uit de jeukdoos: Sharpees + Wayne Gibson

Hou de bussen met poeder maar bij de hand, want dit wordt een dubbele jeukdoos! Niet omdat we iets hebben in te halen of zo, maar ik ontving gisteren twee singles vanuit Engeland die beide ook op de dvd staan. Over beide platen is ongeveer evenveel te vertellen en dat kon samen tot een mooi berichtje leiden. Bijna drie jaar geleden liep ik in Meppel een prachtige partij singles tegen het lijf. Paula had tegenover de 'oude' kringloopwinkel in Meppel een zaakje in antiek en snuisterijen. Toen ze net open ging, had ze ongeveer dertig singles en vijf elpees. Later zou ze een enorme partij kopen en dat kostte me enkele maanden om het mooiste er vandaan te trekken. Opvallend veel Amerikaanse jaren zestig-singles in neutrale hoezen, demo's en promo's. Voor een liefhebber van northern soul een 'walhalla', want veel van deze plaatjes bleken pure gospel, hillbilly-country, psychedelische pop of northern soul te zijn. Helaas ging ze van de ene op de andere dag dicht. Ik had een stapel apart gelegd bij haar, waaronder twaalf (!) exemplaren van 'Michael' van The C.O.D.'s, een behoorlijk gezocht plaatje. Helaas is ze toch gezwicht voor een bod van een collega-handelaar en heeft alles, inclusief The C.O.D.'s, in één partij van de hand gedaan.

Och, ik mocht niet klagen! De eerste single van The Marquees, gezochte Nederbeat, in nieuwstaat. The Rogues heb ik in oktober 2010 in 'de opruiming' behandeld. Maar ook The Eldorados en The Sharpees. De laatste kocht ik op mijn eerste middag verlof op de Paaz. Ik moest na afloop blazen en het verbaasde ze, geloof ik, nog dat ik niet 'blauw' was... Louwsma had hele andere zaken aan het hoofd gehad deze woensdagmiddag en kwam terug met twintig singles, een stevige elpee-koffer uit de vroege jaren zestig en een exemplaar van het allereerste Hitdossier uit 1978. Tussen die singles zat ook 'Tired Of Being Lonely' van The Sharpees. Een plaat die al razendsnel een plekje in de Blauwe Bak veroverde. De coverversie van 'Do The 45' van Ryan Shaw had ik gemist toen ik in april 2010 het origineel op de radio hoorde. Ik herkende onmiddelijk The Sharpees en die bleken het ook te zijn!

Soulfulkindamusic.com is op zichzelf een hele betrouwbare bron, toch vermeldt deze 1965 als release-jaar voor 'Do The 45' en 'Tired Of Being Lonely'. Toch vermelden de Britse single-labels 1966 als jaar, maar deze verschenen pas in 1969 in het Verenigd Koninkrijk. De single die gisteren binnenkwam, is de afgelopen weken vaker genoemd. Eerst hoorde ik maar niets van de verkoper, totdat hij op 30 december dan eindelijk de plaat op de post deed. Nu blijkt dat tante pos vorige week dinsdag bij me aan de deur is geweest. De single, die aangetekend was verzonden, lag dus al een week op het postkantoor. The Twisted Wheel in Manchester was één van de voorlopers van de northern soul-rage in de midden jaren zeventig. Eén van hun residentie-deejays draaide steevast iedere avond 'Do The 45', dat platenmaatschappij President ertoe bewoog de single alsnog uit te brengen. De mijne is een demo met een rode A over het gele President-label. In 'de sleutel tot een rookvrij bestaan' (april 2010) noem ik 'I See Your Image' van The Key als mijn duurste single ooit (25 euro). The Sharpees heeft me inclusief verzendkosten 26 euro gekost, maar of die het waard is? In de advertentie werden de 'remarks' en 'clicks' al genoemd, maar ook 'VG' als conditie. Hij is echter 'Fair' tot 'Good', zeker geen 'Very Good', bovendien klinkt de opname erg dof en zijn de bassen niet zo lekker als dat ik ze had verwacht. Beetje jammer...

Ik hou niet zo van het aanduiden van mentale conditie's. Ik heb met autisten gewerkt die getuigden van een zeer sterke intelligentie, maar met vreemde eigenaardigheden. Thomas was 'anders'. Ontzettend handig, altijd aan het knutselen met radio's en brommers, maar niet zo heel erg slim. Thomas was al een paar jaar ouder dan mij, zat in 1993 eveneens werkloos thuis en zag mij voorbij stiefelen met een peukje (ik rookte altijd buiten). Op een dag liet hij me binnen en we zouden plaatjes draaien. Thomas had een doosje singles uit de vroege jaren zestig, maar toen hij de gretigheid zag waarmee ik het doosje te lijf ging, gaf hij ze opeens allemaal weg. Tsja, veel Duits, Fries, Nederlandstalig. Al jaren zonder hoes en daarom niet in een fijne conditie. Er zat één Engelstalig plaatje tussen. Ene Wayne Gibson zong 'For No One', een liedje van The Beatles. Die heb ik op een bepaald moment nog een plaatsje in mijn singlesbakken gegeven. Hij moet daar nu nog steeds staan. Gaandeweg leer ik dat het plaatje wel enigzins wordt gezocht...

Edward William Allen, 'Bill' voor intimi, wordt op 15 december 1942 geboren. In de vroege jaren zestig is hij zanger van The Tornadoes, niet te verwarren met de instrumentale groep van 'Telstar', in 1963 wordt de naam omgedoopt tot Wayne Gibson & The Dynamic Sounds. Ze spelen dan in alle grote Hamburgse clubs. Terug in Engeland tekent de groep bij Decca. Voordat die bemoeienis krijgt met The Kinks en The Who, produceert de Amerikaan Shel Talmy hun singles. Alleen 'Kelly' uit 1964 bereikt een bescheiden plaatsje in de Engelse Top 50. In 1966 gaat Gibson solo en pakt twee album-tracks van de, dan, meest populaire Britse groepen van het moment. 'Under Your Thumb' van The Rolling Stones verschijnt in Gibson's uitvoering op Pye en Lennon-McCartney's 'For No One' op Columbia. De laatste wordt zelfs in Amerika uitgebracht door Motown, Gibson is dan de eerste Engelsman met een plaat op het legendarische label. Alle moeite lijkt voor niks, want de platen floppen genadeloos. Gibson verlaat kort daarop de muziekbusiness.

Als in 1974 de northern soul-rage pas écht losbarst, staat Pye vooraan met een serie heruitgegeven singles uit hun archieven. Daaronder bevindt zich ook 'Under Your Thumb' van Wayne Gibson. Acht jaar na de oorspronkelijke release bereikt het de zeventiende positie in de Britse Top 50. Gibson laat zich overhalen toch naar Top Of The Pops te komen om het nummer te 'playbacken', maar verdwijnt daarna, op eigen initiatief, weer in de anonimiteit.

Zijn versie van 'Under Your Thumb' staat echter als een huis en is niet ietsje 'swingender' dan het origineel van The Stones. Na een héle dure single, bleek dit achteraf een koopje. Drie pond inclusief verzendkosten en de single is... hagelnieuw! Zelfs het gaatje moest nog 'ontmaagd' worden voordat de single om de 'spindle' paste! Dat 'nieuwe' zal er waarschijnlijk snel af zijn, want Gibson's versie vraagt erom héél vaak gedraaid te worden...