Sideburner? ,,Nee!". Och, hij zit weer in de ontkenningsfase. Je zuipt teveel! ,,Neuh...". Zie je wel! Maareh, mister rock and roll, u gaat vandaag de volgelingen trakteren op maar liefst twee albums. Op één been kun je immers niet staan? Hoewel jij met twee benen zelfs nog steunwieltjes nodig hebt. ,,Is één en een beetje ook genoeg?". Hij kijkt pijnlijk. Ik kan met hem meevoelen. De 17 euro voor 'Slowly But Surely' waren tien kostbare pijpjes Hertog Jan...
Het legendarische zondag-gevoel. Ik vier het vaak met Brenda Patterson, Jack White doet het blijkbaar met Holly Golightly. White was toen, in 2003, ontzettend hip als vijftig procent van The White Stripes en schreef een prachtige hoestekst voor 'Truly She Is None Other'. Iedere zin, ieder woord, ik kan het met hem eens zijn. Was het maar iedere dag zondag?
De laatste Blast ging over The Del-Monas, de toenmalige vriendinnen van Billy Childish en zijn bandcollega's. Toen ontstond Thee Headcoats. Als grapje voor in de pauze formeerden ze een damesgroepje, Thee Headcoatees. Van The Del-Monas bleef alleen Ludella Black. Belangrijkste Headcoatee bleek Holly Golightly, géén pseudoniem, die bovendien ook zelf nummers schreef.
Als Thee Headcoatees in 1998 de stekker eruit trekken, is Holly de enige die solistisch plaat na plaat weet te boeien. Ieder album toch qua stijl ietsje anders, maar naar Toe Rag-traditie klinkt het nergens nieuwer dan 1967. 'Truly She Is None Other' is als een Jackie De Shannon-plaat uit die tijd. 'Sophisticated beat'. Holly brengt een eerbetoon aan Ray Davies met twee obscure Kinks-covers, 'Time Will Tell' en 'Tell Me Now So I Know'. De plaat begint meteen al lekker met 'Walk A Mile', een midtempo beatnummer.
Moet je ze eens zien zitten, Sideburner en Soul-X. Ze zijn het niet vaak eens met elkaar, maar Holly lijkt het compromis. 'Truly...' is beduidend minder rauw dan menig Sideburner-favoriet en is-ie een tikkeltje te langzaam voor Soul-X. Maar hierover knikken ze instemmend en komen superlatieven te kort.
,,Dit smaakt naar meer", roept Soul-X uit. Sideburner trekt een zuur gezicht.
,,Nou, dan bof je, broer! Ik heb nog eentje van Holly...".
'Truly' was zó goed bevallen, dat ik een half jaar later wel dacht dat ik 'Slowly But Surely' wel blindelings kon kopen. Bah! Wat een tegenvaller! De titel zegt het al en ook de hoes laat geen twijfel over. 'Slowly...' is gevuld met langzame schuifeldansjes, niks geen rock and roll, gewoon trage meuk. Ik heb hem altijd als grote single beschouwd, want alleen 'The Luckiest Girl' is enigzins de moeite waard. Was het dan alleen maar kommer en kwel?
Welnee! Ik kocht die dag eveneens 'Ta Det Lugnt' van Dungen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten