Schijf van 5: Marianne

Toen ik in augustus 2008 SoulteXt begon, attendeerde ik daar Marianne op. ,,Ik zie er helemaal niets in", was haar letterlijke reactie. En ja, ze weet wel van het bestaan van Soul-xotica af, maar dat is niets voor haar. Een weblog waar je niks kan halen, waar je alleen mag genieten van schrijfstijl en muzikale info kan absorberen, het is aan Marianne niet besteed. Anders is dat met de Schijf van 5. Marianne maakt al jaren muziekkwissen, ze denkt ook geregeld mee. Zoals vandaag! We zijn het eens geworden over de nummer één...

Ik had even gedacht haar op de redactie uit te nodigen, ik had al touw klaarliggen. Touw? Bij de geplande nummer 5 zou ze me kunnen wurgen en ja... ik moet natuurlijk de voortgang van Soul-xotica waarborgen? Ach, tijd voor een compromis, The Cats kunnen altijd nog. Ik geloof dat ze 'Marianne' van Stephen Stills uit 1971 wél kan waarderen.

Over de voorloper van The Jam (?), The Marmalade, ga ik me binnenkort nog eens buigen. 'Lovin' Things' was in 1968 een grote Engelse hit geweest en de Schotse groep verbleef voor nog een single in de teenybopper-sound van Love Affair. 'Wait For Me Mary-Anne' (1968) is zo'n gezellig niemendal.

,,Ja natuurlijk, die ook". Marianne en ik hebben een zwak voor Leonard Cohen. Zoals Hans Dorrestijn van manische depressie een kunstvorm creëerde, datzelfde deed Cohen met cynisme. Het lijkt alsof hij per album een concessie deed door één vrolijk liedje op te nemen. Maar in zijn handen krijgt de kroegdeiner 'So Long Marianne' (1968) een macaber randje.

Ooit was The Four Seasons ook je reinste teenybopper, maar dankzij de twee Bobs Crewe en Gaudio was het ook een niet te evenaren groep. Waar in 1967 de populaire groepen met hun oude geluid verzopen of een nieuwe stijl moesten aanwenden, daar maakte The Four Seasons een extreme sprong richting conceptalbums. Het krachtige 'C'Mon Marianne' is daar een voorbode van.

,,Oh, maar dan moet Alice Cooper op 1". Ik moet toegeven dat ik 'Mary-Ann' niet kende, maar nadat Marianne hem voor me had gedraaid, waren we het eens. Het slotnummer van het hitalbum 'Billion Dollar Babies' uit 1973 is een aangenaam rustpunt na het geweld van de plaat. Eentje om niet te vergeten en dus de ultieme Marianne.

Zoals nu lijkt, wordt het zondag 'Geen Bier, Maar Karnemelk', maar eigenlijk zou ik dankzij jullie nog één keer katsbezopen willen worden. Kom op met de suggesties met alcoholische dranken in de titels. De week erna hebben we weer een dooienronde, ditmaal met fatale ongelukken. Daarna tellen we weer af.

Over tellen gesproken... 2004 van gisteren is zeven jaar geleden... Niet elf...