De natuur heeft deze feestweek zeer speciaal gemaakt! Vandaag de climax met een Schijf van vijf dinsdagen. Als deze zonnige dinsdag dit jaar nog vijfmaal wordt overtroffen? Er is ten opzichte van eerdere plannen één dinsdag vervangen. Peter heeft een zeer begerendswaardige dinsdag in zijn collectie, eentje die het slechtste in mij naar boven haalt. Maar buiten hebbehebbehebbe, is het geen nummer 1 in mijn Schijf en dus reserveer ik die voor een later bericht. De nummer vijf heb ik nog niet eens beluisterd, maar...
Als je b-kant bent van één van de meest klassieke popsongs aller tijden en Todd Rundgren heeft je geproduceerd in het jaar dat zowel hij als de groep op de top van hun kunnen zijn...? Inderdaad, dat zit wel snor. Op vijf staat 'Sweet Tuesday Morning' van Badfinger (1972), de flip van 'Day After Day'.
Vier noemde ik gisteren al in het kader van het 'moeilijk denken'. 'Ruby Tuesday' van The Rolling Stones (1967) ligt zó voor de hand? Om echt even de 'freak' uit te hangen, verkies ik de mono boven de gangbare stereo. Ja, dat klinkt eng...
Mijn muziek-enthousiasme is gestoeld op een eindeloze zoektocht naar nummers die nóg mooier zijn dan dat ene mooie nummer. The Moody Blues is zo'n eeuwige favoriet, die nimmer een lijstje zal aanvoeren. En dus staat 'Tuesday Afternoon' (1967) in deze Schijf op drie.
Geen connectie met de nummer drie, maar wel ondergedompeld in een melodieuze sixties' saus is 'Tuesday Afternoon' van Stonecake (1992). Met name Jan Douwe Kroeske zat nogal achter dit nummer aan, maar aanvankelijk zonder resultaat. In januari 1993 was het voor een gulden mijn eerste cd-single, drie maanden later kreeg het opeens toch nog bescheiden, maar verdiend, succes.
De hereniging met Stevie was gezellig geweest. Ik had hem in Mossley leren kennen en opnieuw tegengekomen in De Bilt. Nu, december 2001, was hij gevlucht naar Tuk om me te bezoeken. Stevie vond het welletjes. Hij wilde terug naar Swansea en daar op zijn 51e eindelijk 'settlen'. Ik had een lening voor de busreis naar Calais voor hem geregeld. Zijn zus zou de bus vanaf Dover reserveren en vooraf betalen.
Die zondagmiddag voelde opeens heel anders aan. We hadden singles van Yes gedraaid, Stevie's favoriete groep, en toen bracht ik hem naar het station. Bij De Meenthe stopt hij nog eenmaal 'Gilbert', zijn hondstrouwe hasjpijpje, en biedt mij daarna het pijpje aan.
,,Anders geef ik hem een zeemansgraf". Ik sla het af en heb daar nu nog spijt van!
,,Ik haat afscheid nemen", zegt Stevie.
,,Ach, we spreken elkaar binnenkort weer", maar het overtuigt niet. Het blijft stil tussen ons totdat de trein stopt.
,,Bye. God bless you", en hij stapt aan boord. Op straat zet ik de walkman aan. De 'double play'-cassette met de eerste twee Lynyrd Skynyrd-platen zit erin vastgeroest. Bij 'Tuesday's Gone' (1974) biggelen me de tranen over de wangen.
Wat we beide wisten, maar niet konden weten, werd toch de waarheid. De volgende ochtend vond men zijn lichaam op een parkeerterrein in Calais. Doodgevroren. Zal Gilbert zijn zeemansgraf hebben gekregen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten