Ieder jaar als ons vriendelijk doch dringend wordt verzocht de klok een uur vooruit te zetten, moet ik onherroepelijk denken aan de kortste nacht van 2004. Van 'the drinking years' (vrij naar Mike & The Mechanics) zijn de 365 dagen tussen 13 maart 2004 en 2005 schier legendarisch. Ik had in maart 2004 een flink bedrag geleend van de bank ten behoeve van een vakantie in Engeland. Toen dit er niet van kwam, ging het op aan fietsreparatie, een nieuwe portable minidisc en heel veel elpees. Het verhaal begint op donderdagavond 25 maart 2004.
Ik ga naar Zwolle voor MD-speler, elpees van The Boonaraaas, The YeahYeahYeah's en The Raveonettes en ook al de eerste drankjes. Terug in Steenwijk eet ik bij Caramba en lees dat The Riplets zaterdag in Emmeloord spelen. Sideburner spitst zijn oren. De fiets is weer klaar, dus waarom niet?
Dit weekend zal ik eveneens gevraagd worden om Buze-vrijwilliger te worden, maar bovenal wordt er buitensporig veel gezopen. De nacht van vrijdag op zaterdag wil ik maar geen slaap vatten. Als ik me niet in horizontale positie bevind, ben ik een minidisc met rock'n'roll aan het opnemen. Slapen is zo gezegd een drama, ik voel in de verte een griepje naderen en ben ernstig in twijfel. Drie uur 's middags ben ik moe. Ik kruip in bed. Vaarwel Emmeloord?
Een uur later ben ik wakker. Het gaat toch gebeuren! Even na zessen koers ik met de fiets richting Blokzijl en de polder met een koude tegenwind. Drie uren later ben ik op de plaats van bestemming, jongerencentrum De Klos. The Riplets zijn aan het soundchecken en ik laaf me aan het bier.
Voorprogramma Splendid 69 krijgt warme woorden toebedeeld van Sideburner. Op de bühne een levendig gezelschap met een wild springende bassist. Ik heb zelfs nog een t-shirt van ze gekocht! Ze blazen zelfs enigzins The Riplets weg, die uiterst gewoontjes een goede set weggeven. En uiteindelijk zijn we allemaal verliefd op frontvrouw Janneke...
Dan zijn mijn muntjes op. Ik haal een karrevracht en dan wordt de laatste ronde geroepen. Die muntjes moet ik nog 'ergens' hebben... En dan? Shoarma eten en dan fietsen. Op de minidisc een afwisselend programma. Het gebrek aan slaap en de overdaad aan bier breken op. Bij Marknesse neig ik al de struiken in te fietsen. Maar het wordt nog minder...
Vanaf Marknesse is het één lange streep het zuidoosten in, wind in de rug, om de 300 meter een boerderij en dertig kilometer lang. Ik sukkel steeds in slaap op het stuur en ontwaak ruw met mijn voorwiel boven een sloot. Nee, ik ga er niet in, maar dit is de eerste en de laatste keer dat ik op de fiets ga zuipen in de polder!
U zult begrijpen dat ik weinig van de zondag heb meegemaakt. 's Avonds ga ik voor 'hair of the dog' even naar Caramba. Ik kan het gevoel elf jaar later nog steeds oproepen. Ik adem de lucht van de lente in. Dit kon wel eens een memorabele zomer worden? Waarvan akte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten