Als regelmatige bezoekers weten jullie inmiddels al dat ik me bijzonder prettig voel in dameskleding. Echter, tot twee jaar geleden had ik ettelijke liters alcohol nodig om daadwerkelijk een jurkje aan te trekken. De fascinatie bleef dan ook iets voor in de slaapkamer. Zaterdag 21 februari 2009. Ik zit midden in een geestelijke crisis die met enorm veel alcohol gepaard gaat. Mijn salaris is gestort en zo ga ik met de Numark batterij-pickup naar Leeuwarden. Vangst: Heel veel singles, een spontaan optreden in café Mukkes en het onderwerp van vandaag.
Sylvia runt al jaren een inbrengwinkel, hoewel ze de grote voorwerpen de deur heeft uitgewerkt en voornamelijk in kleding doet. Ik begin te giechelen als ik de japon uit het rek vis. Gaaf! Zal wel niet passen? Wablief? Perfect! Juiste lengte en alles. Vijfentwintig euro voor een gedragen chinese japon waarvan twee knoopjes missen, is 'dik betaald'. Nieuw blijken ze niet veel duurder te zijn...
Leeuwarden wordt besloten met heel veel bier. In flink aangeschoten toestand pak ik de laatste trein naar Steenwijk. In Het Pandje 'vieren' ze carnaval. Hee! Ik kan me natuurlijk ook verkleden... En zo maakt de 'China girl' zijn debuut. Zijn? Tja, onvoorbereid, en dus inclusief Al-Qaieda-baard en ongeschoren benen. Nu heb ik alleen geen plaats voor de huissleutel? Ik ga nog verder naar Loco en Carambar en dus laat ik Numark en rugzak in Het Pandje staan...
Ik heb de japon zo over mijn onderbroek aangetrokken en bibber naar huis. Och nee toch! Had ik de sleutel niet in de rugzak gedaan? Zo bel ik kameraad Henk op zondagochtend half zeven uit bed. Ik kan even bij hem op de bank, maar om twaalf uur moet hij weg. Dan ga ik naar Patrick, die ook al weg moet. Het is bijna twee uur en nog twee uren voordat Het Pandje open gaat. Ik kijk naar de japon en krijg een idee. Even later dood ik de tijd aan een tafeltje bij Shanghai, een lokale chinees...
Er gaan in deze tijd weinig dagen voorbij dat ik me niet het leplazerus zuip. Een week later op zaterdagmiddag is het niet anders. Om negen uur zie ik scheel van het bier en ga naar huis. Sms-je van Willemijn of ik mee op stap ga? Euh... ja..., maar dan... Ik scheer mijn gezicht en benen, steek mijn haar op met eetstokjes erdoor heen en maak zwarte kringen rond mijn ogen met een oogpotlood. Ik stuur Willemijn alvast een voorproefje per MMS.
Haar reactie in Het Pandje is beduidend koeler. Klaas draait maar weer eens David Bowie voor mij. We gaan verder op stap en eindigen in de Carambar. Ze rept met geen woord over mijn verschijning. Ik denk dat ze het helemaal niks vindt. Ik vind haar dan wel weer stoer om dan de avond in mijn gezelschap te zijn?
Volgens traditie breng ik haar thuis. Op de hoek pakt ze haar telefoon en stelt ze voor een foto te maken. Hoewel het fris is, doe ik mijn jas uit en de foto wordt genomen. Vrienden van haar in Leiden dachten dat ze het zelf was. En ik moet bekennen dat ik nimmer vrouwelijker op de foto kwam dan hier. Die pose, de taal die het lichaam spreekt? Terwijl ik ladderzat was!
Het zou het slot zijn van onze laatste staptocht met alcohol. Ik ga volgende maand stoppen, maar dat weet ik dan nog niet. Ik heb de japon in mei nog eens aangehad voor een gothic-feest, maar ik ben nog lichtjaren verwijderd van het moment dat ik het écht ga durven... Nu dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten