Tot twee jaar geleden hing, zat of lag ik nu ergens in de horeca. Een zaterdagavond zonder stappen of bier? Nu zou ik vanavond gaan stappen met Willemijn, maar was niet rouwig toen ze me sms'te dat ze zich niet in staat voelde. Hoewel ik toen even aan een solistisch uitstapje twijfelde, staat Klaas Vaak nu op mijn deur te roffelen. Kwartier na voltooiing van bericht lig ik vast onder de wolletjes...
Er zijn veel nummers over zaterdag gemaakt die met dansen en uitgaan te maken hebben. Zeker sinds ik de Saturday Night Fever ben kwijt geraakt, had ik gedacht aan een iets andere zaterdagplaat. Toen kwam 'Saturday Night' van Suede boven drijven.
Een prachtig nummer, dat is waar. Ik zou kunnen vertellen over derde kerstdag 1997, de dag nadat het met Syl was uitgeraakt en ik bij het beluisteren van de Moordlijst het idee vatte om oud en nieuw in York te vieren. Maar het contrast is groot. Van vrolijk swingen in de disco naar het troosteloze drama van Brett Anderson en zijn discipelen. Is er geen tussenweg?
Jazeker! Op zaterdagmiddag naar het park. Maakt niet uit of het Onafhankelijkheidsdag is of niet. Een oubliehoorntje met nootjes bestellen bij de ijscoboer die luidkeels 'Nei Blu Dipinto Di Blu' staat te bazuinen. Chicago maakte er in 1972 een prachtig nummer over. Een paar jaar geleden is het nog gerecycled.
In 2005 viel 4 juli op een zondag en was ik in een park in Deventer. Het liedje heeft toen, in gedachten, mijn dag gekleurd. Geen 'Saturday', maar wel een openluchtfestival voor het hele gezin. Ik was toen vrijwilliger op Plug Plantsoen Pop. Het laatste jaar in die hoedanigheid.
Verre van juli, met een ijzig koude wind onder de zwierige rok, was Chicago vanmiddag andermaal de soundtrack. Dit had te maken met dit voornemen. En wie zeurt nu over een park als je over De Woldberg kan wandelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten