uit de jeukdoos: Nancy Ames

Bij soulmuziek denk je het eerste aan artiesten met een donkere huidskleur. Maar waarom zou je? Veel van de muziek hangt toch af van de stem en de voorbeelden van blanke artiesten die een negroïde stemgeluid hebben, zijn talrijk. Neem nu bijvoorbeeld Stevie Winwood of onze eigen Theo Van Es, met die hete aardappel in de keel. Deed Dusty in Memphis onder voor haar zwarte 'zusters'? Anderzijds is het ook mogelijk dat een zwarte artiest blank klinkt. Aan het begin van zijn loopbaan dacht de nietsvermoedende luisteraar dat Chuck Berry net zo wit als Elvis was. Ik maak de vergissing ook vaak genoeg. Toen ik een paar weken geleden de stem van Nancy Ames leerde kennen, had ik ook onmiddelijk het beeld van Nancy Wilson voor me, een rijpere negerin. Want ik had al begrepen dat Ames al ver voor 1971 actief was. De lijsten noteren namelijk 'I Don't Want To Talk About It' als zijnde 1971, maar nu blijkt dat-ie gewoon uit 1966 komt. Zo klinkt het ook...

Er is helemaal niks zwart aan Nancy. De, in 1937 geboren, zangeres heeft hoogblond haar en is voornamelijk actief in een muziekstroming die ook weinig 'zwart' is. Nancy begint haar loopbaan in de Amerikaanse folkmuziek. Ze zong in 1963 de titelsong van That Was The Week That Was, een razendpopulair televisieprogramma in Amerika. Het levert haar een contract op met Liberty. Eén van de eerste nummers dat opvalt in haar vertolking is 'Cu Cu Ru Cu Paloma', hier in den lande nog in de hitparade van 1975 terug te vinden, maar dan in de uitvoering van het Vader Abraham Showorkest. Een foto van Ames bij een optreden in het folkprogramma Hootenanny toont een dame met lange blonde haren. Afgaande op het uiterlijk past ze naadloos tussen andere schoonheden als Marianne Faithfull en, hoewel ze zichzelf lelijk vond, Dusty Springfield.

Hadden we met het noemen van het showorkest van Pierre Kartner het dieptepunt bereikt? Niet helemaal, want Ames dankt haar grootste hit aan iemand die nog een divisie lager zit. In de muziek wel te verstaan, want Barry Sadler was maar mooi even Star Sergeant in het Amerikaanse leger. Zijn 'Ballad Of The Green Berets' is werkelijk tenenkrommend! Het bereikte zelfs in Nederland nog een 31e plek in de Top 40, laten we de platenkopers van toen maar meteen voor een vuurpeloton zetten! Antwoordliedjes waren er toen aan de lopende band, het was immers erg gemakkelijk 'scoren'. Ik ken iemand die opnames van dergelijke antwoordliedjes verzamelt en die heeft er honderden, misschien wel duizend. Nancy zong 'He Wore The Green Beret' en de plaat nestelde zich hoog in de Amerikaanse hitparade, maar nog steeds mijlenver verwijderd van Sadler. Dan komt ze met nog één plaatje: 'Cry Softly'. Het is een pure ballade, niet snel gezongen, maar... dat tempo. Ze heeft een werkelijk maniakale band die de ballade doet opstuwen tot een gemeen snelle danskraker. In Amerika piekt hij bescheiden, overgebleven exemplaren van de single gaan op export naar Europa.

Zo bevindt zich omstreeks 1970 ook een exemplaar in de platenbakken van The Twisted Wheel in Manchester, waar ze vooral de b-kant beginnen te 'pluggen'. Dat is 'I Don't Want To Talk About It' en eigenlijk is dit hetzelfde procedé als 'Cry Softly', maar nu komt de zang meer overeen met de begeleidende muziek. Tempowisselingen, een nerveuze drummer, kleine 'breaks', alles wat nodig is om het publiek op de dansvloer tevreden te stellen, zit in dit plaatje van nauwelijks twee-minuut-tien. Epic geeft gehoor aan de vraag om de plaat en brengt hem in de jaren zeventig tweemaal uit, beide keren met 'Cry Softly' op de andere zijde en 'Talk About It' als officiële a-kant. Nancy heeft haar eigen carriére na 1977 op een laag pitje gezet en runt tegenwoordig voornamelijk een management met haar man Danny Ward.

De tweede heruitgave viel gisteren op mijn deurmat. Ik had geboden op de eerste heruitgave, op de gele Epic, maar werd in de laatste 15 seconden van de veiling overboden. Ik had deze tweede heruitgave als 'Nu kopen' gezien, voor ietsje meer. 'Very Good' als conditie vind ik erg minimaal, maar ach...? Nu blijkt de plaat vrijwel smetteloos te zijn en boven verwachting! Na de lichte teleurstelling van The Sharpees mag een klein meevallertje ook wel weer eens?