Ja, dat is alweer lang geleden. Telefoontoppertjes waren ooit ontstaan als bonusprodukt om het aantal berichten op te vijzelen. Het zijn empeeverdrietjes die ik op mijn telefoon heb staan. De laatste aflevering dateert van meer dan een maand geleden, dus hierbij numero negen. Om ze allemaal te behandelen, heb ik nog maar 230 te gaan... Ofwel: Gebrek aan inspiratie mag de komende drie jaar geen excuus zijn! Vandaag: 'A Design For Life' van Manic Street Preachers.
Ik wil het eens over Jillz hebben. Koud een week nadat ik een punt achter mijn alcoholconsumptie heb gezet, maak ik dankzij een flyer kennis met Jillz, een licht sprankelende appelcider. Dat klinkt als...? Maar goed, ik kan het dus niet proeven. Wel ruik ik eens aan een leeg flesje, zonder het gewenste resultaat. Maar het moet toch wel...? Een paar weken geleden had ik geluk. Op de bar stond een achtergebleven flesje met een flinke slok. Ik sluit mijn ogen en inhaleer de lucht en...
,,Scuse me sir, could you spare me some change please?". De klokken van York Minster. Hawkins, Dexy en Sid zijn er ook, hoewel de 'lads' in die dertien jaar vast hun Waterloo hebben gevonden. Jillz is je reinste White Lightning. Per liter goedkoper dan bier. 'The cheapest way to get pissed'. Lekker voor bij een zak met bouwlijm en zorgvuldig verzamelde 'dog ends'!
De daklozendrank nummer 1 heeft evenveel met echte appelcider te maken als dat bier met koffie heeft. Echte cider is dodelijk. In pubs in Wales krijg je hooguit één glas. Twee zijn goed voor een delirium! En zo heb ik maar mooi een bruggetje gemaakt naar Manic Street Preachers uit Wales. Begonnen als 'enfants terrible' via politieke betweterij naar de BZN van de Britpop. Maar muziek maken konden ze!
Luister maar eens naar 'Motorcycle Emptiness' uit 1992. Hun tweede Nederlandse hit was geweldig zinloos. 'If You Tolerate This Your Children Will Be Next' werd geassocieerd met zinloos geweld, maar gaat feitelijk over de zinloosheid van oorlogsmonumenten en -herdenkingen. Daar tussenin zat de telefoontopper.
Ik had nooit zo op de tekst gelet en daar schrok ik best een beetje van. 'We don't talk about love, we only wanna get drunk'. Wie zei daar dat 's ochtends om half tien met je literfles White Lightning op het plein voor het gerecht, beetje bedelen, soms even met je hoofd in een zak met lijm en peukjes rapen bij de bushalte géén geregeld leven is?
Maar het is bovenal die ijzersterke melodie en het bijna euforische refrein dat de plaat tot een telefoontoppertje maakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten