The Casino was niet de eerste, volgens velen wél de beste, hoewel de club ook kritiek kent. De grondslag voor de northern soul werd gelegd in de (Golden) Torch in Stoke-On-Trent en The Twisted Wheel in Manchester, in 1972 verrichtte het piepkleine Samantha's in Sheffield pionierswerk door enkele toekomstige klassiekers te introduceren, welke vanaf 1973 bij The Casino tot ultieme favorieten zouden uitgroeien. Als northern soul in 1975 op een commercieel hoogtepunt komt, is Wigan 'the place to be'. Wekelijks trekt de club, uitgeroepen tot Beste Discotheek Van De Wereld in 1977, duizenden liefhebbers naar het rustieke stadje even buiten Manchester. Eind 1981 valt het doek, de problematiek door drugsoverlast en het feit dat het toegestane aantal bezoekers fors wordt overschreden, doet de club de das om.
* John Bowie- You're Gonna Miss A Good Thing Baby/ Nomads- She's Crazy
En we beginnen maar meteen met zo'n geheide Wigan-klassieker. Hoewel de club bekend stond om de hoge snelheid van de gedraaide plaatjes, is deze van John Bowie opvallend 'mid-tempo'. Zou deze John toch niet heel misschien die jonge mod hebben geïnspireerd, die als David Jones ter wereld kwam? We horen David bij vlagen terug in 'You're Gonna Miss A Good Thing Baby', John zingt in de snelle hoge stukken bijna net zoals zijn Engelse 'naamgenoot' later ook zal demonstreren. The Nomads op het b-kantje houdt van opschieten, het tempo ligt een stuk hoger. We horen een Farfisa-orgeltje, een vlot tempo en een aangename mannenstem die haar niet voor gek verklaart, maar uitlegt dat ze gek op elkaar zijn. Deze single is een heruitgave in de 'Sevens'-serie van Goldmine Soul Supply. Alle club-klassiekers uit de northern soul die normaliter meer dan een paar honderd pond moeten kosten, waren via deze serie voor een prikje te koop. Dat is alweer even geleden, waardoor zo'n single als deze inmiddels ook alweer meer dan tien pond kan opbrengen.
* Du-Ettes- Please Forgive Me
Ik had de vrijdag ervoor net de eerste 420 liedjes op de mp3-stick gezet, toen ik Eerste Kerstdag van het station in IJlst stapte, onderweg naar mijn zus en haar gezin. Hoewel de stick soms, ondanks de grote keuze, een beetje in hethaling valt, was dat toen even heel erg. In Leeuwarden had ik even de stick uitgezet en toen de trein in beweging werd gezet, begon deze doodleuk met de deuntjes die hij tussen Steenwijk en Leeuwarden had gespeeld. Toch keek ik ergens naar uit. Ik had een heel klein stukje van een héle snelle plaat gehoord. Op de Stadslaan in IJlst valt ineens een drum in met handklapjes, snel en hoorbaar (ondanks mp3) erg hard. Ik kijk op het display en lees 'Please Forgive Me' van The Du-ettes. De volgende dag typ ik dit voor de gein in op Ebay en zie meteen een exemplaar staan. Startbedrag 6 pond. Natúúrlijk gaat deze plaat eerder zestig pond opbrengen, desondanks plaats ik een aardig maximumbod. Gedurende de tien dagen van de veiling is er NIEMAND die maar een bod uitbrengt op deze gewilde single en zo ben ik de winnaar. Nu kan ik het helemaal amper bevatten, want de kans is gering dat je deze plaat in een betere staat tegenkomt! En, inderdaad, die handklapjes zijn funest voor je trommelvliezen!
* Reparata & The Delrons- Panic
Op 30 juni 2011 schreef ik 'Tussen wal en kapitein' over 'Captain Of Your Ship' van Reparata & The Delrons. Het was dezelfde dag dat ik 'Panic' leerde kennen. 'Panic' is weer echt een Wigan-klassieker. In de late jaren zeventig verscheen op Casino Classics een single met 3 tracks. Een zwak disco-nummer van Gerri Grainger, met 'Panic' en 'Shake Your Tail Feather' van James & Bobby Purify op de b-kant. Deze plaat is verguisd onder northern soul-liefhebbers, maar destijds stond iedereen uit zijn plaat te gaan als de Casino-deejays dit trio op de draaitafel legde. Zelf vind ik 'Panic' wel van een uitzonderlijke klasse. Is dat een raar gitaareffect of wat? Reparata en haar gevolg raakt helemaal in paniek als ze symptomen voelen opkomen van een verliefdheid. Vooral de staccato 'hooks' in het refrein maken het nummer zo herkenbaar. Ik heb een Amerikaanse heruitgave op het Eric-label gekocht. De andere kant is beduidend vaker gedraaid, het is het pseudo-psychedelische 'Saturday Night Didn't Happen'. Tot drie jaar geleden had dat ook mijn lijflied kunnen zijn...
* Sapphires- Big Thing/ Eddie Regan- Playin' Hide And Seek
Een paar maanden geleden werd ik verliefd op 'Gonna Be A Big Thing' van The Yum Yum's. Ik zette meteen mijn zoeklichten aan, maar ik schijn niet langer meer op originele exemplaren. Deze zou met gemak 800 pond kunnen opbrengen! De zoektocht naar een fraaie heruitgave blijkt ook niet eenvoudig. Intussen leer ik ook een iets snellere versie van The Sapphires kennen, maar mijn voorkeur blijft uitgaan naar The Yum Yum's. Als ik dan toch weer even op 'Sapphires' zoek ten einde een goed exemplaar van 'The Slow Fizz' te vinden, stuit ik op een heruitgave van The Sapphires-uitvoering van het nummer. De startprijs is acceptabel en ik duik erop. Volgens de verkoper heeft de single een 'wooosh' in de inloopgroef. Wat zou dat zijn? Zijn vertaling van het 'valse', afgedraaide, geluid. Het blijkt bij nader inzien een niet storend elementje te zijn. De single is puntgaaf. Hoewel je zou verwachten bij mij dat 'hoe sneller hoe beter', blijf ik de versie van The Yum Yum's beter vinden. Eddie Regan's 'Playin' Hide And Seek' is ook lekker uptempo, maar zal minder vaak zijn opwachting maken bij mij. Dit is een replica van beide single-kanten, in deze vorm in de eind jaren zeventig opnieuw verschenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten