memorabele optreden dat ik heb meegemaakt!