Dat realiteit en beleving soms mijlenver uit elkaar liggen, las ik eens in een Nederlands boek over de jaren zeventig. Niet de romantiek van de showbiz en de triomfen en nederlagen (1974) in de sport, maar veelal politiek en het leven van alle dag. Voor de cultuur is slechts een rommelig hoofdstukje weg gelegd. Het Kralingse Popfestival wordt geëerd met een foto en de schrijvers memoreren maar één popsong in het boek.
Een plaat die volgens de schrijvers 'niet van de radio was te branden en maanden (!) lang de hitlijsten aanvoerde'. De plaat? 'Thursday Night' van Cuby & The Blizzards uit 1970. Dat eerste, dat zou best kunnen, want met name Veronica droeg de Nederpop een warm hart toe. Helaas eindigde de single maar liefst 26 plaatsen lager en doorliep de Top 40 in vier weken tijd.
Slechts viermaal bereikte de Drentse bluesgroep de top twintig en alleen 'Appleknockers Flophouse' pakte een paar weken 1970 mee, maar Cuby was geen singlesgroep. Het leeuwendeel kwam niet hoger dan nummer 33. 'Thursday Night' was wél de allerlaatste hit van Cuby.
Legendarisch. De enige Nederlandse groep die dat predikaat verdient is Cuby & The Blizzards. Noem de voorbeelden maar op. Een Edison voor de LP 'Desolation', een formaat dat in Nederland in die tijd hooguit gebruikelijk was voor reeds gevestigde artiesten. De Amerikaanse bluesmuzikant Eddie Boyd sliep in de beddestee van de boerderij van Harry Muskee, compleet met haarnetje! John Mayall kwam ook logeren en trachtte Eelco Gelling te overtuigen om Peter Green in zijn Blues Breakers op te volgen. Cuby speelde als volslagen onbekende groep in een afgeladen Marquee Club in Londen. Dit alles zonder een rij Top 40-successen.
Maar Cuby kent ook een keerzijde. Gelling verspeelde een deel van zijn talent met drugs, Herman Brood werd op last van Philips in 1968 om dezelfde reden aan de kant gezet. En dan is er nog het alcoholisme van Muskee, overigens de reden waarom Cuby & The Blizzards sinds 1996 weer bestaat. Muskee was een geziene gast in het clubcircuit met zijn band, maar verbruide dit in 1995 door als een kruiwagen het podium te beklimmen. Feitelijk is de huidige Cuby gewoon de voormalige Muskee Band mét de oude Cuby-toetsenist.
De charme van Cuby, de oude, is het gebrekkige schoolengels, dat de muziek een rauwe directheid geeft. Gelling is geen groot technisch wonder, maar 'praat' door zijn gitaar. En er zijn slechts weinig westerse gitaristen die dat hebben begrepen.
Niet de meest memorabele single van Cuby, maar wel de enige 'donderdag' die ik kon bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten