Wegens overweldigend succes van vorige week, dook ik zaterdagnacht na enen in de cd-boekjes. Vorige week mocht ik beleven hoe 'Pieces Of A Dream' van Anastacia klonk wanneer je niet op een fietszadel minstens honderd kilometer van huis zit. Leuk! Vooral door de flarden van drie fietsvakanties die bepaalde nummers oproepen. Afgelopen zaterdag stond ik oog in oog met 'The Bends' van Radiohead. Hoe lang had ik die niet gehoord?
'The Bends' staat enigzins synoniem aan mijn tijd in de communes. Ik kocht de cd in maart 1999 terwijl ik in Mossley zat. De nummers herinneren me ook aan de mindere tijd in De Bilt. Toen in september 2000 'Kid A' uitkwam, verdween 'The Bends' na honderden draaibeurten van het toneel. Maar in het kader van de nostalgie mag die voorlopig weer even blijven.
In verhouding tot Britpop-collega's uit die tijd, maakte Radiohead een aardige progressie door. Gesteund door de platenmaatschappij gebeurde dat met veel tamtam. Zo was 'Creep' in Engeland nog niet op single uitgebracht, terwijl die hoog in de Amerikaanse hitlijsten stond. Tussen 'Pablo Honey' en 'The Bends' in zat een EP, 'My Iron Lung', waarvan het titelnummer 'The Bends' zou halen.
Dertig jaar na 'Sergeant Pepper' was de hype compleet. De zomer van 1997 stond in het teken van drie Britpop-albums: 'Urban Hymns' van The Verve, 'Be Here Now' van Oasis en 'OK Computer'. Door de laatste maak ik definitief kennis met Radiohead, hoewel ik een jaar eerder 'Street Spirit' aan een bescheiden hitnotering had geholpen. 'OK Computer' is vooral een 'time piece' en niet tijdloos! Ik kan hem niet meer horen...
Als het cassettebandje hard achteruit gaat, koop ik 'The Bends'. Aanvankelijk een lichte teleurstelling, maar het is een grote stap terug in de evolutie. Het blijkt een groeiplaat, hoewel de liefde nimmer zó groot gaat worden als in 2011!
Vijftien jaar na dato is het een 'Very Best Of'. Het titelnummer, 'High And Dry' en 'My Iron Lung' zijn vleesgeworden klassiekers. Het vervreemdende 'Fake Plastic Trees' stond in 1998 zeer hoog in de Engelse top 100 aller tijden. 'Unfinished Sympathy' van Massive stond op 1... Dat opstandige gitaar-intro in 'Just', dat later door Muse werd gekopieerd. En dan tot slot 'Street Spirit'. Woorden schieten tekort.
Al met al is er prima te leven zonder de electronische fratsen van de latere albums!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten